Γιατί το χρυσό της Αλγερινής Ιμάν Κελίφ είναι πολλά παραπάνω από ένα χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς
Πώς θα αντιμετώπιζε άραγε η φυλή των επί παντός επιστητού κριτών του διαδικτύου τον δικό μας χρυσό Ιωάννη Μελισσανίδη που αγωνίστηκε στη γυμναστική απέναντι σε άνδρες; Αναρωτιέται η Ευτυχία Βατάλη.
theopinion
Πολύ το χάρηκα που η Ιμαν Κελίφ πήρε χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς στο Παρίσι.
Αναφέρομαι στην Αλγερινή που μοιάζει με άντρα και με αφορμή τη νίκη της επί της Ιταλίδας πυγμάχου, έκανε ολόκληρο το σύμπαν να ασχοληθεί, σε σημείο απάνθρωπου εξευτελισμού, μαζί της, με το σώμα της, με την ταυτότητά της, με την παιδική της ηλικία, ακόμη και με τα γεννητικά της όργανα.
Ήταν μια νίκη προσωπική. Η Κελίφ από μικρή αγάπησε τον αθλητισμό και ως έφηβη ασχολούνταν με το ποδόσφαιρο. Δεχόταν όμως απειλές και πειράγματα από τα αγόρια του χωριού Τιαρέτ στη δυτική Αλγερία, όπου μεγάλωσε. «Το ποδόσφαιρο δεν ήταν άθλημα για κορίτσια», της έλεγαν. Στα 16 της άρχισε για πρώτη φορά να ασχολείται με την πυγμαχία. Συμμετείχε και στους Ολυμπιακούς στο Τόκιο, αλλά φαίνεται ότι τότε οι… κεραίες των επί παντός επιστητού κριτών δεν ήταν σε καλή φόρμα.
Εκεί άλλωστε (για να απαντήσω και σε αυτούς που θα σπεύσουν να πουν ότι μπορεί να είναι γυναίκα, αλλά η αυξημένη τεστοστερόνη της την κάνει πιο δυνατή) αποδείχτηκε περίτρανα ότι δεν είναι ανίκητη απέναντι σε γυναίκες αντιπάλους…
Στο Παρίσι, όμως, όλα άλλαξαν. Όλοι είδαν έναν άνδρα να χτυπά μια γυναίκα, μια γυναίκα η οποία μάλιστα στα 46 δευτερόλεπτα εγκατέλειψε τον αγώνα, βάζοντας τα κλάματα, γιατί «πόνεσε πολύ»… Τι σημασία έχει αν η ίδια η ηττημένη βγήκε την άλλη μέρα και ζήτησε συγγνώμη; Ούτε καν ακούστηκε από το θόρυβο που ήδη προκάλεσε η πρώτη εικόνα.
Και το διαδίκτυο κατακλύστηκε από μηνύματα μίσους. Από ανθρώπους που ούτε καν μπήκαν στον κόπο να διαβάσουν κατι παραπάνω, να ενημερωθούν, δεν μπήκαν στον κόπο να σκεφτούν γιατί ολόκληρη Ολυμπιακή Επιτροπή επέτρεψε στην Κελίφ να αγωνιστεί, γιατί η χώρα της η Αλγερία, ναι, η Αλγερία, την στήριξε σε όλα…
Αυτή, λοιπόν, η αθλήτρια πήρε το χρυσό στην πυγμαχία. Η Κελίφ, όμως, πήρε το χρυσό και σε πολλά άλλα πράγματα. Πήρε το χρυσό για το θάρρος της να συνεχίσει να κάνει αυτό που ήθελε από μικρή, παρά τα κακεντρεχή σεξιστικά σχόλια σε βάρος της. Για την επιμονή της να παραμείνει προσηλωμένη σε αυτό που πήγε να κάνει στους Ολυμπιακούς: να κερδίσει. Για τη δύναμή της να κλείσει τα αυτιά της στον παγκόσμιο διαδικτυακό οχετό και να… μιλήσει στο τέλος.
Και μίλησε. «Είμαι μια γυναίκα όπως κάθε άλλη γυναίκα. Γεννήθηκα γυναίκα, έζησα ως γυναίκα, αγωνίστηκα ως γυναίκα, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία γι’ αυτό.. «Η τιμή μου είναι άθικτη τώρα.. Οι επιθέσεις που δέχτηκα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ήταν άσχημες και δεν έχουν νόημα και επηρεάζουν την αξιοπρέπεια των ανθρώπων και νομίζω ότι τώρα ο τρόπος σκέψης των ανθρώπων έχει αλλάξει».
Δεν ξέρω αν συμμερίζομαι την αισιοδοξία της Κελίφ για τον τρόπο σκέψης μας, όταν αυτή η σκέψη κρίνει με βάση αυτά που της σερβίρουν και είναι αδίστακτη στο να ξεφτιλίζει τον οποιοδήποτε, χωρίς καν να μπαίνει στον κόπο να διαβάσει κάτι παραπάνω…
Αναρωτιέμαι, για παράδειγμα, το εξής:
Πώς θα αντιμετώπιζε άραγε η φυλή των επί παντός επιστητού κριτών του διαδικτύου τον δικό μας χρυσό Ολυμπιονίκη στην Ατλάντα, τον Ιωάννη Μελισσανίδη, όταν έδινε τον δικό του αγώνα στις ασκήσεις εδάφους με αντιπάλους άλλους άνδρες;
Ιωάννη, ευτυχώς το 1996 ούτε ως σκέψη δεν υπήρχε το Facebook στο μυαλό του Zuckerberg.