Γιατί αυτό το όνειρο δεν έχει σκοτωθεί ακόμα…

Αρθρογραφεί στο TheOpinion η Μάρα Τσικάρα, ηθοποιός και ραδιοφωνική παραγωγός για το Μητροπολιτικό Πάρκο στους χώρους της ΔΕΘ. 

Πριν χρόνια κάποιος μου είχε πει: Θα πρέπει να γίνει μια επιστημονική μελέτη σχετικά με την υγεία των Θεσσαλονικιών μετά την ανάπλαση της παραλίας. Σίγουρα τα νούμερα θα δείχνουν μια σημαντική βελτίωση της ποιότητας ζωής.

Κι αν είχαμε πιο ασφαλείς δρόμους, αν δεν σκόνταφτε συνεχώς το ποδήλατο σε ανώμαλη άσφαλτο; Αν υπήρχαν ποδηλατόδρομοι; Αν συντηρούνταν τα κτίρια που καταρρέουν; Αν υπήρχαν ράμπες και περιποιημένα πεζοδρόμια και μπορούσαν να περάσουν καροτσάκια και αμαξίδια και οι οδεύσεις τυφλών δεν κατέληγαν σε αδιέξοδο; Αν υπήρχαν λιγότερα τραπεζοκαθίσματα και λιγότερα σκουπίδια και υπόγεια πάρκινγκ και μέσα μεταφοράς που λειτουργούν με συνέπεια και σεβασμό στους επιβάτες; Αν υπήρχε Τέχνη στο αστικό τοπίο; Αν υπήρχε πράσινο;

Πώς θα ήμασταν οι κάτοικοι αυτής της πόλης αν…;

Πάνω εκεί, στο «αν…», κλείνω τα μάτια.

Όνειρο 1^ο: Κατέβαινα, λέει, από τις σκάλες του σπιτιού μου, άνοιξα την εξώπορτα και μπροστά μου δεν είχε σπασμένες πλάκες αλλά παρτέρια. Καθόλου αμάξια, ένας μπαξές. Πράσινο παντού, οι δρόμοι μονοπάτια μέσα σε δάσος. Το σκυλί δεν πίστευε στα μάτια του. Ούτε και στην ουρά του που σαν πινέλο ζωγράφιζε τον αέρα…

Ο σκηνοθέτης του ύπνου διακόπτει το γύρισμα φωνάζοντας: Υπερβολή! Όχι δεν θέλεις να μετακομίσεις σε δάσος, σε χωριό, σε παραμύθι. Στην πόλη θέλεις να παραμείνεις και στην πραγματικότητα, αλλά να είναι πιο ανθρώπινη, γίνεται;

Ξανακλείνω τα μάτια και αλλάζω κανάλι.

Όνειρο 2^ο: Κατεβαίνω ξανά από τις σκάλες του σπιτιού. Κατηφορίζω στο λιμάνι και η θάλασσα είναι καθαρή και έλα να βουτήξουμε, λέω στο σκυλί. Αυτή γαβγίζει και με ξυπνάει: «Πάρ’ το αλλιώς», νομίζω πως μου λέει, ακυρώνοντας, πριν καν γεννηθεί, τη φαντασίωση μιας υποθαλάσσιας αρτηρίας, ενός τραμ, ή ενός τελεφερίκ που μετά το μπάνιο, θα μας ανέβαζε ψηλά στα κάστρα. Το παίρνω αλλιώς και πάμε στο σταθμό Βενιζέλου. Δε λειτουργεί ακόμα. Δέχομαι την καθυστέρηση μιας και οι αρχαιολόγοι κι άλλοι επιστήμονες και οι πολίτες και η κοινή λογική εισακούστηκαν και θα συνυπάρχουν αρχαιολογικά ευρήματα και μετρό. Όχι αναπαράσταση των ευρημάτων, όχι εικαστική εγκατάσταση, όχι νεκρά και βαλσαμωμένα αλλά έτσι ακριβώς όπως βρέθηκαν. Σε μερικές μέρες ο σταθμός θα λειτουργήσει, θα είναι μνημείο της Ουνέσκο…

Άλλη μια υπερβολή. Το υποσυνείδητο, ο σκηνοθέτης, το σκυλί όλοι με μαλώνουν. Αυτό έχει τελειώσει, έχει γίνει, το έχεις δει. Όπως κι άλλα εγκλήματα, κοντεύεις κι αυτό να το ξεχάσεις. Ονειρέψου λίγο πιο λογικά, με παροτρύνουν. Σφίγγω τα μάτια και προσπαθώ.

