Ένας χρόνος από το δυστύχημα των Τεμπών και η ανάγκη για δικαίωση παραμένει

Ένας χρόνος συμπληρώνεται σήμερα από το σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών, εκεί που ο χρόνος πάγωσε για τους 57 ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους και τις οικογένειές τους.

Το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου 2023 δύο τρένα συγκρούστηκαν μεταξύ τους λίγο πριν τα τούνελ, στα Τέμπη. Ένα εμπορικό τρένο με αφετηρία τη Θεσσαλονίκη κι ένα επιβατικό, με αφετηρία την Αθήνα, βρίσκονταν επί 12 ολόκληρα λεπτά στην ίδια γραμμή.

12 λεπτά που ο χρόνος μετρούσε αντίστροφα, χωρίς κανείς να το ξέρει.

Το δυστύχημα προκάλεσε αναπάντητα ερωτήματα κι ένα κύμα οργής που ακόμα και σήμερα δεν έχει πάψει.

Οι πρώτες εικόνες και τα συναισθήματα

Λίγες ώρες μετά το δυστύχημα ξύπνησα από έντονα συμπτώματα ίωσης. Χωρίς να ανοίξω καν κινητό για να δω τι γίνεται, προσπαθώ να ηρεμήσω.

Όταν πια είδα ότι δεν θα μπορώ να ανταπεξέλθω στα εξωτερικά ρεπορτάζ της ημέρας έπιασα το τηλέφωνο για να ειδοποιήσω.

Και τότε είδα την φρικτή πραγματικότητα.

Οι εικόνες και οι πληροφορίες τις πρώτες πρωινές ώρες ήταν πολύ συγκεχυμένες και κανείς δεν φανταζόταν το μέγεθος της καταστροφής.

Το πρώτο φως της ημέρας όμως, έδειξε την φρικτή αλήθεια. Καπνοί κι ένας βουβός πόνος κάλυψε όχι μόνο την περιοχή του δυστυχήματος αλλά όλη τη χώρα.

Θυμάμαι να βλέπω την εικόνα των δύο τρένων και να κλαίω με λυγμούς για τους ανθρώπους που χάθηκαν.

Γιατί αμέσως σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να είμαι εγώ ή κάποιος δικός μου άνθρωπος στο τρένο του θανάτου.

Όσο οι ώρες περνούσαν και οι πληροφορίες διαδέχονταν η μία την άλλη, η οργή ήταν η μόνη λέξη που μπορεί να περιγράψει το πως ένιωθα.

Οργή, για όλες αυτές τις προειδοποιήσεις από τους μηχανοδηγούς που αγνοήθηκαν από τις κυβερνήσεις. Οργή, γιατί ζούσαμε στην ψευδαίσθηση ότι οι σιδηροδρομικές γραμμές στην Ελλάδα είναι ασφαλείς, ενώ πάνω από 20 χρόνια τίποτα δε λειτουργούσε όπως έπρεπε. Οργή, γιατί κατηγορήθηκε μόνο ένας άνθρωπος και όχι οι πραγματικοί υπεύθυνοι. Οργή γιατί κανείς δεν ανέλαβε την ευθύνη των πράξεών του. Οργή, γιατί από το 2000 μέχρι την ημέρα του δυστυχήματος πέρασαν τουλάχιστον επτά κυβερνήσεις που δεν φρόντισαν να αλλάξουν την κατάσταση. Οργή, γιατί ακόμα και σήμερα υπάρχει μια προσπάθεια συγκάλυψης.

Στην χώρα του «πάμε και όπου βγει» θύματα και οι οικογένειές τους περιμένουν τη δικαίωση, η οποία δε φαίνεται να έρχεται,τουλάχιστον τώρα στα κοντά.

Όμως το θέμα είναι η 28η Φεβρουαρίου να μη γίνει μια ακόμα ημέρα μνήμης με απεργίες και πορείες, αλλά να έρθει κάποια στιγμή η πολυπόθητη λύτρωση για όλους, πέρα από κομματικές πεποιθήσεις και «πιστεύω».