Έχουμε τα τραγούδια μας για απάντηση στα δακρυγόνα

Στη Θεσσαλονίκη είχε προγραμματιστεί η τελευταία συναυλία της καλοκαιρινής περιοδείας του Θανάση και η αλήθεια είναι κάπως έτσι έπρεπε να γίνει…

Τα γεγονότα του Αριστοτελείου, η βίαιη διακοπή, η αδικαιολόγητη και δολοφονική επίθεση των δυνάμεων της αστυνομίας με κρότου λάμψης και χημικά σε χιλιάδες κόσμο, σημάδεψαν όλους όσοι ήταν εκεί και όλοι μα όλοι είχαμε ανάγκη να «ξορκίσουμε το κακό»… Ωστόσο όχι μόνο ο κόσμος από ότι φάνηκε, αλλά τόσο ο ίδιος ο Θανάσης όσο και τα παιδιά της μουσικής παρέας του.

Κάποια ερωτήματα αργούν να απαντηθούν στη ζωή, κάποια όμως πρέπει να τα έχουμε λυμένα. Με μια αναφορά στον Ουμπέρτο Έκο, ο Θανάσης έβαλε τα πράγματα στη θέση τους λέγοντας πως ο καλλιτέχνης πρέπει να έχει δημόσιο λόγο και να μην καταλήγει ένα «γελωτοποιό» πιόνι του συστήματος. Δεν είναι τυχαίο πως το κοινό στο οποίο απευθύνεται ο ίδιος είναι ενεργό, σε συντριπτικό ποσοστό κοινωνικά δραστήριο και το σημείο συνάντησης των δύο πλευρών είναι κατά βάση ο Άνθρωπος.

Την «Ουρά του αλόγου» έπαιζε ο Γιάννης Λίταινας όταν όρμηξαν τα ματ στο ΑΠΘ και αυτό χαράκτηκε μέσα μας. «Έχουμε τα τραγούδια μας για απάντηση στα δακρυγόνα» είπε ο Θανάσης πριν ανέβει ο Αλέξανδρος Κτιστάκης αυτή τη φορά να το τραγουδήσει κι εμείς συμφωνούμε, πως ένας καλλιτέχνης επιβάλλεται να είναι τοποθετημένος σε θέματα κοινωνικά, διαφορετικά καταλήγει άβουλος και βουτηγμένος στα βολεμένα και ασφυξιογόνα «απαγορεύεται».

«Να είστε ελεύθεροι πάντα στο νου και την καρδιά» είπε η μοναδική Μελίνα Κανά τραγουδώντας το «Αερικό» και παρά τους πυκνούς καπνούς όλοι αναπνεύσαμε καθαρό αέρα.

Εκατό χιλιάδες εισιτήρια και πολλές sold out συναυλίες ο φετινός απολογισμός. Παρεμβάσεις με πανό «ΒΙΑΣΤΗΣ ΕΙΝΑΙ» και συνθήματα για ιδέες που ενώνουν και δεν χωρίζουν τους ανθρώπους σε προνομιούχους και μη. Πουθενά αλλού ξένοι μεταξύ τους δεν αγκαλιάζονται και πίνουν παρέα τραγουδώντας για τα προσφυγάκια που ξεψυχούν, γιατί για κανέναν δυνατό δεν μετρά η ζωή τους. Ζοφερή και δυσβάσταχτη η καθημερινότητα με τις τόσες γυναικοκτονίες κι όμως, ο Θανάσης εξομολογήθηκε πως το αγαπημένο του κομμάτι στις φετινές επιλογές είναι αυτό το τραχύ ποίημα του Λειβαδίτη και τότε βλέπεις πυρσούς να σιγοκαίνε και νέους να αγκαλιάζονται και να φιλιούνται.

«Για ένα κόσμο καλύτερο ρε γαμώτο» είπε αμέσως μετά το πρώτο San Michele και εμείς όλοι το ποθούμε όσο τίποτα. Αυτό το όνειρο γιορτάζουμε μαζί του, με την κάθε φορά να είναι ένα μοναδικό βίωμα κι όχι απλή ψυχαγωγία. Είδαμε τους μουσικούς να αγκαλιάζονται και να ξεκαρδίζονται στα γέλια καθ’ όλη τη διάρκεια του προγράμματος. Όλη η ατμόσφαιρα ήταν μια αποχαιρετιστήρια γιορτή, από τις καλύτερες συναυλίες που έχουν δοθεί, για να φτάσουμε μετά από σχεδόν τέσσερις ώρες, ως τα αγαπημένα πρόσωπα και τα αγαπημένα μάτια στου καθενός τα μυστικά κατακάθια. Ακριβώς σε εκείνα τα λεπτά γυρίσματα της μπουζουκομάνας του Θανάση άρχισαν δυνατές αστραπές. «Η φύση μας καλεί να σταματήσουμε», είπε και μετά από λίγα μόλις λεπτά που ευχηθήκαμε «καλή αντάμωση αδέλφια», έπιασε δυνατό μπουρίνι που πήρε και σήκωσε στη δίνη του τα πρώτα φύλλα του φθινοπώρου.

Γίναμε μούσκεμα ως τα μισά του δρόμου αλλά τουλάχιστον ξεπλύναμε τα δακρυγόνα απ΄ τις πληγές μας.