Κ. Ζέρβας: Είναι ο χειρότερος δήμαρχος;

Άρθρο στο TheOpinion του Σωτήρη Ζαριανόπουλου, επικεφαλής παράταξης «Λαϊκή Συσπείρωση» στο δήμο Θεσσαλονίκης.

Η selfie του Κ. Ζέρβα με συνδημότισσα μας, που τον χαρακτήρισε ως «πιο αποτυχημένο δήμαρχο», συνόψισε τη γενικευμένη απογοήτευση, ακόμα και όσων τον ψήφισαν.

Είναι ο χειρότερος δήμαρχος και γιατί ? Ο επόμενος θα είναι καλύτερος ή χειρότερος ?

Ο Κ. Ζέρβας είναι δήμαρχος μικρής μειοψηφίας. Στον Α’ γύρο των εκλογών ψηφίστηκε μόλις από το 15% των εκλογέων. Η εκλογή του στο Β’ γύρο επιτεύχθηκε με ψήφους άλλων παρατάξεων (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, άλλα ψηφοδέλτια στελεχών της ΝΔ) με τη λογική του «μικρότερου κακού» απέναντι από τον επίσημο υποψήφιο της Ν.Δ. Το «μικρότερο κακό» αποδείχθηκε το ίδιο ή χειρότερο κακό (όπως και στις βουλευτικές εκλογές του 2015 με εκλογή ΣΥΡΙΖΑ του 3^ου μνημονίου).

Η κατηγορία περί «ακυβερνησίας» κατά της απλής αναλογικής καταρρίφθηκε από το βράδυ των εκλογών. Η δημοτική πλειοψηφία Ζέρβα συγκροτήθηκε από την απεχθέστερη μορφή πολιτικής, το «παζάρι θέσεων» με υποψήφιους πολλών παρατάξεων (Ταχιάος, Ορφανός, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ) που προεκλογικά τον ξόρκιζαν σαν αποτυχημένο, ενώ για τη «μακροημέρευση» του δεν διστάζει να χαϊδεύει και την ακροδεξιά . Έτσι κατάφερε το πρωτοφανές : να διαλύσει όχι μόνο τις άλλες παρατάξεις αλλά και τη δική του.

Είναι κοινή αντίληψη (ανεξαρτήτως παράταξης) ότι μοναδικό μέλημα του Κ. Ζέρβα ΔΕΝ ήταν τα προβλήματα των δημοτών αλλά η απόσπαση του επίσημου χρίσματος της Ν.Δ. στις επόμενες εκλογές. Με αποτέλεσμα το απόλυτο, χωρίς προσχήματα, δέσιμο του στη κυβέρνηση, πλήρη υποταγή της δημοτικής διοίκησης στα κελεύσματα της πολιτικής της.

Και το σπουδαιότερο :

Οι δήμοι (και οι περιφέρειες) ΔΕΝ αποτελούν οργανισμούς «αυτοδιοίκησης». Αποτελούν το «μακρύ χέρι» του κεντρικού κράτους, σε τοπικό επίπεδο, μηχανισμό υλοποίησης της κεντρικής πολιτικής. Όσο το κράτος γίνεται πιο αντιλαϊκό, τόσο πιο αντιλαϊκή γίνεται η διαχείριση της στρατηγικής του και σε τοπικό επίπεδο.

Αυτό αποτελεί διαχρονική πραγματικότητα, προωθήθηκε από όλες ανεξαιρέτως τις κυβερνήσεις. Κάθε δήμαρχος που υλοποιεί αυτή τη πολιτική αποδεικνύεται «αποτυχημένος» για τους δημότες και τις ανάγκες τους αλλά εξαιρετικά «επιτυχημένος» για τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα που «παίζουν» και σε τοπικό επίπεδο. Αυτή η στρατηγική έχει συνέχεια στη κεντρική πολιτική όπως και στη τοπική διαχείριση της.

Για παράδειγμα :

Η «αφωνία» του Κ. Ζέρβα για τη κατάρρευση του συστήματος υγείας στη πόλη εν μέσω πανδημίας, υπήρξε απολύτως νομιμόφρονη στη κυβέρνηση αλλά εξαιρετικά επιζήμια και προκλητική για το λαό της πόλης. Το όραμα Μπουτάρη για ιατρικό τουρισμό στη Θεσσαλονίκη – με ιδιωτικά ιατρικά κέντρα – είναι προφανές ότι συγκινεί και τον Κ. Ζέρβα όπως και η παραπέρα εμπλοκή ιδιωτών στην υγεία. Το ίδιο συμβαίνει με τη Παιδεία, με αφωνία Ζέρβα για όσα απαράδεκτα τεκταίνονται στα Πανεπιστήμια, με επίκεντρο το ¨εμβληματικό» Α.Π.Θ.

