Η θεατρική παράσταση του Δαμιανού Κωνσταντινίδη “Προς Μενοικέα” αποτελεί ένα ταξίδι στις ίδιες μας τις ζωές

Τα φώτα κλείνουν, οι πρωταγωνιστές με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο ο καθένας εμφανίζονται στη σκηνή.

Κίνηση, ένταση, ρυθμός. ΑΝΑΓΝΩΣΗ … Παύση, νηνεμία, γαλήνη. Ταξίδι στην κόλαση. Εμπειρίες, αυτοσαρκασμός, διαχείριση μίας καθημερινής «τραγωδίας». Η Αρρώστια και τα φάρμακα κυριαρχούν. Ο θεατής προσπαθεί να μείνει ψύχραιμος, ενώ βομβαρδίζεται από εικόνες και ονομασίες φαρμακευτικών ουσιών. Αντανάκλαση της εσωτερικής ταραχής σε εξωτερικές σπασμωδικές κινήσεις που συχνά δεν ελέχχονται. Κρεσέντο από την πεντάδα των ηθοποιών κι ειδικά από την Αντιγόνη Μπάρμπα που γίνεται οδηγός στο ξετύλιγμα της πλοκής και ηγέτης της ομάδας στη σκηνή με το ασίγαστο πάθος της για δημιουργία και το επιστημονικό της υπόβαθρο. Υπάρχουν οι ημέρες κλιμάκωσης, υπάρχουν δυσάρεστες επισκέψεις, υπάρχει κι ένα παράπονο. Σιγά σιγά αναζητείται η πολυπόθητη ισορροπία, ο «σταθεροποιητής». Οι άνθρωποι παλεύουν να μείνουν ζωντανοί, στη σωστή πλευρά, όσο κι αν τους φλερτάρει το σκοτάδι και τα μυστήρια που κρύβει. ΑΝΑΓΝΩΣΗ … Ανάσα στη σκηνή, αλλά και για τον θεατή που αποσβολωμένος παρακολουθεί όσα γίνονται μπροστά στα μάτια του. Κάποιοι τρομάζουν κι άλλοι δακρύζουν. Χωρίς ίχνος μελοδραματισμού ο Δαμιανός Κωνσταντινίδης καταφέρνει να εισέλθει στις ίδιες μας τις ζωές. Δεν είναι αυτοσκοπός του, ειδικά αν γνωρίζει κανείς πόσο διακριτικός χαρακτήρας είναι, όμως το έργο του ειδικά στο πρώτο κομμάτι του προκαλεί ντελίριο συναισθημάτων. Έχει άραγε τόσο μεγάλη δύναμη η μελέτη των φιλοσόφων; Μπορεί άραγε το διάβασμα και η σκέψη που προκαλεί να τιθασεύσει τα ένστικτά μας; Έχει λυτρωτικό χαρακτήρα μία επιστολή όπως αυτή του Επίκουρου προς «Μενοικέα»; Είναι δυνατόν να έχει επίκαιρο χαρακτήρα; Η μάχη είναι καθημερινή. Η πορεία προς την Κάθαρση δεν είναι σε καμία περίπτωση ένας εύκολος δρόμος. Αναζητείται πάσης φύσεως διέξοδος, στο φως, στο γέλιο, μα πάνω απ΄όλα στην επικοινωνία, στο ΜΑΖΙ, στην επαφή, στην τρυφερότητα. Απέναντι στη μοναξιά και την παντελή έλλειψη αυτοπεποίθηση της ΚΟΛΑΣΕΩΣ αντιπαραβάλλεται η ΕΝΩΣΗ. Ένα μωσαϊκό ανθρώπων κάθε ηλικίας και φύλου με ψυχικές και υπαρξιακές ανησυχίες που καταφέρνουν να καθίσουν. Είναι μεγάλη υπόθεση να καταφέρεις να συζητήσεις. Είναι μία κομβική νίκη που απομακρύνει το μαύρο κι αρχίζει να κάνει τα αδιέξοδα διαχειρίσιμα. «Μπορεί να είσαι κουρασμένη, μοιράζεις όμως χαρά». Το παράθυρο μπορεί να αποτελέσει ένα είδος διαφυγής; Σε ένα σύγχρονο Σπήλαιο όπως αυτό που μας περιέγραφε ο Πλάτωνας, οι πρωταγωνιστές βλέπουν ξανά το φως κι ελπίζουν, αφήνοντας πίσω τους τραυματικές εμπειρίες. Νιώθουν καλύτερα, νιώθουν καλά, ίσως πια … ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ. Η συνοδεία με το μουσικό όργανο της Δανάης Τσιοπλή επί σκηνής προσδίδει ακόμα μία αισιόδοξη νότα στο μακρινό ταξίδι της «ίασης». Πριν έρθω σε επαφή με την παράσταση προσπαθούσα να ερμηνεύσω τους όρους «παυσίλυπος κωμωδία». Αυτό που σου αφήνει η «Προς Μενοικέα» επιστολή δε θα μπορούσε να περιγραφεί κάπως αλλιώς. Η ζωντάνια των ηθοποιών μέχρι να φτάσουν στον Κήπο δηλώνουν την κατάθεση της ψυχής τους και τη βαθιά μελέτη τους στη σύνθεση του σκηνοθέτη που για μία ακόμα φορά εκπλήσσει ευχάριστα το κοινό της Θεσσαλονίκης και μας καλεί να ταξιδέψουμε στον κόσμο του που στην πραγματικότητα αντιλαμβανόμαστε πως είναι κι ο δικός μας και τελικά πάλι κάτι μοιραζόμαστε όλοι στην αίθουσα μεταξύ σκηνής και θεατών.

Συντελεστές

Σκηνοθεσία και Σύνθεση Κειμένου Δαμιανός Κωνσταντινίδης Σκηνικά και Κουστούμια Απόστολος Αποστολίδης Μουσική Γιώργος Χρυσικός Κίνηση Ιωάννα Μήτσικα Φωτισμοί Σωτήρης Ρουμελιώτης Ηθοποιοί: Θάνος Διμηνάς Ελένη Μακίσογλου Γιάννης Μονοκρούσος Αντιγόνη Μπάρμπα Δανάη Τσιοπλή Γραφιστικά Nastyl Φωτογραφίες Baba Soso Gabedava Stage Manager Αντωνία Γεωργιάδου Διεύθυνση Παραγωγής και Επικοινωνίας Στέλλα Τενεκετζή Παραγωγή Angelus Novus