Όνειρο 3^ο: Κατεβαίνω πάλι τις σκάλες, βγαίνω στην πόλη, παίρνω το μετρό, κατεβαίνω σταθμό Αγγελάκη. Κι αντί για τη ΔΕΘ, το αντικρίζω πρώτη φορά: Μητροπολιτικό πάρκο, κανονικό όμως, καταπράσινο, με οξυγόνο και παιδιά να παίζουν, ένα τσέλο να ξεκουράζεται στη σκιά ενός δέντρου πριν τη συναυλία και θέατρο δρόμου ή καλύτερα θέατρο που σηκώνει ψηλά έναν καθρέφτη για να κοιτάζεται η φύση και υπάρχει φύση στο αστικό τοπίο και χορευτές και γιόγκι και δρομείς που τρέχουν κι άλλοι πιο εκεί βολτάρουν ή ξαποσταίνουν σε παγκάκια, βιβλία ξεχασμένα πάνω τους, δώρο ή σκυτάλη για τους επόμενους. Και πικνίκ και χαρούμενα σκυλιά ελεύθερα και σχοινοβάτες να δοκιμάζουν την αντοχή των σκοινιών και να μην πέφτουν και να μην τρομάζω ότι θα πέσουν και πουλιά στα κλαδιά να διαφημίζουν μιαν άνοιξη κανονική κι αυτή, μέσα έξω. Και να ανοίγει ο ορίζοντας ξαφνικά και να μην ξέρω πού να πρωτοκοιτάξω, ψηλά στην άνω πόλη ή κάτω στην παραλία; Ανοιχτό το πεδίο, όχι δεκαόροφα κτίρια να το κόβουν σαν ξυράφι. Όχι τσιμέντο, όχι ψέματα. Μια πόλη ανθισμένη, να μη μας διώχνει πια, να γεμίζει φωλιές, να βρίσκει ζεστασιά η μοναξιά, δροσιά η πνιγηρή ατμόσφαιρα, ανάσα το βάρος, θρόισμα φύλλων το μαρσάρισμα και η κόρνα.

Ας μην ξυπνήσω, σκέφτηκα τότε, ας κρατήσω το όνειρο για λίγο ακόμα. Και κανείς δεν με μαλώνει πια γιατί είναι εφικτό. Γιατί αυτό το όνειρο δεν έχει σκοτωθεί ακόμα. Προλαβαίνω.

Όταν άνοιξα τα μάτια, είδα γύρω μου σκόρπια πεσμένα «αν», περίσσεμα του ονείρου.

Ήρθε τριποδίζοντας το σκυλί (ή μήπως ήταν ένα παιδί, το μέλλον ή η τελευταία μας ευκαιρία να ζήσουμε καλύτερα ρε;) τα αναποδογύρισε και μου τα έφερε στο χέρι να της τα πετάξω σαν μπαλάκι. Είναι στο χέρι μου και δεν είναι πλέον «αν». Είναι μικρά δυνατά και πολύτιμα «να». «Να» όπως να ενωθούμε, να διεκδικήσουμε, να υπογράψουμε υπέρ του δημοψηφίσματος, υπέρ του μητροπολιτικού πάρκου, να μην υποχωρήσουμε, να νικήσουμε, να φτιάξουμε μια πόλη όπως μας αξίζει.

---

Όλη η ΔΕΘ ένα Πάρκο

κάτοικοι της Θεσσαλονίκης υπερασπίζονται το «δικαίωμα τους στην πόλη»

μια σειρά κειμένων σε επιμέλεια της Δανάης Θεοδωρίδου*

 

Όταν ο Ανρί Λεφέβρ το 1968 μιλούσε για το «δικαίωμα στην πόλη», αναφερόταν στο κοινό μας δικαίωμα να αλλάζουμε τους εαυτούς μας μέσω των αλλαγών στις πόλεις μας, αλλαγών που αναπόφευκτα εξαρτώνται από τη συλλογική δύναμη των πολιτών που υπερασπίζονται την ελευθερία να σχηματίζουν και να μετασχηματίζουν τον δημόσιο χώρο τους και κατ’ επέκταση τους ίδιους τους τους εαυτούς.

Αυτή τη στιγμή, οι πολίτες της Θεσσαλονίκης διεκδικούν το δικαίωμα τους στην πόλη μέσα από τη συλλογή υπογραφών για την πραγματοποίηση δημοψηφίσματος σχετικά με τον τρόπο που θα διαμορφωθεί ο χώρος της ΔΕΘ. Στην πόλη με το λιγότερο πράσινο στην Ευρώπη, οι κάτοικοι της ενώνουν τη φωνή τους και ζητούν να μην πραγματοποιηθεί ένα ακόμη σχέδιο ‘real estate’ στις πλάτες τους (καθώς το δημόσιο, δηλαδή οι ίδιοι οι φορολογούμενοι θα πληρώσουν το μεγαλύτερο μέρος του σχεδίου αυτού) εις βάρος της υγείας και της βελτίωσης της καθημερινότητάς τους. Στη θέση του απαιτούν τη δημιουργία ενός πάρκου υψηλού πρασίνου.

Αυτή τη βδομάδα, η σειρά των κειμένων που επιμελούμαι για το θέμα αυτό στο TheOpinion.gr, φιλοξενεί την ποιητική φωνή μιας κατοίκου της πόλης, μια φωνή για όλα τα όνειρα που χάσαμε ως πόλη και για το πολύτιμο όνειρο που τώρα μπορεί να πραγματοποιηθεί.

Αν ψηφίζετε στον Δήμο Θεσσαλονίκης (προσοχή, σύμφωνα με τον σχετικό νόμο, μόνο οι εγγεγραμμένοι/ες στον Δήμο Θεσσαλονίκης, και όχι σε άλλους δήμους της πόλης, μπορούν να υπογράψουν) μπορείτε να συμβάλλετε καθοριστικά στην προσπάθεια διεξαγωγής δημοψηφίσματος για τη ΔΕΘ προσθέτοντας την υπογραφή σας εδώ: https://parkodeth.gr/

*Η Δανάη Θεοδωρίδου είναι σκηνοθέτρια, ερευνήτρια των σύγχρονων παραστατικών τεχνών και ακαδημαϊκός που ασχολείται με τη σχέση πολιτισμού και δημοκρατίας.