Η Ελλάδα του διχασμού στα χρόνια του Ρωσο – Ουκρανικού πολέμου

Το τελευταίο διάστημα και μέσα στη δίνη του πολέμου παρατηρώ και πάλι μία τάση να χωριστεί η ελληνική κοινωνία σε δύο στρατόπεδα. Αυτό των φιλορώσων, οι οποίοι αγαπούν την Ρωσία, το καθεστώς του Πούτιν και φυσικά τις αποφάσεις του. Θεωρούν τον Πρόεδρο της Ρωσίας ως ηγέτη για την πατρίδα του και δικαιολογούν σε αυτόν κάθε του απόφαση, ακόμα και την εισβολή και τον ολοκληρωτικό πόλεμο σε βάρος μία άλλης χώρας (Ουκρανίας). Κανείς όμως δεν μπαίνει στην διαδικασία να σκεφτεί πως την ίδια στιγμή με παρόμοιες δικαιολογίες η Τουρκία διεκδικεί τα νησιά μας και τη Θράκη, ενώ ζητάει την αποστρατικοποίησή τους, αλλιώς θα εισβάλει σε αυτά.  Επίσης το 1974 μπήκε στην Κύπρο παραβιάζοντας τα σύνορα ενός κυρίαρχου κράτους. Όμως παρόλα αυτά η «Ορθόδοξη» Ρωσία έχει δίκιο. 

Από την άλλη πλευρά υπάρχουν αυτοί που είναι φίλα προσκείμενοι προς τους Ουκρανούς. Τους στηρίζουν και τους βοηθούν με κάθε τρόπο, όπως με την αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας ή με την φιλοξενία προσφύγων. Θεωρούν πως κανείς δεν έχει δικαίωμα να κάνει πόλεμο σε μία άλλη χώρα και πόσο μάλλον στον 21ο αιώνα που η διπλωματία θα έπρεπε να είναι ο μόνος δρόμος.

Παρόλα αυτά, αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω, είναι πως αυτός ο λαός δεν έχει βάλει μυαλό από τα δεινά που έχει περάσει και συνεχίζει να περνάει και ψάχνει ευκαιρία να διχαστεί και να μοιραστεί σε δύο στρατόπεδα. Τι να πρωτοθυμηθώ; Τα μνημόνια με τους μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς; Το δημοψήφισμα με τους ευρωπαϊστές και τους αντιευρωπαϊστές; Την Πανδημία με τους αρνητές και τους υπέρμαχους; Τους αντιεμβολιαστές με αυτούς που ήταν υπέρ των εμβολίων; Στις φωτιές το καλοκαίρι φτάσαμε ακόμα και εκεί να χωριστούμε σε δύο στρατόπεδα; Είναι τόσα πολλά τα παραδείγματα που πλέον είμαι βέβαιος πως στην Ελλάδα υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων. Αυτοί που πάνε πάντα από την μία πλευρά και οι άλλοι που πάνε πάντα από την άλλη πλευρά.

Τις τελευταίες μέρες κάποιοι κατακρίνουν την απόφαση της Κυβέρνησης να στείλει όπλα στην Ουκρανία για να μην χαλάσουμε τις σχέσεις μας με την Ρωσία. Δεν πιστεύω όμως πως η Ελλάδα είχε άλλη επιλογή. Ο λόγος είναι πως η χώρα μας πρέπει να στηρίξει και να σεβαστεί τις αποφάσεις των θεσμών στους οποίους ανήκει. Εξάλλου δεν έστειλε όπλα μόνο γιατί συμμετέχει στο ΝΑΤΟ. Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποφάσισε για πρώτη φορά στην ιστορία της να δώσει χρήματα, να αγοραστούν και να αποσταλούν όπλα στην Ουκρανία και η Ελλάδα δεν μπορούσε να μείνει ουδέτεροι, όταν στην δύσκολη στιγμή θα χρειαστεί την στήριξη της.

Το ζήτημα είναι να καταφέρουμε μετά από τόσα προβλήματα και τόσες δυσκολίες να γίνουμε ένα. Να μην ψάχνουμε ευκαιρίες να διχαστούμε και να πορευτούμε ενωμένοι στο μέλλον ώστε να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες που έρχονται.