Η δύναμη των αρνητικών ειδήσεων οδηγεί σε παραίτηση

Ξημέρωσε μία ακόμα Παρασκευή. Από νωρίς το πρωί ανοίγοντας το ραδιόφωνο ή τις «μαγικές» οθόνες ερχόμαστε αντιμέτωποι με τα προβλήματα της πόλης, της χώρας, του κόσμου.

Κυκλοφοριακό κομφούζιο σε περιφερειακό και πόλη, ταλαιπωρία, αυξανόμενος αριθμός παραιτήσεων εργαζομένων που μένουν ανατολικά και εργάζονται στα δυτικά. Όσο μεγαλώνει η εικόνα ως παράμετροι στην εξίσωση προστίθενται η ακρίβεια, η γενικευμένη ανασφάλεια κι η επικείμενη κακοκαιρία. Ένα δελτίο θυέλλης από το οποίο πλέον απουσιάζουν (μόνο) τα γεγονότα της Γάζας. Η ανθρωπότητα κλείνει τα μάτια, τραβάει την κουρτίνα και αφήνει τους πιο ευάλωτους στην μοίρα τους. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κι η εκτόνωση έρχεται στον εικονικό κόσμο των social media.

Συμβιβασμοί και αίσθημα παραίτησης κυριαρχούν στην κοινωνία. Η αποδοχή της νοσηρότητας ως καθημερινότητα επιτείνει το χάος στο μυαλό της πλειοψηφίας. Εκφάνσεις του μίσους εξελίσσονται σε ακραίες συμπεριφορές. Μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός πως επιστημονικές μελέτες τόσο στην Ελλάδα όσο κι ευρύτερα δείχνουν αύξηση των καπνιζόντων, αύξηση της κατανάλωσης αλκοόλ, αγχολυτικών και αντίστοιχα των αυτοάνοσων νοσημάτων. Οι άνθρωποι δε ξεσπούν. Συσσωρεύουν την ένταση και την απογοήτευση από τις συνεχείς ματαιώσεις μέσα τους κι ο οργανισμός αντιδρά στην επίθεση που δέχονται τα κύτταρά του.

Είναι τόσο μεγάλη η επίδραση των αρνητικών ειδήσεων που συνοδεύουν την πραγματικότητα που τείνει να εξουθενώσει τον αποδέκτη των ειδήσεων. Νιώθει το σκοτάδι να τον περικυκλώνει και αδύναμος πλέον να αναζητήσει ακτίδα φωτός εγκλωβίζεται σε ένα σύγχρονο σπήλαιο σαν αυτό που περιέγραψε με μεγάλη επιτυχία ο Πλάτωνας. Χάνεται η θέληση, η ελπίδα, το πάθος για το καλύτερο. Σε όλες τις άτυπες συγκρίσεις βλέπουμε πως υπάρχουν χειρότερα κι αφού ακόμα δεν μας έχουν βρει ας συνεχίσουμε τον δρόμο μας. Κυριαρχεί η ατομικότητα έναντι των συλλογικοτήτων.

Νομοτελειακά όμως το πρόβλημα θα έρθει στην πόρτα μας, καθώς δεν μπαίνουμε στη διαδικασία να αναζητήσουμε τα αίτιά του. Όσο κι αν η τεχνητή ευτυχία των Χριστουγέννων προσπαθεί να διαμορφώσει κλίμα γιορτής και χαράς, οι πληγές είναι βαθιές και ο χαρακτήρας του εφήμερου δε δίνει την ευκαιρία να γιατρευτούν. Απαιτούνται συγκροτημένες κι αυστηρά προσωπικές διεργασίες προκειμένου να δημιουργήσουμε συνθήκες επανεκκίνησης από εκεί που αφήσαμε το νήμα κάποιοι το καλοκαίρι του 2015, οι περισσότεροι όμως στα χρόνια της πανδημίας. Η διαδρομή δε θα είναι εύκολος και μοναδικό μονοπάτι στον δρόμο προς τη λύτρωση και το εξιδανικευμένο φαντάζει η άμεση επαφή κι η επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων.