«Φώτισέ» τους Αλεξάκη, μόνο εσύ μπορείς

Προσπαθώ εδώ και ώρα να βρω την πρώτη λέξη που θα μπορούσε να ξεκινήσει η πρώτη πρόταση για την χθεσινοβραδινή εμπειρία ζωής κι ακόμη δεν την βρήκα.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

*Γράφει η Λυδία Βήτα

Όταν ανακοινώθηκε η ημερομηνία της συναυλίας του ΛΕΞ, ξεκίνησε μία φρενίτιδα σε όλα τα Social Media της Ελλάδας. Η ανακοίνωση ότι θα παίξει στη Θεσσαλονίκη, ήταν η ανακοίνωση που περιμέναμε εμείς οι Θεσσαλονικείς αρκετό καιρό τώρα.

Το αξιοσημείωτο της υπόθεσης είναι ότι ο ίδιος, δεν έκανε το κλασσικό promo που κάνουν οι καλλιτέχνες της ραπ σκηνής.

Ανέβασε ένα story στο Instagram του κι αυτό ήταν.

Ο κόσμος ανταποκρίθηκε σε λιγότερο από 24ώρες και ξεκίνησαν οι πρώτες πωλήσεις εισιτηρίων.

Η χθεσινή ημέρα έφτασε και ξεκίνησαν οι ανακοινώσεις για την καλύτερη εξυπηρέτηση του

κοινού. Οι πόρτες άνοιξαν στις 17:30 και ο ΛΕΞ θα εμφανιζόταν στην σκηνή στις 21:30.

Κατάφερα να περάσω τις πόρτες του Καυτανζογλείου στις 20:30 ανάμεσα σε χιλιάδες κόσμο.

Τα τελευταία χρόνια, υποφέρω από κρίσεις πανικού και το να είμαι τόσο κοντά με κόσμο που δε γνωρίζω, δεν είναι και το αγαπημένο μου. Αλλά έκανα υπομονή, πήρα τις αναπνοές μου, έτριψα το στήθος μου αρκετές φορές και είχα στο μυαλό μου πως αυτό το μαρτύριο θα τελειώσει αλλά ταυτόχρονα αξίζει κιόλας, γιατί αυτή η συναυλία είναι άχαστη.

Αποζημιώθηκα όταν μπήκα στον χώρο του γηπέδου. Χιλιάδες κόσμος στα 2/3 του γηπέδου, έτοιμος να τα δώσει όλα για τον Θεσσαλονικιό ΛΕΞ. Για τον Έλληνα ράπερ που «μιλάει» μέσα από τα τραγούδια του όπως δεν μπορούμε να το κάνουμε εμείς.

Με την παρέα μου, βάζαμε στοιχήματα για το πρώτο του τραγούδι. Είναι ωραίο παιχνίδι αυτό.  Δοκιμάστε το την επόμενη φορά που θα βρεθείτε με φίλους σας σε κάποιο live.

Η ώρα 22:02 και ακούγεται το intro (από τους υπονόμους) και ο ΛΕΞ ανεβαίνει στην σκηνή.

Η εξέδρα τεράστια. Επάνω της τοποθετημένο ένα βαγόνι από metro (όπως ο τίτλος του νέου του δίσκου), 2 γιγαντοοθόνες τοποθετημένες δεξιά κι αριστερά και τρεις κάμερα μαν επάνω στη σκηνή έτοιμοι για την live μετάδοση που θα ξεκινήσει.

Ξαφνικά, το γήπεδο του Καυτατζογλείου βάφεται κόκκινο από τους πυρσούς και 35.000 φωνές ενώνονται για να τραγουδήσουν παρέα με τον ΛΕΞαρο. Ιστορική στιγμή, όχι μόνο για το Καυτατζόγλειο που τόσο κόσμο έχει να δει από το 1989 με την συναυλία του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, αλλά και για την χιπ-χοπ κουλτούρα: Ο ΛΕΞ είναι ο πρώτος Έλληνας καλλιτέχνης, μόνος επάνω στη σκηνή που κάνει ένα ολόκληρο στάδιο να έχει σηκωμένα τα χέρια σαν μία γροθιά και να τραγουδάει ραπ.

