Εκεί που κρεμούσαν οι καπετάνιοι τ’ άρματα

Είναι απίστευτο το πόσο εκτός πραγματικότητας είναι πλέον οι Έλληνες πολιτικοί όταν επιχειρηματολογούν υπέρ της περιστολής των παροχών στην υγεία και στην παιδεία. 

Την ίδια ώρα που ξοδεύουν δισεκατομμύρια ευρώ σε μελέτες δημοσίων έργων, αποζημιώσεις καθυστερήσεων, επιδοτήσεις επιχειρήσεων «ημετέρων», σβήσιμο προστίμων και δανείων, ξαφνικά στο θέμα των δημοσίων αγαθών για τους πολλούς, για τους πιο αδύναμους, τους πιάνει μια τσιγκουνιά λες και τα βάζουν από την τσέπη τους τα λεφτά.

Χθες από το βήμα της βουλής ο υπουργός υγείας, Θάνος Πλεύρης δήλωσε πως «το νομοσχέδιο της κυβέρνησης πάει τη χώρα στην επόμενη δεκαετία ενώ κάποιοι στην αντιπολίτευση είναι ακόμα στο 1983». Πιθανολογώ πως ο υπουργός δεν μπορεί λόγω ηλικίας να θυμάται πώς ήταν η χώρα μας το 1983 και ποιες κοσμογονικές αλλαγές συνέβαιναν στον τομέα της υγείας, ωστόσο, πολλοί από σας γνωρίζετε και καλό είναι να τον πληροφορήσετε μήπως και κατανοήσει πόσο μεγάλη απρέπεια ξεστόμισε.

Το 1983, λοιπόν (βασικά, το 1985 γιατί στην αρχή ήταν υπουργός εσωτερικών), υπουργός υγείας ήταν ο Γιώργος Γεννηματάς, ένας δικηγόρος – όπως ο τωρινός υπουργός – με καταγωγή από το Κουτήφαρη της Μεσσηνιακής Μάνης. Με την απόλυτη στήριξη και εξουσιοδότηση του Ανδρέα Παπανδρέου, ο Γεννηματάς έστησε μέσα σε λίγα χρόνια το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Μιας υγείας δημόσιας, ισχυρής, μοντέρνας, δωρεάν για όλους. Το επαναλαμβάνω: ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.  Φυσικά και πολλά πράγματα θα γίνονταν «νομοτελειακά». Η Ελλάδα έμπαινε στην Ευρώπη την ώρα που η κοινωνία της μορφώνονταν, αστικοποιούνταν, διεκδικούσε καλύτερες συνθήκες ζωής και το δικαίωμα να πιάνουν τόπο τα χρήματα από τους φόρους της. Το θυμάμαι σαν χθες να έρχονται τα καλοκαίρια τουρίστες στην Ελλάδα, να νοσηλεύονται για κάτι απλό ή και σοβαρό θέμα και να συνειδητοποιούν έκπληκτοι ότι ΔΕΝ ΟΦΕΙΛΑΝ ΤΙΠΟΤΑ. Φυσικά το ίδιο συνέβαινε πάντα με πρόσφυγες, μετανάστες, ανασφάλιστους και κάθε άνθρωπο που εισάγονταν σε κέντρο υγείας ή νοσοκομείο. Η υγεία ήταν ΔΩΡΕΑΝ.

