Η ατομική ευθύνη, το εγώ κι η … μοναξιά

Οι φοιτητές μόνοι, έναν δρόμο πιο κάτω οι αγρότες μόνοι, λίγα μέτρα πιο μακριά μία άλλη κοινωνική ομάδα μόνη της κι αυτή. Οι άνθρωποι αδυνατούν να δουν όσα τους ενώνουν και μένουν σε αυτά που τους χωρίζουν.

Πρόκειται για την επιτυχία του συστήματος “διαίρει και βασίλευε”. Δεν είναι φυσικά φαινόμενο που συναντάμε μόνο στην Ελλάδα και φυσικά είναι απόρροια μίας δεκαπενταετούς πολύπλευρης κρίσης, ειδικά στην πατρίδα μας. Για ένα μεγάλο διάστημα, περίπου μέχρι τα μέσα της διαδρομής η αλληλεγγύη κι οι κοινοί αγώνες διέκριναν την πλειοψηφία. Το μήνυμα όμως θόλωσε και η ματαίωση ήταν τόσο μεγάλη που οδήγησε σε παραίτηση, πένθος κι αδιαφορία.

Το σοκ της υγειονομικής κρίσης αντί να γιγαντώσει το συλλογικό, δημιούργησε ένα τέρας ατομικότητας και το εγώ ήρθε στην επιφάνεια περισσότερο από ποτέ. Ο καθένας έβλεπε τον συγγενή, τον γείτονα, τον φίλο, τον συνάδελφο να χάνει τη μάχη και ένιωθε (ακόμα κι άθελά του) μέσα του δυνατός που κατάφερνε να επιβιώσει. Εκείνο το δύσκολο διάστημα ουδείς μπορούσε να μιλήσει για τη θεωρία της εξέλιξης του Δαρβίνου και να κάνει τις απαιτούμενες συνδέσεις με έναν κόσμο που διαμορφώνεται για να “φοβάσαι” να κυκλοφορήσεις στο σκοτάδι. Ίσως για κάποιους μοιάζουν τραβηγμένα σενάρια, ωστόσο η πραγματικότητα έρχεται να επιβεβαιώσει τα παραπάνω.

Το 2023 είχε συνεχείς εκλογικές μάχες. Μετά από αυτές το συναίσθημα που κυριαρχεί είναι η μοναξιά. Παρατηρώ τις εξελίξεις με ανθρώπους που μέχρι πρότινος αποτελούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ και πραγματικά προκαλεί λύπη η διάσπαση ενός χώρου σε περισσότερα από δύο κομμάτια. Δεν υπάρχει αυτή η πολυτέλεια κι όμως σπουδαίοι άνθρωποι δεν μπορούν να πάρουν απόσταση από τα γεγονότα και να δουν την μεγάλη εικόνα στην Ελλάδα και κυρίως στον κόσμο. Η εποχή απαιτεί συμβιβασμούς και συγκλίσεις. Είναι μεγάλη υπόθεση η ακροβασία των καιρών μας. Έχουμε ευθύνη απέναντι στην ιστορία και λόγο απέναντι σε αυτούς που θα έρθουν στο μέλλον.

Δεν είναι όμως μόνο το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αποτελεί ένα τρανταχτό παράδειγμα. Είναι ένα γεγονός που πέρασε κάθετα στην κοινωνία. Το συναντάμε αν το σκεφτούμε στην καθημερινότητα μας. Αν δώσουμε μια ευρεία προέκταση θα δούμε πως η όποια σύγκλιση έρχεται κάτω από τον μανδύα της Ακροδεξιάς που έχει βρει τα δικά της τεχνάσματα να φέρνει μεγάλες μάζες στα νερά της, στην πραγματικότητα όμως προάγοντας κι αυτή ένα μεγαλύτερο εγώ. Το επιμύθιο είναι πως έχει χαθεί η ισορροπία κι είναι πραγματικά δύσκολο να επανέλθουμε στα επίπεδα αλληλεγγύης και σύμπλευσης του 2013. Ο χρόνος θα κρίνει και τρέχει σαν … με ταχύτητα φωτός.