Ένα μόνο πρέπει να κάνετε…

Εξάλλου θα έχετε χρόνο να πείτε και πάλι πως όλα «θα» αλλάξουν.

Ένα μόνο πρέπει να κάνετε…

Tρένα που ταξιδεύουν στο… άγνωστο. Συστήματα gps που «αγνοούνται». Ελλιπής ή μηδαμινή φωτοσήμανση στις γραμμές. Χειροκίνητη λειτουργία των γραμμών με «κλειδιά» θαρρείς και ανοίγουμε την εξώπορτα του σπιτιού μας.

Μία σκέψη σου έρχεται στο μυαλό: Η Ελλάδα του «πάμε κι όπου βγει» σε όλο της το μεγαλείο…

Κι όλα αυτά εν έτει 2023. Σε ένα μεταφορικό μέσο που σε όλες τις χώρες της Ευρώπης αποτελεί το πιο ασφαλές και εκσυγχρονισμένο μέσο μεταφοράς για εκατομμύρια ανθρώπους.

Το «τρένο πέρασε» και μας… πάτησε. Και είχε αβάσταχτο πόνο…

Οι εικόνες και οι ιστορίες ανθρώπων που έζησαν το δυστύχημα σε παγώνουν. Κυριολεκτικά. Μία φρίκη. Αυτή είναι η λέξη που ξεστομίζεται από τους ανθρώπους των σωστικών συνεργείων που από την πρώτη στιγμή μέχρι και τώρα δίνουν τη δική τους μάχη μέσα σε μία άμορφη μάζα σιδερικών. Και την ίδια ώρα τι ακούμε από τα χείλη των επίσημων φορέων του Κράτους; Ακούμε για ευθύνες που θα αποδοθούν. Για υποχρέωση της Πολιτείας να ρίξει «φως» στα αίτια του δυστυχήματος.

Τι πρωτότυπο;

Και όλα αυτά τα χρόνια από το 2004 μέχρι σήμερα, τι κάνατε; Η απάντηση προφανώς και είναι αυτονόητη. Τίποτα! Και μη πει κανείς σας πως δεν ήξερε τι συμβαίνει στο σιδηροδρομικό δίκτυο της Ελλάδας. Και αν κάποιος δεν γνώριζε, γιατί δεν έδωσε την στοιχειώδη σημασία στην ανακοίνωσή των εργαζόμενων των σιδηροδρόμων η οποία δυστυχώς έμελλε να έχει προφητικό χαρακτήρα: «Δεν θα περιμένουμε το δυστύχημα που έρχεται για να τους δούμε να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα κάνοντας διαπιστώσεις» έλεγαν λίγες μόνο ημέρες νωρίτερα. Άρα, ξέρατε…

Ως εδώ όμως…

Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα πενθεί. Πενθεί 44  (επίσημα επιβεβαιωμένα) θύματα. Νεαρά παιδιά κατά βάση που απλώς επέστρεφαν σπίτι τους με το τρένο. Σε σεβασμό αυτών των ψυχών που τόσο άδικα χάθηκαν, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι απλώς να σωπάσετε.

Την ίδια ώρα, εκτός από τους γονείς που θρηνούν τα παιδιά τους, υπάρχουν και δεκάδες αγνοούμενοι. Και μαζί με αυτούς και οι οικογένειές τους που ένα 24ωρο μετά το φρικτό δυστύχημα δεν γνωρίζουν το παραμικρό για την τύχη των προσώπων τους. Σεβαστείτε τους  λοιπόν και σωπάστε…

Εξάλλου θα έχετε χρόνο να πείτε και πάλι πως όλα «θα» αλλάξουν. Μέχρι τότε όμως, σωπάστε!