Η Φάλαινα: Απόσταση από τον μέσο θεατή μέχρι… τα ΟSCAR

Το «Whale» προκάλεσε μεγάλη συγκίνηση και έφερε ξανά τον κόσμο στις αίθουσες τις πρώτες εβδομάδες του 2023. Νωρίτερα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου είχε γεμίσει το Ολύμπιον και τους εξώστες.

Η πλειοψηφία αγκάλιασε τη συγκεκριμένη ταινία, διότι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο κατάφερε να ανοίξει έναν διάλογο και να αγγίξει τα ενδότερά της. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που έκλαψαν στο φινάλε, δεν ήταν λίγοι αυτοί που βγήκαν από την προβολή και ήταν μουδιασμένοι, ανήμποροι να μιλήσουν πριν τους χτυπήσει το κρύο και συνέλθουν. Αυτή θεωρώ πως ήταν επιτυχία του Ντάρεν Αρονόφσκι, κομμάτι της οποίας φυσικά είναι ο η σπαρακτική ερμηνεία του Μπρένταν Φρέιζερ.

Οι τελικές λίστες με φόντο την τελετή απονομής των Βραβείων της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου εξαιρούν τη «Φάλαινα» στην κατηγορία καλύτερης ταινίας, αλλά και σε αυτήν τη σκηνοθεσίας. Σε αρκετούς αυτό το γεγονός προκάλεσε αίσθηση. Πραγματικά απορώ με το ρεύμα που ανέπτυξε σε όλη αυτή τη διαδρομή το «Τα Πάντα Όλα» των Ντάνιελ Κουάν και Ντάνιε Σάινερτ. Αποτελεί μεγάλη έκπληξη στα δικά μου μάτια. Σε αντιδιαστολή με το έργο του Αρονόφσκι στην τελική δεκάδα μπήκαν το «Ουδέν Νεότερο από το Δυτικό Μέτωπο» και το «Τρίγωνο της Θλίψης» που διαγωνίζονται και στην κατηγορία της Διεθνούς, ενώ ο Όστλουντ βρίσκεται και στην πεντάδα της Σκηνοθεσίας.

Όσον αφορά τον Φρέιζερ θεωρείται ακόμα φαβορί, ωστόσο η ερμηνεία του Κόλιν Φάρελ στα «Πνεύματα του Ινισέριν» είναι ικανή να τον απειλήσει και να τον κερδίσει όπως στη Βενετία και τις Χρυσές Σφαίρες. Η τελευταία θα κάνει πρεμιέρα στις ελληνικές αίθουσες την τελευταία εβδομάδα του Φεβρουαρίου και είναι ένα από τα φαβορί τόσο για το μεγάλο Χρυσό Αγαλματίδιο, αλλά και γι΄αυτό της Σκηνοθεσίας με τον Μάρτιν ΜακΝτόνα να φλερτάρει έντονα με την «κορυφή» μετά τις «Τρεις Πινακίδες έξω από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι. Η αγωνία μεγαλώνει όσο πλησιάζουμε προς την τελική ευθεία.

Η «Φάλαινα» που προβάλλεται για όγδοη εβδομάδα στους κινηματογράφους είναι αυτή που στην πράξη έφερε πίσω το κοινό στη σκοτεινή αίθουσα. Ο Αρονόφσκι άξιζε να είναι σε μία από τις δύο μεγάλες κατηγορίες κατά την ταπεινή μου άποψη. Δυστυχώς το όνομά του απουσιάζει οριστικά. Οι αιτίες που συζητήθηκαν από την αναφορά στη «θρησκεία» μέχρι το «μελό» και την πρόκληση των συναισθημάτων σεβαστές, ωστόσο η Τέχνη και ο Πολιτισμός που τόσο έντονα βάλλονται στην πατρίδα μας γεννούν τα πιο έντονα συναισθήματα. Χωρίς αυτά δεν μπορούμε να ζήσουμε ποιοτικά και να προχωρήσουμε. Το πνεύμα μας θα μείνει στάσιμο. Κι αυτό πρέπει να μείνει ως επιμύθιο στο φινάλε.