Γιατί αυτό το κυβερνητικό μίσος προς τους καλλιτέχνες;

Την Τρίτη στην Αθήνα γίνεται μια μεγάλη αντιπολεμική συναυλία. Αφορμή για τη συγκέντρωση αυτή είναι ξεκάθαρα η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία που έχει ως αποτέλεσμα το θάνατο στρατιωτών και αμάχων, την καταστροφή μιας ολόκληρης χώρας και τον ξεριζωμό εκατομμυρίων προσφύγων.

Τα βλέπουμε καθημερινά στις οθόνες μας. Δυστυχώς, τα συνηθίσαμε κι όλας καθώς η εισβολή των Ρώσων ξεπέρασε με σοκαριστικό τρόπο σε αριθμό ημερών κάθε απαισιόδοξη πρόβλεψη όταν ξεκινούσε.

Κι ενώ στην Αθήνα οι καλλιτέχνες και οι πολίτες αναλαμβάνουν δράση, «σωματοποιούν» την αντίδρασή τους και εναντιώνονται στον παραλογισμό του πολέμου, η κυβέρνηση και τα πειθήνια όργανά της, θέτουν και πάλι ζήτημα «whataboutism» και αμφισβητούν τις προθέσεις τους. Μάλιστα δε μένουν μόνον στην αμφισβήτηση και στην ειρωνεία. Ουσιαστικά, προκαλούν μια συζήτηση ποσοτικής εναντίωσης στην πολιτική της Ρωσίας, επιβάλλουν μια ατζέντα διαχωρισμού των αντιπολεμικών διαδηλώσεων σε καλύτερες και χειρότερες, σε αυθεντικές και ψεύτικες, πετώντας ουσιαστικά το μπαλάκι στην εξέδρα για τις πραγματικές αιτίες των πολέμων διαχρονικά σε αυτόν τον πλανήτη και ειδικότερα για τον πόλεμο στην Ουκρανία που θέτει σε κίνδυνο την Ειρήνη περισσότερο από κάθε προηγούμενο.

Ρίξτε μια ματιά στα ονόματα των καλλιτεχνών που συμμετέχουν στην συναυλία της Τρίτης στα Προπύλαια. Μιλάμε για τα 2/3 της ελληνικής δισκογραφίας εδώ και 70 χρόνια. Τρεις γενιές καλλιτεχνών από Νταλάρα, Μητσιά, Τσανακλίδου Γλυκερία, Νικολακοπούλου μέχρι Δεληβοριά, Καλδάρα, Τσαλιγοπούλου Μποφίλιου αλλά και τους νεότατους Φασούλη, Βλάχο, Αθανασίου, Εισβολέα. Δε γράφω παρά ελάχιστα ονόματα. Θα χρειαστώ κατεβατά για να τους πω όλους και προστίθενται νέοι συνεχώς. Κι όμως, αυτή η συναυλία, η εντελώς ακηδεμόνευτη, με την ελεύθερη και δωρεάν είσοδο, την χωρίς αμοιβή συμμετοχή των καλλιτεχνών, την «από ρεφενέ» κάλυψη των εξόδων ήχου και φωτισμού, η κυβέρνηση συντεταγμένα μέσω των στελεχών της και μέσω των opinion leader της, την απαξιώνει και την λοιδωρεί. Αρχικά με δημοσιεύματα στοχευμένα από ΜΜΕ που όλοι γνωρίζουμε τις εξαρτήσεις τους. Στη συνέχεια με την ανάρτηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, γιου του πρωθυπουργού, γεμάτη ειρωνεία και χαμηλού επιπέδου αστεϊσμούς. Και φυσικά στα κανάλια της τηλεόρασης, τα «βαριά χαρτιά», οι «μπαρουτοκαπνισμένοι» Πορτοσάλτε, Οικονόμου και λοιποί, ολοκληρώνουν μια τελετή αποκαθήλωσης των αστέρων της ελληνικής μουσικής γιατί… απλώς οι καλλιτέχνες λειτούργησαν αυθόρμητα και ακηδεμόνευτα και δεν μπήκαν στο τριπάκι της ευθυγράμμισης με την κυβερνητική φωνή.

