Η χρησιμότητα του άχρηστου

Μπορεί το βιβλίο του Θανάση Λάλα για τον Ανδρέα Παπανδρέου να βρίσκεται σταθερά στα «ευπώλητα» των βιβλιοπωλείων εδώ και μήνες κι όχι άδικα, ωστόσο από τις εκδόσεις Αρμός κυκλοφόρησε πρόσφατα ένα γράμμα του δημοσιογράφου και εκδότη.

Μία βαθιά εξομολόγηση υψηλού επιπέδου. Αυτή τη φορά απέναντι του δεν έχει κάποιον συνεντευξιαζόμενο, αλλά έναν καθρέφτη. Ο Λάλας ρωτάει τον ίδιο του τον εαυτό και τον αναγνώστη που έρχεται αντιμέτωπος με τα ερωτήματά του; O Θανάσης στο πιο προσωπικό του βιβλίο μας φέρνει αντιμέτωπους με τη διαδρομή μας. «Αυτά που ζήσαμε άλλωστε είναι πάντα σε δράση».

«Έζησα» … Σε κάθε ευκαιρία το επαναλαμβάνει ο συγγραφές δηλώνοντας ένα αίσθημα πληρότητας. Περπάτησε έναν δύσκολο δρόμο όπως θα ανακαλύψετε στις σελίδες του βιβλίου, αλλά ποτέ δεν το έβαλε κάτω. Έκανε λάθη, όπως όλοι μας, αλλά τα διαχειρίστηκε υποδειγματικά κι εκεί έγκειται μεγάλο μερίδιο της επιτυχίας του. Δεν άντεχε να είναι αυτός που πρέπει, αυτός που ήθελαν οι κοινωνικές επιταγές. «Δε θα κάνεις τίποτα χρήσιμο στη ζωή σου». Τον έπνιγε όλο αυτό. Η δημιουργικότητά του έπρεπε κάπως να εκφραστεί και βρήκε τους δρόμους, τις χαραμάδες να φτάσει στο φως. Επέλεξε τον δρόμου του «άχρηστου». Ένα δύσβατο μονοπάτι να το εξερευνήσεις, αλλά μαγευτικό αν αφεθείς στους πειρασμούς του. Έγινε πρωταγωνιστής στο καθημερινό παιχνίδι της Ζωής, την Τέχνη.

Ένας πολυμήχανος «υπηρέτης» σε διάφορες εκφάνσεις της. Δε συμβιβάστηκε. Γνώρισε εκατοντάδες ανθρώπους και έμαθε πως να κερδίζει κάθε μάχη δίχως να βάζει στόχους, που θα ήταν εύκολο να τον αποπροσανατολίσουν. Άντεξε να ακούσει πως δε θα κάνει τίποτα χρήσιμο στη ζωή του και επένδυσε στο «άχρηστο». Σε αυτό που οι πολλοί δεν μπορούν να δουν, πόσο μάλλον να αντιληφθούν. Όλα αυτά τα χρόνια ο Θανάσης ρωτούσε με εξαιρετική ευστροφία και διορατικότητα. Τώρα έρχεται αντιμέτωπος με υπαρξιακά ερωτήματα για το τέλος, τους στόχους, την ήττα, το ένστικτο. Δε θα δώσει εύκολες απαντήσεις. Θα μας βασανίσει, θα μας φέρει αντιμέτωπους με τις δικές μας ανοιχτές πληγές με μαεστρία.

Έτρεξε τον δικό του μαραθώνιο κι ακόμα δεν έχει φτάσει στον τερματισμό. Τώρα με απολογιστικό χαρακτήρα κάνει το δικό του ταμείο μέχρι το παρόν, γνωρίζοντας καλά μέσα του πως οι επόμενες προκλήσεις είναι ήδη μπροστά του. Αυτή είναι η κινητήριος δύναμη που τον ανανεώνει και τον κάνει να ξεπερνάει την πλήξη και τη αδιαφορία της εποχής που οδηγούν σε στασιμότητα και παραίτηση. «Η χρησιμότητα της Τέχνης είναι το άχρηστο που δίνει νόημα στη ζωή μου, πατέρα». Τρεις σελίδες κενές, να γράψει ο κάθε αναγνώστης τον δικό του επίλογο. Από ό,τι ένιωσε, από ό,τι κατάλαβε, από ό,τι σκέφτηκε …