Η τρομοκρατία και η βία δε θα νικήσουν την αγάπη και την αποδοχή

Βλέπω ξανά και ξανά τα βίντεο της επίθεσης το βράδυ του Σαββάτου εναντίον δύο queer ατόμων στην «καρδιά» της Θεσσαλονίκης και δεν μπορώ να διανοηθώ το μέγεθος του μίσους, την αρρώστια, που υπάρχουν βαθιά ριζωμένα στην κοινωνία μας.

Ο όχλος, οι φωνές, οι βρισιές, τα δύο άτομα να τρέχουν να σωθούν από τους μανιασμένους νεαρούς και από τα μπουκάλια που εκσφενδονίζονταν προς το μέρος τους. 21 συλλήψεις πραγματοποιήθηκαν, οι 11 εκ των οποίων αφορούσαν ανήλικους.

Μία ολόκληρη κοινωνία να παρακολουθεί συγκλονισμένη. Άλλοι γιατί δεν μπορούν να διανοηθούν ότι υπάρχουν ανάλογα επεισόδια εν έτη 2024, άλλοι με ένα ελαφρύ μειδίαμα επικροτούν σιωπηλά ανάλογες πρακτικές. Και άλλοι αγωνιούν μήπως ανάμεσα στους συλληφθέντες είναι και τα δικά τους παιδιά.

Δεν πέφτουμε από τα σύννεφα, δεν πιστεύαμε πως όλα πια είναι ιδανικά πλασμένα σε μία κοινωνία σε πλήρη αποσύνθεση. Πως πλέον δεν υπάρχουν ομοφοβικοί, τρανσοφοβικοί και ρατσιστές.

Λίγες εβδομάδες πριν η χαρά και η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο για τα άτομα που ανήκουν στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, καθώς και τις τόσες εκατοντάδες οικογένειες «Ουράνιο Τόξο» οι οποίες γίνονται έστω και τώρα ορατές στην Ελλάδα, έκαναν τη χώρα -έστω και για λίγο- να μη μοιάζει οπισθοδρομική, συντηρητική, εξαρτώμενη από την Εκκλησία, αδιάφορη ως προς τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα.

Ομολογουμένως ήταν διαφορετικό και πολύ αναζωογονητικό να νιώθεις πως ζεις μία αλλαγή που θα φέρει την πολυπόθητη ισότητα για εκατοντάδες χιλιάδες συνανθρώπους σου.

Δε νιώθουν όμως όλοι έτσι. Κάποιοι ενοχλούνται γιατί άλλοι γεννιούνται διαφορετικοί. Κάποιοι ενοχλούνται γιατί κάποιοι άλλοι ζουν όπως θέλουν, χωρίς να κρύβονται. Γιατί κάποιοι απαιτούν μία καλύτερη πραγματικότητα για εκείνους και τις οικογένειές τους.

Ίσως είναι πολύ εγωιστικό, αλλά δε με νοιάζει ποιος και γιατί ενοχλείται.

Όπως μου είπαν δύο κορίτσια λίγο πριν ψηφιστεί το νομοσχέδιο που έκανε πλέον επίσημα ορατή την οικογένειά τους, όταν ερωτήθηκαν για το εάν η κοινωνία είναι έτοιμη για τις αλλαγές που επιφέρει το νομοσχέδιο, «δε ρωτάει ο νομοθέτης την κοινωνία αν είναι έτοιμη όταν είναι να νομοθετήσει θέματα δικαιωμάτων του ανθρώπου».

Και έχουν απόλυτο δίκαιο.

Σαν χθες θυμάμαι το πρώτο Thessaloniki Pride, το 2012. Ο ενθουσιασμός για αυτόν τον νέο θεσμό, η διστακτικότητα για την αντιμετώπιση από τον κόσμο της πόλης, ο φόβος επίθεσης από ακροδεξιούς. Κι όμως πολλές εκατοντάδες μέλη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας της πόλης και υποστηρικτές της ισότητας έδωσαν το «παρών» γεμίζοντας με χρώματα και μουσικές το κέντρο της Θεσσαλονίκης και τον πεζόδρομο της Αγίας Σοφίας, με τους περίοικους να βγαίνουν στα μπαλκόνια τους με σημαίες και να δείχνουν την αγάπη τους. Προσωπικά ήταν και το αγαπημένο μου Pride έως σήμερα.

Στο πέρας των χρόνων το Pride μεγάλωσε όπως και τα ποσοστά της ακροδεξιάς, με τις επιθέσεις και τα επεισόδια να μη λείπουν από τις παρελάσεις.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, πέρυσι μία μικρή ομάδα ανηλίκων θεώρησαν «αστείο» να ρίξουν μία μικρή πέτρα προς άρμα το οποίο συμμετείχε στην παρέλαση.

Όμως τα ΛΟΑΤΚΙ+ και όσοι τάσσονται υπέρ των αυτονόητων ήταν εκεί κάθε χρονιά, δείχνοντας πως οποιαδήποτε τρομοκρατία, οποιαδήποτε βία δεν είναι ικανές να νικήσουν την αγάπη και την αποδοχή.

Όπως και θα δώσουν το «παρών» σε λίγους μήνες στο Europride 2024, που πρόκειται να πραγματοποιηθεί στη Θεσσαλονίκη, χωρίς φόβο αλλά με περίσσιο πάθος και αγάπη.