Η καθαριότητα συνεχίζει να βρίσκεται σε άθλια κατάσταση ενώ κύριο ενδιαφέρον κάθε δημοτικής διοίκησης (και κεντρικής κυβέρνησης) αποτελεί η ιδιωτικοποίηση της. Το πρώτο βήμα έγινε επί δημαρχίας Γ. Μπουτάρη (αρχικά με στήριξη ΠΑΣΟΚ, αργότερα και έως σήμερα με στήριξη ΣΥΡΙΖΑ) με τη παράδοση του κρίσιμου μηχανολογικού  της καθαριότητας σε εργολάβους με τις αντιδράσεις των εργαζόμενων να αντιμετωπίζονται από τα ΜΑΤ. Ο Κ. Ζέρβας σαν «μαθητής και συνεχιστής» του Γ. Μπουτάρη (παρά τις «σκαμπρόζικες» προσωπικές αντιμαχίες τους) διαχώρισε τη καθαριότητα από την ανακύκλωση, σαν βήμα παράδοσης της δεύτερης σε ιδιώτες (όπως συνάγεται από δηλώσεις του μετά από συναντήσεις του με τον υπεύθυνο της Γερμανικής κυβέρνησης για την Ελληνική τοπική διοίκηση). Έπεται η ιδιωτικοποίηση και της καθαριότητας – αποκομιδής. Η συρρίκνωση του προσωπικού, η άρνηση του δήμου να υλοποιήσει τις συμβατικές υποχρεώσεις της για τους εργαζόμενους αποτελούν τροχιοδεικτικές βολές και προετοιμασία κλίματος. Οι προτάσεις ΣΥΡΙΖΑ για εταιρίες των εργαζόμενων στη καθαριότητα είναι η άλλη – σοσιαλδημοκρατική – μορφή ιδιωτικοποίησης.

Τη παράδοση του φιλέτου της ΔΕΘ στα μεγάλα συμφέροντα για επιχειρηματικό κέντρο, αφαιρώντας το τελευταίο πνεύμονα της πόλης από τους δημότες, πρωτο-ψήφισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (και συνεχίζει να τη στηρίζει). «Διαπρύσιοι» κήρυκες της υπήρξαν ο Κ. Μητσοτάκης, ο Γ. Μπουτάρης, ο Κ. Ζέρβας.  

Το εκρηκτικό πρόβλημα των ελλείψεων στη σχολή στέγη χρονολογείται εδώ και δεκαετίες. Καμιά δημοτική διοίκηση δεν διεκδίκησε από το κράτος κονδύλια για απαλλοτριώσεις και οικοδόμηση σχολείων. Τα δεσμευμένα ακίνητα χάνονται ακόμα και για ελάχιστα ποσά, με τη σφραγίδα του δήμου όπως ανέδειξε η περίπτωση οικοπέδου στη Χαριλάου που «σώθηκε» από τις αγωνιστικές πρωτοβουλίες των κατοίκων.

Το «παραλιακό μέτωπο» της πόλης ΔΕΝ είναι μια νέα, τοπική πρωτοβουλία. Πρόκειται για αρκετά παλιό σχέδιο του ιδρύματος Ροκφέλερ, διαφημίστηκε από κυβερνήσεις, δημάρχους, περιφερειάρχες κάθε χρώματος. Η πρακτική αποτύπωση του απέδειξε ότι αυτή η – αναγκαία – αυτή πρωτοβουλία, δεν θα ωφελήσει τους κατοίκους αλλά κατασκευαστικούς και άλλους ομίλους για «παραθαλάσσιες μπίζνες».

Η τραγική κατάσταση των αστικών συγκοινωνιών φέρει τη υπογραφή όλων των κυβερνήσεων και δημάρχων. Το «βρώμικο» παρελθόν του ΟΑΣΘ διαδέχθηκε μια «ψευτο-κρατικοποίηση» του ΣΥΡΙΖΑ σαν προεόρτιο για πλήρη ιδιωτικοποίηση των αστικών συγκοινωνιών, σε εφαρμογή της σχετικής ευρωενωσιακής οδηγίας. Η ανάμιξη των ιδιωτικών ΚΤΕΛ ξεκίνησε με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και εκτοξεύεται επί Ν.Δ.  με κόστος πολύ ακριβότερο από τη  αγορά νέων και συντήρηση παλιών λεωφορείων. Η κατάπτυση απόφαση της δημαρχίας Ζέρβα για αγορά (και επιβάρυνση των δημοτών περίπου με 1 εκ. ευρώ) εντελώς άχρηστων και ακινητοποιημένων λεωφορείων από τη Λειψία δεν έχει αναφορά μόνο στη φιλοτέχνηση του προφίλ του «ευαίσθητου» δημάρχου αλλά στη προετοιμασία εμπλοκής των ιδιωτικών συμφερόντων στις συγκοινωνίες. Η πρόταση ΣΥΡΙΖΑ για εμπλοκή των δήμων αποτελεί τη «πίσω πόρτα» για την ιδιωτικοποίηση τους καθώς οι δήμοι που δεν μπορούν να ανταποκριθούν οικονομικά ούτε στις άμεσες ανάγκες, θα προσφύγουν στις συνεργασίες με ιδιώτες. Το ίδιο ακριβώς μεθοδεύεται για το πολύπαθο και πανάκριβο Μετρό με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων (με μόνη διαφορά την απαράδεκτη στήριξη Ζέρβα στην απόσπαση των αρχαίων στο σταθμό Βενιζέλου).