Είναι απίστευτο αυτό που συμβαίνει με την συγκεκριμένη κυβέρνηση και την στάση της απέναντι τους καλλιτέχνες. Ξεκίνησε από την άνοιξη του 2019 όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης, πριν γίνει πρωθυπουργός, «ξεγέλασε» τους εκπροσώπους της πρωτοβουλίας για μια νέα εταιρεία διαχείρισης πνευματικών δικαιωμάτων και φωτογραφήθηκε μαζί τους για να κάνει την λεζάντα του παρουσιάζοντάς τους ως υποστηρικτές του. Στη συνέχεια εξελέγει αλλά τους ξέχασε τόσο εκκωφαντικά ώστε σήμερα, δυόμιση χρόνια μετά, το υπουργείο πολιτισμού δεν έχει δώσει καμία απολύτως λύση στο πρόβλημα, αντιθέτως φουντώνουν τα σενάρια για την ψήφιση νέων νόμων που θα επιτρέπουν πάλι σε ιδιώτες τη δημιουργία τέτοιων εταιρειών είσπραξης δικαιωμάτων (τύπου ΑΕΠΙ). Και η κοροϊδία πάει σύννεφο.

Την στάση της κυβέρνησης Μητσοτάκη απέναντι στους καλλιτέχνες την καταλάβαμε και όλο αυτό το διάστημα της πανδημίας. Το δούλεμα για την ενίσχυση των επαγγελματιών συνεχίστηκε. Οι δημιουργοί ζητιάνευαν την αναστολή που ξεκάθαρα δικαιούνταν και στα διαστήματα που μπορούσαν να παίζουν μουσική, τα κονδύλια για συναυλίες και φεστιβάλ πήγαν και πάλι σε «υπάκουες» φωνές. Σε καλλιτέχνες που δέχονται τις φωτογραφίσεις με υπουργούς και έχουν έτοιμες τις καλές κουβέντες. Μια τέτοια «καλλιτέχνης» πριν λίγο καιρό «πήρε τα αφτιά» των επισήμων σε επίσημο δείπνο παίζοντας πιάνο. Ένας άλλος τραγούδησε 15 λεπτά για 217.000 ευρώ στην αλλαγή του χρόνου. Μια τρίτη φωνή «σκότωσε» τον εθνικό ύμνο σε μια εκδήλωση – φιάσκο στον ιερό βράχο. Παιδιά και αποπαίδια. Με αποκορύφωμα το σημερινό «κόψιμο» της συνέντευξης του Δημήτρη Μητσοτάκη στο κρατικό ραδιόφωνο με άνωθεν εντολή γιατί ο τραγουδιστής των Ενδελέχεια τολμά να κριτικάρει τον συνονόματό του πρωθυπουργό. Και η κατρακύλα συνεχίζεται.

Δεν είναι τυχαίο αυτό που συμβαίνει με την στάση της κυβέρνησης Μητσοτάκη απέναντι στους ανθρώπους των Τεχνών. Ουσιαστικά, οι επικοινωνιολόγοι της κυβέρνησης (τους οποίους μόνον άσχετους δεν μπορείς να πεις, εφόσον συντηρούν την δημοφιλία του πιο ανάλγητου πρωθυπουργού της μεταπολίτευσης με τους πιο ακραίους, επηρμένους και ακατάλληλους υπουργούς) συστήνουν και κατευθύνουν μια ευθεία επίθεση προς τους καλλιτέχνες ποντάροντας στον κοινωνικό αυτοματισμό και στα κατώτερα ένστικτα ενός λαού που αντιμετωπίζει προβλήματα επιβίωσης και «τσιμπάει» εύκολα ακούγοντας κατηγορίες εναντίον των «ψαγμένων», των «αριστερών» δημιουργών. Ξεχνάνε εύκολα και οι κυβερνώντες και κομμάτι του κόσμου, φυσικά, πως ανέκαθεν η μουσική, το θέατρο, ο πολιτισμός ήταν αυτός που «κρατούσε» την κοινωνία στα δύσκολα. Που ενθάρρυνε, ενέπνεε τον λαό να αντέξει και να αντιδράσει. Στην καραντίνα καταλάβαμε καλά τι σημαίνει Τέχνη. Στη συνέχεια το ξαναξεχάσαμε κι αυτό βολεύει όσους δε θέλουν να αλλάξει κάτι, όσους δεν έχουν μάθει στην κριτική και στην αμφισβήτηση της αυθεντίας τους.