Ανατριχιάζω περιγράφοντάς σας αυτήν την στιγμή. Για εμάς που ακούμε ραπ και ΛΕΞ από παλιά, είναι μία στιγμή δικαίωσης. Επιτέλους, μία μουσική του περιθωρίου, αντιπροσωπεύεται από τον σωστό ποιητή του περιθωρίου.

Τον ονομάζω σωστό γιατί αν έχεις βρεθεί σε παλαιότερα live του ΛΕΞ, καταλαβαίνεις πως ο τύπος είναι ακριβώς το ίδιο παιδί που ήταν και τότε. Απλά το μαλλί του είναι γκρίζο και το κοινό του μεγαλύτερο.

Του αξίζει.

Αξίζει να έχει στο κοινό του όλες τις ηλικίες. Γονείς με παιδιά 5 χρονών και ηλικιωμένους στα 60+ χρόνια τους. Δεν υπάρχει ταβάνι για την μουσική και δεν θα έπρεπε κιόλας.

Αν βρεις κάποιον καλλιτέχνη που σε αντιπροσωπεύει, είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις και σε αυτόν και στον εαυτό σου.

Μισή ώρα μέσα στο γήπεδο και σε κάθε τραγούδι το κοινό φωνάζει όλο και πιο δυνατά, όλο και με περισσότερο πάθος. Το ίδιο και ο ΛΕΞ.

Σε αυτό το σημείο να πούμε πως η ραπ δεν είναι και το πιο εύκολο είδος μουσικής για να τραγουδάς. Θέλει σωστές αναπνοές και καλά πνευμόνια.

Πόσο μάλλον όταν είσαι ένας καλλιτέχνης και καλείσαι να βγάλεις ένα πρόγραμμα μόνος σου. Ο ΛΕΞ μας ταξίδεψε σε όλα τα χρόνια της μουσικής του, χωρίς ανάσα.

Μία ώρα μετά και το κοινό ακολουθεί τον στίχο του και την ενέργειά του μέχρι τέλους.

Η Θεσσαλονίκη δείχνει –επιτέλους- ότι σέβεται το έργο του ΛΕΞ και την προσπάθειά του να μοιραστεί και να τραγουδήσει τις σκέψεις όλων μας. Αυτό που παρακολουθώ είναι εμπειρία ζωής κι αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να μου το πάρει κανείς.

Όταν βλέπεις τόσες χιλιάδες κόσμο να είναι συγκεντρωμένος για έναν σκοπό, καταλαβαίνεις την επιρροή που έχει η μουσική σε ένα μεγαλύτερο βαθμό.

Δεν είναι τυχαίο πως η φράση «Μητσοτάκη (δικό σας)» ακούστηκε σε αρκετές φάσεις της συναυλίας. Στην αρχή, στις παύσεις ανάμεσα στα τραγούδια, στο τέλος της. –Ας θυμηθούμε το νόμο περί λογοκρισίας σε αυτό το σημείο κι ας συνεχίσουμε-.

Η συναυλία πλησιάζει στο τέλος της και ο ΛΕΞ ζητάει από τους τεχνικούς να σβήσουν ταφώτα της σκηνής και το κοινό να ανοίξει τα κινητά του για να φωτιστεί το στάδιο. Οι οθόνες πίσω από τον Αλέξη δείχνουν αυτήν την σκηνή κι εκείνος μας αποχαιρετά με το τελευταίο του τραγούδι. Ή έτσι νομίζουμε τουλάχιστον. Επανέλαβε κάποια τραγούδια και κάποιους στίχους α καπέλα.

Θεωρώ πως αυτό που είδε, δεν το περίμενε. Πιστεύω πως συγκινήθηκε βαθιά με όλο αυτό που συνέβη εχθές. Δεν είχε καταλάβει την ανταπόκριση του κόσμου, στο μεγαλείο του. Η ταπεινότητά του, είναι πραγματική.

Παραποιώ ένα στίχο του και λέω «Φώτισε τους Αλεξάκη», μόνο εσύ μπορείς. Σε ευχαριστούμε.