Κάποιες σκέψεις για το φαινόμενο «25.000 θεατές στη Νέα Σμύρνη για τον ΛΕΞ»

Παίζει να είμαι ο μουσικός δημοσιογράφος που έχει ακούσει λιγότερο ΛΕΞ από όλους τους συναδέλφους δημοσιογράφους – ραδιοφωνικούς παραγωγούς στο χώρο.

Τον παρακολουθώ τον άνθρωπο εδώ και χρόνια, γνωρίζω το ύφος της μουσικής του πρότασης και το νόημα των στίχων του, ωστόσο δεν έχω εμβαθύνει στην περίπτωσή του. Ίσως γιατί ηλικιακά και ιδιοσυγκρασιακά είμαι πια μακριά από τον ψυχισμό του αφού κατάντησα κι εγώ αυτό που λέμε: «καβατζωμένος». Ίσως γιατί απλά… δεν έτυχε.

Ο ΛΕΞ είναι πλέον πολύ δημοφιλής. Μια σειρά από πετυχημένα άλμπουμ με υπέροχα στιχάκια αλλά και το γεγονός πως δεν τον προβάλει κανένα «κανάλι», δεν τον μεταφέρει κανένα «τουμπόραμα» (κατά το tube) των ελληνικών μίντια, έχουν δημιουργήσει έναν όμορφο μύθο γύρω από την περίπτωσή του. Προσθέστε και το «κενό» τα τελευταία χρόνια στο χώρο του χιπ χοπ (άλλοι ακόμα το λέμε ραπ), σκεφτείτε την ανάγκη «απάντησης» αυτού του χώρου στην «φτηνή», «ρηχή» δημιουργία της τραπ, βάλτε και την σοκαριστική απογοήτευση του κόσμου από την παρατεταμένη παρακμή του Μιχάλη Μυτακίδη ( ο όποιος, δυστυχώς, έχει μπερδέψει το σώβρακο με την γραβάτα σε αυτά που λέει και κάνει) και θα συμφωνήσετε πως πραγματικά δεν χρειάζονται και πολλά για να κατανοήσει κάποιος τους βασικούς λόγους για τους οποίους ο σχεδόν μεσήλικας ΛΕΞ από τα σπλάχνα της Θεσσαλονίκης, κατάφερε να «ξεφύγει» από τα στενά όρια δημοφιλίας ενός εναλλακτικού είδους ελληνικής μουσικής και να γίνει αυτό που λέμε «main stream».

Ως εδώ ήταν τα εύκολα. Διαπιστώσαμε πως ο ΛΕΞ έχει περιεχόμενο. Έχει παρόν και μέλλον καλλιτεχνικό. Πώς, όμως, να δικαιολογήσει κανείς την παρουσία 20.000 και πλέον θεατών στη συναυλία της Νέας Σμύρνης; Κάποιοι κάνουν λόγο για 25.000 και μερικοί αυτόπτες μάρτυρες υπολογίζουν άλλους μισούς από έξω, στις πλατείες, το βράδυ της Κυριακής. Δεν είναι εύκολο να εξηγηθεί αυτό που συνέβη. Τουλάχιστον όχι με ρίσκο να λέμε αρλούμπες. Ως… ειδικός στις αρλούμπες και τις λεκτικές ακροβασίες θα προσπαθήσω να σας περιγράψω, πού θεωρώ εγώ ότι οφείλεται το φαινόμενο «Ο ΛΕΞ και 25.000 άνθρωποι στη Νέα Σμύρνη».

Έχουμε και λέμε: Αυτή τη στιγμή στην κοινωνία εξελίσσονται παράλληλα, ασύμπτωτα αλλά για τις ίδιες ακριβώς αιτίες, αρκετές άτυπες «απολυταρχίες». Η απολυταρχία του Τύπου που παίζει 100-0 το κυβερνητικό αφήγημα δημιουργώντας μια εικονική πραγματικότητα από την οποία απουσιάζουν οι εικόνες και οι ιδέες των τραγουδιών του ΛΕΞ είναι μία από αυτές. Είναι μοιραίο οι άνθρωποι που νιώθουν κομμένοι από παντού να θέλουν κάπως αλλιώς να εκφραστούν. Οι συναυλίες είναι τέτοιοι ζωντανοί χώροι ελευθερίας. Καλύτερα έξω πάρα μέσα στη δικτατορία της τηλεόρασης.

Μια άλλη μορφή ανελευθερίας που βιώνουμε είναι αυτή που δημιουργεί η επιβολή της ποπ υποκουλτούρας. Γκώσαμε στην τραπ, τον Ρουβά, την Μόνικα και τον Αργυρό. Οι νέοι λένε πια ένα «φτάνει» και ψάχνουν άλλα, ανορθόδοξα είδη. Δεν τους καλύπτει ακριβώς ούτε ο Σωκράτης Μάλαμας και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου (που βέβαια κι αυτοί σκίζουν φέτος το καλοκαίρι) γιατί είναι από καιρό πολύ καταξιωμένοι και χορτάτοι για την δική τους ψυχοσύνθεση.

