Έχετε λίγο χρόνο να σας μιλήσω για το μετρό;

Υπάρχει άραγε οποιοδήποτε μετρό του κόσμου, οποιοδήποτε δημόσιο έργο σε οποιαδήποτε πόλη που να μπορεί να συγκριθεί με το δικό μας; Μάλλον έχουμε την πρωτιά, χωρίς να έχουμε μετρό βέβαια. Το πιο διάσημο αστείο, το πιο viral ανέκδοτο μετά το «χαλλλαρά» που μεταξύ μας, μας πείραζε και λίγο γιατί δεν είμαστε τόσο χαλαρά όσο λένε εμείς οι Θεσσαλονικείς. Ενώ τα αστεία για το μετρό τι να μας πειράξουν; 

Up and running κοροϊδία κι αν μη τι άλλο κάθε υποψία εκμετάλλευσης και κακοδιαχείρισης απολύτως βάσιμη και δικαιολογημένη.

Υπάρχει πουθενά  αλλού κάποιο δημόσιο έργο που να αποτέλεσε συλλογικό τραύμα μιας ολόκληρης γενιάς; Και ίσως όχι μόνο μιας, αυτής των νέων ανθρώπων που δεν έχουν εικόνα της πόλης δίχως τις λαμαρινένιες πανοπλίες και τους ψεύτικους κισσούς, τα παρασιτικά συνθετικά φυτά πάνω στα δεσμά της πόλης μας. Αλλά και της γενιάς εκείνης που αναγκάστηκε να συντομεύσει το παραγωγικό κομμάτι του εαυτού της βίαια, σχεδόν βάναυσα. Εγώ προσωπικά έχω οικογενειακό φίλο ο οποίος διατηρούσε μαγαζί στη Δελφών. Φυτοζωούσε στον ισολογισμό του και εξαντλώντας κάθε ψυχικό και οικονομικό απόθεμα, αναγκάστηκε εν τέλει να βγει πρόωρα στη σύνταξη περνώντας διά πυρός και σιδήρου.

Η παράσταση της Νοεμής Βασιλειάδου και των υπολοίπων παιδιών πιάνει όλες τις εκφάνσεις του παγκοσμίου και πρωτότυπου φαινομένου του μετρό της πόλης μας. Κατάθλιψη, προσβασιμότητα, αέναο κυκλοφοριακό χάος, ατυχήματα, διαφθορά, οικονομικά σκάνδαλα καθυστερήσεις προς όφελος εργολάβων.

Η ιστορία πάει πίσω στην «τρύπα του Κούβελα», που μέχρι σήμερα πλημμυρίζει τις κτιριακές εγκαταστάσεις ενός από τα καλύτερα πανεπιστήμια της χώρας και όχι μόνο – κι εδώ μπορούμε ίσως να κάνουμε μια άλλη παράσταση που να αφορά τις παθογένειες του ΑΠΘ – μέχρι τα εργατικά ατυχήματα που έχουν θαφτεί πίσω από τις ειδήσεις και δεν τα μάθαμε ποτέ.

Εγκληματικότητα στα περίκλειστα πεζοδρόμια του ενός μέτρου τότε και φόβος μην μας στριμώξει κανένας άγνωστος εκεί και ποιος θα βρεθεί να μας βοηθήσει.

Αστική συγκοινωνία, άλλο ένα απόστημα. «Πάρε το λεωφορείο» ακούγεται κάποια στιγμή και όλη η πλατεία του θεάτρου έσκασε στα γέλια. «Εύοσμος  – Καλαμαριά, δύο χρόνια» κι έφτασες.

Το μετρό το πληρώσαμε πολύ ακριβά. Όχι μόνο με λεφτά, μα με τις ζωές μας. Με την καθημερινή ταλαιπωρία να φτάσουμε στον προορισμό μας. Με την ιστορία μας. Τα αρχαία μας. «Έγκλημα στη Βενιζέλου» και άνθρωποι από όλο το κόσμο έβαλαν «πλάτη» μέχρι τη δικαστική διαμάχη,  αλλά ο «Γρήγορης μικρογεύματα» ταρακούνησε καθολικότερα μεγάλο κομμάτι του συγκεκριμένου κλάδου της πόλης που έπρεπε να συνταχθεί με τους πολίτες που κατέβαιναν στο δρόμο. Ο πολιτισμός δεν είναι ανάπτυξη; Αναρωτιούνται οι ηθοποιοί. Δεν ξεχνάμε εξάλλου την παρέμβαση της υπουργού πολιτισμού και τη συνάντησή της με την εισαγγελία πριν την απόφαση. Τόση είναι η δημοκρατία μας και η ανεξαρτησία των θεσμών. Και τώρα πακετάρονται τα αρχαία και μην τον είδατε μήτε τον ακούσατε. Καμιά μελέτη δεν δημοσιεύεται για την δική μας Πομπηία. «Το δικαστήριο χάθηκε γιατί είναι πολιτικό το θέμα» καταγγέλεται. Και αυτή είναι η αλήθεια.

Μετρό. Τι άλλο; Εγκαίνια. Ένα σωρό εγκαίνια σταθμών. Δοκιμαστικά δρομολόγια και βόλτες, χαμόγελα και φωτογραφίες ανθρώπων που σκυταλοδρομούν στην εξουσία απαιτώντας κάθε φορά λίγη ακόμα υπομονή. Το χειρότερο είναι πως φτάσαμε σε σημείο να δεχθούμε την στραβή μοίρα μας. Να αποδεχθούμε αυτό που μας δίνουν χωρίς πια να απαιτούμε αυτό που μας αξίζει. Έτσι λειτουργεί το πράγμα στην ελληνική πραγματικότητα. Καταστρέφονται ζωές και αυτό το έχουμε συνηθίσει.

«Είμαστε ενήλικες άνθρωποι. Ας μας πει κάποιος δεν θα γίνει το μετρό, δεν θα στεναχωρηθούμε».

«We don’t need metro we have the white tower and each other» εξηγούν οι Θεσαλονικείς της παράστασης σε μια τουρίστρια που ψάχνει το μετρό να μετακινηθεί. Και κάνουμε το δράμα μας αστείο για να το αντέξουμε.

Το γεγονός είναι πως έπρεπε να βρεθεί κάποιος να μιλήσει για όλα αυτά. Η ομάδα της παράστασης «Εκτελούνται Έργα» έκανε έρευνα, ό,τι ακούγεται και ό,τι λέγεται είναι κάτι παραπάνω από αλήθεια. Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη που κάνει κύκλους γύρω από τον εαυτό της. Καθένας παλεύει μόνος του. Και μετά, κουράζεται.  Μια ολόκληρη πόλη πεθαίνει αργά, βασανιστικά και αυτό είναι κατασκευαστικό θαύμα.

Το θέατρο είναι ο πιο άμεσος τρόπος να αλλάξει ο κόσμος.

Ο πιο δυναμικός τρόπος να πεις όσα έχεις να πεις. Παρακολουθήσαμε λοιπόν μια υπέροχη παράσταση, με δυναμισμό, ενέργεια, ειλικρίνεια και επιχειρήματα.

Κάποτε «θα γίνει το μετρό και θα γαμ@ει!». Ως τότε, «Σας ευχαριστώ για την σκόνη που έφαγα».

Προλαβαίνετε σήμερα και αύριο οι τελευταίες παραστάσεις στο Θέατρο Αυλαία.