Ο Γεννηματάς, όμως, δεν έκανε απλώς καινούργια νοσοκομεία προσλαμβάνοντας γιατρούς και αγοράζοντας μηχανήματα. Ο Γεννηματάς «μίλησε» για την αξία της δωρεάν δημόσιας υγείας. Την διαφήμισε. Την επέβαλλε. Επιχειρηματολόγησε υπέρ της και με γνώμονα τον ΑΝΘΡΩΠΟ. Ειδικά τον άνθρωπο που είχε ανάγκη. Ο υπουργός με τον πολιτικό λόγο του ύμνησε την αξία του ιατρού του δημοσίου, την προσφορά της νοσοκόμας αλλά και της απλής καθαρίστριας και κέρδισε την εμπιστοσύνη τους. Το έμψυχο δυναμικό στον τομέα της υγείας δούλευε για χρόνια πάνω από τις δυνάμεις του γιατί είχε βρεθεί μια κυβέρνηση κι ένας υπουργός να τους εμπνεύσει, να τους καθοδηγήσει αλλά και να τους… ανταμείψει για την προσφορά τους. Οι ιστορίες για την προσωπική σχέση του Γεννηματά με τους εργαζόμενους στα νοσοκομεία είναι χιλιάδες. Κάποιες τις άκουσα από τον ίδιο και άλλες τις γνωρίζω ως διηγήσεις από την οικογένεια της μητέρας μου με την οποία ο εκλιπών διατηρούσε στενή συγγένεια και μια ζεστή επαφή όταν έρχονταν στη Θεσσαλονίκη. Ο Γεννηματάς είχε δημιουργήσει ΜΥΘΟ γύρω από το όνομά του χάρη στον χαρακτήρα και τη συμπεριφορά του. Κατείχε την τέχνη του ζεστού βλέμματος, της γλυκιάς κουβέντας, του κοφτού και ουσιαστικού λόγου που ήταν σχεδόν σαν απαγγελία ποιήματος. Έτσι κέρδιζε τους πάντες: τους έβαζε σε πρώτο πλάνο, μιλούσε γι αυτούς, ενδιαφέρονταν για τη ζωή τους και το αντικείμενο της δουλειάς τους. Τη δεκαετία του ‘80, που ανάφερε σήμερα στη Βουλή ο Θάνος Πλεύρης θεωρώντας το «πισωγύρισμα» της υγείας, (μπορεί να του φανεί απίστευτο αν κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια αλλά) υπήρχαν γιατροί και νοσοκόμοι που θα δούλευαν και τσάμπα ακόμα αν τους το ζητούσε ο Γιώργος Γεννηματάς.

Θέλω να πω με αυτήν την αναφορά στη δεκαετία του 1980 ότι το πρόβλημα της Ελλάδας  δεν είναι ΜΟΝΟ το ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη και ο ΤΥΧΑΡΠΑΣΤΟΣ υπουργός υγείας οραματίζονται την επόμενη δεκαετία μια χώρα με ιδιωτικές κλινικές όπου θα πληρώνεις αδρά παρότι ασφαλισμένος. Το χειρότερο και εφιαλτικότερο είναι πως με τον δημόσιο λόγο τους υποβαθμίζουν την αξία της υγείας και το δικαίωμα όλων σε αυτήν και κάνουν εχθρούς, αντί για συμμάχους, όλους τους ανθρώπους που εργάζονται στα δημόσια νοσοκομεία.

Το ξέρω, το 1983 πέρασε ανεπιστρεπτί. Ο Ανδρέας πέθανε. Ο Γεννηματάς και η Μερκούρη πέθαναν. Η πολιτική έγινε «τεχνοκρατική», τρομάρα της. Για να βγεις βουλευτής θέλεις 300.000 ευρώ, «καλούς φίλους» και δυο τρία ΜΜΕ. Κυβερνούν οι «άριστοι», οι μορφωμένοι στα ΜΙΤ και τα Χάρβαρντ. Κι όμως, η παροιμία του θυμόσοφου λαού, είναι περισσότερο επίκαιρη από ποτέ: «Εκεί που κρεμούσαν οι καπετάνιοι τα άρματα, κρεμάνε τώρα οι γύφτοι τα νταούλια…»

Υ.γ.: … και το πιο σοκαριστικό: περνάνε όλα αυτά από τη Βουλή χωρίς να αντιδρά κανένας. «Κοκαλωμένοι» όλοι, όπως ο λαγός από τα φώτα της νταλίκας που έρχεται κατά πάνω του.