Η κυβερνητική πολιτική της καταστροφής και η απάντηση της Αριστεράς

Άρθρο του προέδρου της ΚΟ της Νέας Αριστεράς, Αλέξη Χαρίτση, στην ειδική έκδοση του TheOpinion για την 88η ΔΕΘ. 

Ξεφυλλίστε την ειδική έκδοση του TheOpinion για την 88η ΔΕΘ

Η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης είναι ένα ορόσημο στην οικονομική ζωή της χώρας. Είναι η στιγμή ενός άτυπου απολογισμού του που βρισκόμαστε και της αναμέτρησης με τις προκλήσεις που μας περιμένουν μετά το τέλος του καλοκαιριού. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Η χώρα μας καταστρέφεται. Η εικόνα της δεν έχει καμία σχέση με τους όποιους αφηρημένους δημοσιονομικούς δείκτες επιλέξει και φέτος να προβάλλει η κυβέρνηση. Η πραγματικότητα είναι η καθημερινότητα. Μια χώρα στην οποία οι πυρκαγιές πλέον φτάνουν μέσα στις πόλεις μας, όπου η ακρίβεια από παροδικό φαινόμενο έχει μετατραπεί σε μόνιμη συνθήκη, όπου ο υπερτουρισμός διαλύει τις τοπικές κοινωνίες, όπου τα περιφερειακά νοσοκομεία έχουν καταρρεύσει, όπου τα σχολεία ανοίγουν με άστεγους εκπαιδευτικούς και οι φοιτητές απλά δεν μπορούν να σπουδάσουν γιατί δεν βρίσκουν σπίτι να μείνουν. Μια χώρα που παραπέμπει σε ξέφραγο αμπέλι. Δίχως κανόνες, δίχως σχέδιο, δίχως τελικά τη στοιχειώδη προσδοκία ότι μπορεί να ζήσουμε καλύτερα.

Αυτή είναι η μεγάλη «επιτυχία» της Νέας Δημοκρατίας. Η πολιτική της κυριαρχία σήμανε το τέλος των προσδοκιών ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν προς το καλύτερο. Το παράδειγμα της οικονομίας είναι το πλέον χαρακτηριστικό. Η Ελλάδα μετά το 2019 ήταν μια χώρα που βγήκε από μια μακρά περίοδο ύφεσης και κρίσης. Η δυνατότητα της ριζικής αλλαγής, ήταν ρεαλιστική. Η επιλογή της Ευρωπαϊκής Ένωσης να ενισχύσει τις εθνικές οικονομίες -με το Ταμείο Ανάκαμψης- προσέφερε τις υλικές προϋποθέσεις για μια πραγματική επανεκκίνηση. Πέντε χρόνια μετά, τίποτα δεν θυμίζει εκείνη την ατμόσφαιρα. Η κυβέρνηση επέλεξε να επενδύσει σε μια πολιτική από την οποία ενισχύονται μικρά και μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, ενώ ενίσχυσε ένα ήδη προβληματικό μοντέλο ανάπτυξης με την αποκλειστική στροφή στον τουρισμό και στις κατασκευές. Αυτό έχει μια αμιγή οικονομική όψη: η χώρα δεν παράγει, δεν εξάγει, δεν επενδύει. Έχει όμως και μια κοινωνική όψη: η άναρχη δόμηση, η καταστροφή του περιβάλλοντος, η καθημερινή ασυδοσία εμπεδώνουν ένα μοντέλο ανάπτυξης που το μόνο που έχει σημασία είναι το εφήμερο κέρδος σε βάρος του ίδιου του μέλλοντος της χώρας. Η πολιτική της Νέας Δημοκρατίας είναι μια πολιτική της καταστροφής. Όχι μόνο από τις υπαρκτές διαχειριστικές της ανεπάρκειες. Κυρίως από τις επιλογές της.

Η ευθύνη πια βαραίνει την άλλη πλευρά. Η χώρα χρειάζεται αντιπολίτευση που θα αντισταθεί στην πολιτική της καταστροφής και θα παρουσιάσει μια εναλλακτική, αριστερή πρόταση διέξοδου, αντιστρέφοντας τους όρους της συζήτησης. Δεν μπορεί να θεωρείται λογικό ότι έχουμε μόλις 1% απορρόφηση των πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης για την πυροπροστασία. Δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως κανονικότητα το ότι οι λογαριασμοί της ενέργειας και οι τιμές των καταναλωτικών αγαθών διαλύουν τις επιχειρήσεις και εξανεμίζουν το εισόδημα των πολιτών. Δεν μπορεί να αποδεχόμαστε ως λογικό ότι 43 μονάδες δημόσιας υγείας στη Βόρεια Ελλάδα είναι στο όριο της μίνιμουμ λειτουργίας τους. Η διαπίστωση όμως του προβλήματος δεν αρκεί. Η παράταξη της Αριστεράς οφείλει να δώσει απαντήσεις. Συγκεκριμένες. Και η βασική απάντηση αυτή τη στιγμή, είναι η πολιτική της κρατικής παρέμβασης και ρύθμισης. Παρέμβασης στην οικονομία και σύγκρουσης με την κερδοσκοπία. Ρύθμισης της στεγαστικής κρίσης στις πόλεις και του παραλογισμού της άναρχης δόμησης στην περιφέρεια. Κρατικού σχεδίου ανασυγκρότησης του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Μια πολιτική δηλαδή σύγκρουσης με το «αυτονόητο» της Δεξιάς για να γίνει κανόνας το αυτονόητο δικαίωμα της κοινωνίας μας να ζει καλύτερα.