Flyover: Σε ένα δυστύχημα, μια πυρκαγιά, μια πλημμύρα, τι κάνουμε;

Δεν υπήρξε έργο που να ανακοινώθηκε ότι θα γίνει στη Θεσσαλονίκη, άσχετα με το αν τελικά έγινε ή όχι (άλλωστε εδώ και 50 χρόνια ΕΛΑΧΙΣΤΑ έργα ολοκληρώθηκαν) που να αποδοκιμάστηκε και πλέον να μισήθηκε τόσο πολύ όσο η κατασκευή του Flyover.

Οι λόγοι για τους οποίους συνέβη αυτό είναι πολλοί. Τους έχουμε αναλύσει κι απλώς τους θυμίζω: Το έργο δεν αποτελεί βασική προτεραιότητα της συγκεκριμένης υπερτοπικής κοινωνίας, δε λύνει το κυκλοφοριακό ζήτημα, προκαλεί ασφυξία για τρομερά μεγάλο χρονικό διάστημα σε σχέση με τα ενδεχόμενα οφέλη του και βρίσκει τη Θεσσαλονίκη σε μια περίοδο που ούτε αστικές συγκοινωνίες έχει, ούτε εμπιστοσύνη στα χρονοδιαγράμματα ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ έργου, από κράσπεδα και ασφαλτόστρωση, ως το μετρό που πλέον είναι ένα άνοστο ανέκδοτο.

Ωστόσο το έργο κατασκευής του flyover ξεκίνησε. Και νομικά, πρακτικά αλλά και με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον, δεν πρέπει να σταματήσει (αντίθετα πρέπει να επιταχυνθεί). Η κατάσταση που διαμορφώνεται σήμερα, Τρίτη 14 Νοεμβρίου, ουσιαστικά στην τρίτη από τις 1450 μέρες κατά τις οποίες θα υπάρχουν προβλήματα στην κίνηση των αυτοκινήτων στον περιφερειακό, είναι κωμικοτραγική. Η Θεσσαλονίκη έχει ένα μόνιμο, βασανιστικό, απαίσιο μποτιλιάρισμα ΠΑΝΤΟΥ. Δεν υπάρχει δρόμος της πόλης που για να τον διασχίσεις απαιτεί λιγότερο από τον διπλάσιο φυσιολογικό χρόνο. Το πρόβλημα «μποτιλιαρίσματος» δεν αφορά μόνον τους γιωταχήδες αλλά και όσους χρησιμοποιούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς (το λεωφορείο δηλαδή μονάχα). Κόσμος περιμένει συνωστισμένος κατά εκατοντάδες σε στάσεις σε όλο το πολεοδομικό συγκρότημα. Κόσμος παστωμένος μέσα στα αστικά λεωφορεία ασφυκτιά και ψάχνει μια χειρολαβή. Τέτοια κατάσταση, μόλις την τρίτη μέρα εφαρμογής κυκλοφοριακών μέτρων, δεν έχει ζήσει ποτέ ξανά καμιά ελληνική, νομίζουμε ούτε ευρωπαϊκή πόλη. Ούτε η Αθήνα της εποχής κατασκευής του μετρό.

Κι εδώ φανερώνονται οι πραγματικές αδυναμίες ενός κράτους και αυτών που έχουν την εξουσία να φροντίσουν επιτέλους τους πολίτες κατανοώντας τις πραγματικές ανάγκες και τα προβλήματά τους. Διότι όσα είπαμε ως τώρα για την αναγκαιότητα ή μη του flyover είναι δευτερευούσης σημασίας. Το αν θα κοπούν πολλά δέντρα, αν θα έχει όχληση ο αστικός ιστός, αν θα λυθεί το κυκλοφοριακό, αν θα ξοδευτούν πολλά χρήματα, αν θα αλλάξει η φυσιογνωμία της πόλης και η εικόνα της από ψηλά, αυτά είναι πια ΑΠΟ ΑΛΛΟ ΑΝΕΚΔΟΤΟ. Το σπουδαίο σήμερα είναι πως ΜΕ ΔΕΔΟΜΕΝΟ το κυκλοφοριακό πρόβλημα που δημιούργησε η κατασκευή του flyover, δεν γίνονται παρά ελάχιστα ώστε η Θεσσαλονίκη να συνεχίσει να κινείται, να ζει, να παράγει, να απολαμβάνει τα στοιχειώδη. Έχουν κολλήσει όλα κι αυτό γιατί τα μέτρα που ανακοινώθηκαν ως αντίβαρο για να μετριαστούν τα μποτιλιαρίσματα στον αστικό ιστό είναι «ασπιρίνες σε μελλοθάνατο» και πάλι δεν εφαρμόζονται σωστά.