Ανελευθερία είναι και η έλλειψη χρημάτων και οι άνθρωποι που εκπροσωπούν τον ΛΕΞ το έχουν κατανοήσει στο βάθος του αυτό. Το εισιτήριο στη Νέα Σμύρνη κόστιζε 8 ευρώ κι αυτό σημαίνει πολλά περισσότερα από χρήματα. Σημαίνει πως ο άλλος καταλαβαίνει την ανάγκη σου. Είναι ένας σαν εσένα. Δεν έχει ξεχάσει από που ξεκίνησε και ότι και αυτουνού του έλλειπαν τα λεφτά για να πάει στις συναυλίες που ήθελε. Δεν το λέει με λόγια αυτό ο ΛΕΞ. Δεν μιλάει σχεδόν ποτέ. Το είπε με πράξεις. Στο ταμείο, με φθηνό εισιτήριο.

Προσωπικά θεωρώ πως το φαινόμενο «25.000 άνθρωποι στη Νέα Σμύρνη» δεν ήταν μουσικό. Δεν είχε να κάνει με τα τραγούδια του ΛΕΞ. Ήταν κοινωνικό. Μπήκαν πολλοί πλανήτες σε σειρά κι ένας από αυτούς ήταν ο ΛΕΞ. Υπήρξαν, όμως, κι άλλοι πλανήτες που έφεραν αυτήν την «ολική έκλειψη». Η κοινωνία βράζει. Ειδικά οι ηλικίες από 20 έως 45 είναι «στα κάγκελα». Τους λένε πως θέλουν την αριστεία κι ενώ αυτοί είναι σπουδαγμένοι με μεταπτυχιακά και διδακτορικά, βλέπουν τους ημέτερους να μοιράζονται τα οφίτσια και τους υπουργούς να παρουσιάζουν πλαστά πτυχία. Ποιος να εκφράσει αυτή τη γενιά που τρώει ξύλο στα αμφιθέατρα; Ποιος να την συγκινήσει; Ο ΛΕΞ με τον ωραίο μύθο του καλλιτέχνη που την παλεύει «αλλιώς», με ένα μάρκετινγκ διαφορετικό, με ένα δίκτυο «διαφορετικό», σαν το «παράλληλο Ίντερνετ» τα κατάφερε. Μην ξεχνάμε, τέλος, πως η συναυλία έγινε στη Νέα Σμύρνη, μια περιοχή όπου τα γεγονότα της καραντίνας προσέδωσαν κινηματικά χαρακτηριστικά στις αντιδράσεις του κόσμου.

Πολλοί σήμερα λένε ότι ο ΛΕΞ προέκυψε από το πουθενά. Δεν είναι έτσι. Ήταν ήδη πασίγνωστος αλλά σε ένα ειδικό κοινό. Μέχρι και εξώφυλλο σε πασίγνωστο περιοδικό έγινε πρόσφατα ενώ εμπορικός είναι και μάλιστα περισσότερο από δεκάδες Έλληνες καλλιτέχνες. Κάνει μέρτσεντάιζ αξιοζήλευτο και έχει ένα σοβαρό γραφείο να τον εκπροσωπεί. Είναι επαγγελματίας και δεν κατέβηκε από τον ουρανό προχθές τη νύχτα. Να δείτε που πλέον θα μπει σε περιπέτειες, σε πειρασμούς. Οι εικόνες του κόσμους στις κερκίδες θα προσελκύσουν πολλούς «εμπόρους» γύρω του. Από αυτόν και την προσωπικότητα του εξαρτάται το πώς θα συμπεριφερθεί. Θα το δούμε μπροστά μας. Προσωπικά είμαι σίγουρος πως ήρθε για να μείνει και θα συνεχίσει με τον ίδιο τρόπο, ωστόσο, έχουν δει πολλά τα μάτια μας όλα αυτά τα χρόνια.

Σχετικά με αυτούς που προσπαθούν να απαξιώσουν το Κυριακάτικο συναπάντημα στη Νέα Σμύρνη, αν δεν είναι κυβερνητικές νεοφιλελεύθερες ορντινάτσες, ένα έχω να πω: Σιγά μη σας ρωτήσει το νέο για να σκάσει μύτη. Ήταν εδώ από πάντα και περίμενε τη σειρά του. Να νιώθετε πιο ασφαλείς και για σας και για τα παιδιά σας όταν γίνονται εμπορικά τα τραγούδια που μιλούν για τους μετανάστες, για τα παιδιά των δυτικών συνοικιών, για τη βία που ασκεί στον αδύναμο η εξουσία, για τον έρωτα, για την μοναξιά των μεγαλουπόλεων, για την ανάγκη φυγής. Η «άλλη» εμπορική μουσική μιλάει για πουτάνες, όπλα και ναρκωτικά ή αναπαράγει τον σεξισμό, τον ρατσισμό και την πατριαρχία. Γκώσαμε κι από αυτά. Φισκάραμε. Μάς έκατσαν στον σβέρκο. Τουλάχιστον ο ΛΕΞ δεν μάς έχει ζητήσει τίποτα. Δεν προσπάθησε να επιβληθεί. Όλα έγιναν απλά και αυθόρμητα κι αυτό είναι υπέροχο ακόμα κι αν κρατήσει λίγο.