Η «συναυλία ειρήνης» στα Προπύλαια θα γίνει και θα έχει και επιτυχία. Όσοι την αμφισβητούν, ουσιαστικά συμβάλλουν στη διαφήμισή της. Το τραγικό είναι πως η κυβερνητική αντίδραση δεν έχει στόχο την αποτυχία της συγκεκριμένης συγκέντρωσης. Μάλλον της είναι αδιάφορο το πώς θα πάει. Το πολύ πολύ να περάσει μια γραμμή στα μέσα που ελέγχει για να μην την προβάλουν. Ο πραγματικός λόγος που απαξίωσε τους καλλιτέχνες και τους «μάλωσε» γιατί δεν ήταν αρκετά «αντιρώσοι» στα συνθήματά τους, είναι πως απλώς θέλει να κινητοποιήσει ένα κομμάτι του εκλογικού σώματος το οποίο είναι «αμερικανόφιλο» και «αντιρωσικό» ώστε να το έχει και πάλι μαζί του στις προσέχεις εκλογές, οι οποίες, όλο και πιο κοντά φαντάζουν μετά τα διαδοχικά στραπάτσα που δέχεται η εικόνα της Νέας Δημοκρατίας. Με έναν κυνικό και υπολογιστικό τρόπο, γνωρίζουν πως το εκλογικό σώμα είναι χωρισμένο. Από την κεντροαριστερά πλέον η κυβέρνηση αυτή δεν μπορεί να πάρει τίποτα. Την έχει ξεγελάσει και η απογοήτευση του κέντρου είναι τεράστια. Το μόνο στο οποίο μπορεί να ελπίζει είναι στην πόλωση, στον λαϊκισμό και στα fake news που ερεθίζουν τα αντανακλαστικά του Βελοπουλικού και – πλέον και του – Κασιδιάρικου ακροατηρίου. Σε εκείνο, λοιπόν, το εκλογικό σώμα, κάθε ρητορεία εναντίον των καλλιτεχνών βρίσκει πρόσφορο έδαφος. Παλιά τους έλεγαν «λαπάδες» και «φλώρους». Τώρα τους λένε «ευαισθητούληδες» και «δήθεν».

Υ.γ.: Αύριο ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα δεχθεί τον μαύρο μαθητή Σαϊντού Καμαρά που κινδυνεύει με απέλαση. Σίγουρα θα ανακοινώσει θριαμβευτικά πως με προσωπική του παρέμβαση ο ορφανός νέος θα παραμείνει στη χώρα μας. Ευχόμαστε επιτέλους να ψηφιστεί ένας νόμος σύμφωνα με τον οποίο όλα αυτά τα ανήλικα προσφυγόπουλα να προστατεύονται και να ενθαρρύνονται να αρχίσουν από την αρχή τη ζωή τους στην Ελλάδα, άσχετα με το πόσο καλό μπάσκετ παίζουν ή πόσο καλά τα πηγαίνουν στα μαθήματα. Να τα προστατεύουν επειδή είναι άνθρωποι. Όχι από ελεημοσύνη, ούτε σαν επιβράβευση.