Θα καταγράψουμε κάποια βασικά προβλήματα που τα ζήσαμε οι ίδιοι την τελευταία βδομάδα, σε αντίθεση με τους λαλίστατους υπουργούς οι οποίοι ήρθαν, ανακοίνωσαν μέτρα ΑΛΛΑ αμέσως μετά έφυγαν στην Αθήνα. Έχουμε και λέμε: οι τροχονόμοι που επιστρατεύθηκαν για να ρυθμίζουν την κυκλοφορία στους βασικούς κόμβους είναι ανύπαρκτοι. Στα δικαστήρια, στο Βαρδάρη, στις δωδεκαόροφες, στη ΧΑΝΘ, στην Ολγας, στη Βούλγαρη, στην Παπάφη, δεν βλέπεις ούτε για δείγμα κάποιον άνθρωπο να ρυθμίζει φανάρια (αναφέρουμε σημεία που και παλαιότερα υπήρχαν τροχονόμοι και χωρίς έργα flyover). Την ίδια ώρα η ενίσχυση των λεωφορειακών γραμμών απλώς ανακοινώθηκε. Προοπτική να έρθουν άμεσα νέα λεωφορεία δεν υπάρχει και οι εξτρά γραμμές (εξπρές) που μπήκαν λειτουργούν (αν είναι δυνατόν) ως τις 15.30. Μέσα σε αυτό το κομφούζιο δεν υπάρχει κανένα συντονιστικό όργανο ώστε να αναζητηθεί η ευθύνη ή να απευθυνθεί κάποιος για να επισημάνει ένα ξαφνικό πρόβλημα. Όλα λειτουργούν στον αυτόματο και «επαφίενται στον πατριωτισμό» του καθενός.

Στον περιφερειακό λειτουργούν αυτή τη στιγμή τα νοσοκομεία Παπαγεωργίου και 424. Επίσης το Παπανικολάου προσεγγίζεται κυρίως από τον περιφερειακό. Σκεφτείτε να απαιτηθεί μια εσπευσμένη διακομιδή. Το ίδιο ισχύει και σε περίπτωση πυρκαγιάς ενώ πραγματικά προκαλεί ανατριχίλα το ενδεχόμενο να συμβεί μια νεροποντή που θα καταλήξει σε πλημμύρα, ειδικά στο σημείο του περιφερειακού που τώρα εκτελούνται έργα, δηλαδή το ρέμα Ξηροποτάμου της Πολίχνης στο οποίο πνίγηκε πριν δύο χρόνια ένας οδηγός αυτοκινήτου. Σκεφτείτε πλημμύρες όπως αυτές στη Θεσσαλία ένα κλασικό απόγευμα της Θεσσαλονίκης. Εμείς αρνούμαστε ακόμα και να το διανοηθούμε. Θα πνιγούμε σαν τα ποντίκια.

Αναζητούνται πλέον αντανακλαστικά. Δεν είναι δυνατόν να περιμένουμε τις βροχές και την παγωνιά που θα γιγαντώσουν το κυκλοφοριακό καθώς θα αποτρέψουν χιλιάδες ακόμα οδηγούς από το να πάρουν το μηχανάκι ή το πατίνι τους. ΤΩΡΑ πρέπει να παρθούν τα μέτρα. Οι τρεις μέρες κυκλοφοριακού χάους ήταν αρκετές. Πώς, όμως, θα γίνει αυτό όταν οι βασικοί πολιτικοί άρχοντες της Θεσσαλονίκης είναι κυριολεκτικά εξαφανισμένοι; Πώς θα γίνει όταν οι κυβερνώντες θα παραμείνουν ως τον επόμενο Σεπτέμβρη στην Αθήνα; Το ακόμα πιο λυπηρό είναι η αδυναμία του κόσμου να απαντήσει μαζικά. Να βγει στον δρόμο. Να απαιτήσει λύσεις. Αν μπορούσαμε να μαζευτούμε 20.000 άνθρωποι στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, ίσως «συγκινούνταν» κάποιοι υπουργοί και άλλαζαν την αφ’ υψηλού προκλητική στάση τους.