Η τουριστικοποίηση της πόλης, το όραμα (και πράξη) του Γ. Μπουτάρη, παρακινεί και τον Κ. Ζέρβα. Προφανώς δεν πρόκειται για σύμπτωση αλλά για στρατηγική επιλογή της άρχουσας τάξης. Για επιλογή που παραδίνει τη πόλη (ιδιαίτερα το κέντρο της) στα τουριστικά και άλλα συμφέροντα, διώχνει τους κατοίκους και τους φοιτητές από το κέντρο, εκτοξεύει τις τιμές της στέγης, «γεμίζει» κάθε γωνιά με τραπεζοκαθίσματα, αξιοποιεί στον ίδιο στόχο τις αναπλάσεις, υποβαθμίζει τις άλλες γειτονιές σε «γκέτο». Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα η Β΄ κοινότητα που εμφανίζει τριτοκοσμική εικόνα, οι κάτοικοι φεύγουν πουλώντας όσο – όσο. Οι επενδυτές αγοράζουν και σχεδιάζουν μια νέα συνοικία ξενοδοχείων, εμπορικών κέντρων, γραφείων εταιριών προς όφελος τους.

Θα μπορούσε κανείς να αναφερθεί σε πολλά ακόμα παραδείγματα συνέχισης της ίδιας αντιλαϊκής στρατηγικής από διαφορετικά κόμματα και δημοτικές διοικήσεις στην υπηρεσία τους.

Το συμπέρασμα είναι ένα :

Κάθε δήμαρχος, ανεξαρτήτως κόμματος ή ψευτο-αυτοδιοικητικός που ακολουθεί αυτή τη πολιτική θα αποδεικνύεται όλο και χειρότερος δήμαρχος για τους δημότες γιατί η αντιλαϊκή πολιτική του κράτους θα χειροτερεύει όλο και περισσότερο. Μ’ αυτή την έννοια ο Κ. Ζέρβας αποδεικνύεται «χειρότερος» από τον προηγούμενο. Και ο επόμενος δήμαρχος θα αποδειχθεί χειρότερος από τον σημερινό. Ότι ακριβώς θα συμβεί και στη κεντρική πολιτική σκηνή με κυβερνήσεις αυτοδύναμες ή συνεργασίας (για πιο ολόπλευρη θωράκιση ενός συστήματος σε βαθιά κρίση)

Και η λύση για τον «απογοητευμένο» λαό ?

Να μη χαραμίσει την εμπιστοσύνη του σε «λύσεις» δοκιμασμένες, αποδεδειγμένα αντιλαϊκές, μόνιμα δεμένες με τα μεγάλα συμφέροντα, τις διεθνείς συμμαχίες τους (ΝΑΤΟ, Ε.Ε. κλπ). Και σε κεντρικό και σε τοπικό επίπεδο η λύση του «μικρότερου κακού» αποδείχθηκε ακόμα χειρότερη.

Οι δήμαρχοι του ΚΚΕ έδειξαν ότι υπάρχει δυνατότητα εναντίωσης σ΄αυτή τη πολιτική. Το αποφασιστικά ενισχυμένο ΚΚΕ στη κεντρική σκηνή, της δημοτικής παράταξης της «Λαϊκής Συσπείρωσης» στο δήμο, αποδεικνύονται η μοναδική επιλογή που δεν δίνει συγχωροχάρτι και άδεια συνέχισης της ίδιας πολιτικής σε ΚΑΝΕΝΑΝ, ενισχύει τις δυνάμεις αντίστασης και απόσπασης κάποιων λύσεων στα λαϊκά προβλήματα, ανοίγουν τη σκέψη και τη συζήτηση για το τι είδους εξουσία μπορεί να σώσει το λαό από τις επαναλαμβανόμενες, ατελείωτες καταιγίδες αυτού του συστήματος, του καπιταλισμού των κρίσεων, των κερδών, της φτώχειας, της ανεργίας, της ανασφάλειας, των πολέμων.