Η Eurovision, τα «κουτάκια» και η «τέχνη του κραξίματος»

Λιγότερες από δύο εβδομάδες έχουν περάσει από την ανακοίνωση του τραγουδιού της ελληνικής συμμετοχής για την 68η διοργάνωση της Eurovision. Ήδη από το βράδυ της 7ης Μαρτίου τα σχόλια για το «Ζάρι» της Μαρίνας Σάττι έδιναν και έπαιρναν στις δημοφιλείς πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης.

Βαλκανοκίτς, αχταρμάς, αλλά και άλλα πιο ευφάνταστα σχόλια κατέκλυσαν τα social media όλων μας. Σίγουρα έχεις δει κι εσύ κάποιο από αυτά ή ακόμη καλύτερα έκανες ένα ανάλογο σχόλιο.

Δε θέλω να παρεξηγηθώ. Προφανώς και δεν είναι ανάγκη να αρέσουν όλα σε όλους. Ο καθένας έχει την άποψη και τα κριτήριά του και είναι απολύτως σεβαστό.

Θα ήθελα όμως να σταθώ σε κάτι άλλο. Πόσοι από εκείνους που έσπευσαν να «κράξουν» την ελληνική συμμετοχή παρακολουθούν άραγε Eurovision και πόσοι από αυτούς χαρακτηρίζουν τον συγκεκριμένο θεσμό ως «καρναβάλι», διαρρηγνύοντας τα ιμάτιά τους κάθε χρόνο για το γεγονός πως υπάρχει κόσμος που την παρακολουθεί;

Έχω γίνει πολλές φορές μάρτυρας ή ακόμη και «θύμα» ζητημάτων όπως η Eurovision. Ξέρετε τι εννοώ. Εκείνη η άβολη στιγμή που για να σπάσεις τον πάγο σε μία παρέα ή απλώς για να εκφραστείς ανοίγεις μία συζήτηση όπως τα ζώδια ή η Eurovision. Και μόνο στο άκουσμα «τι ζώδιο είσαι;» ή «ποια χώρα πιστεύεις πως θα κερδίσει φέτος;» πάντα υπάρχει κάποιος που θα σε στραβοκοιτάξει, που θα πει είτε νοερά είτε κυριολεκτικά «αλήθεια τώρα; ασχολείσαι με αυτά;» και σε δευτερόλεπτα θα αποδομήσει ολόκληρη την προσωπικότητά σου βασιζόμενος μόνο σε ένα ενδιαφέρον σου.

Ανέκαθεν δεν μπορούσα να καταλάβω τα «κουτάκια». Είσαι αυτό ή είσαι εκείνο. Αριστερός ή δεξιός. Έντεχνος ή λαϊκός. Μεγαλώνοντας, όμως, γνώρισα πολλούς ανθρώπους που «κρύβονται» πίσω από μουσικές, ιδέες, στιλ και οτιδήποτε άλλο, αφορίζοντας ότι δεν συμβαδίζει με αυτό και διαμορφώνοντας ολόκληρη την προσωπικότητά τους γύρω του.

Και εκεί έρχομαι να αναρωτηθώ. Γιατί πρέπει όλοι να έχουμε άποψη για τα πάντα; Μήπως το κράξιμο έχει γίνει εθνικό μας σπορτ;