ΔΕΘ*

Αρθρογραφεί στο TheOpinion η Νάσια Λουκοπούλου, Οικονομολόγος, Στέλεχος ΥΠΠΟΑ.

Ήρθε πάλι αυτή η διαβολοεποχή για την πόλη μου. Πάλι η ίδια κούραση, η ίδια προετοιμασία, η ίδια προσδοκία, η ίδια αγανάκτηση, η ίδια ματαίωση, η ίδια επίκληση στην Θεά Υπομονή μια βδομάδα πριν και κυρίως μια βδομάδα κατά τη διάρκεια της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης. Όσοι μπορούν να φύγουν το κρίσιμο Σαββατοκύριακο παίρνουν τα όρη τα βουνά και τις παραλίες-η ζέστη καλά κρατεί.- Όσοι μένουν ξέρουν ότι θα τραβήξουν των παθών τους τον τάραχο. Το ήδη προβληματικό κέντρο (τρεις δρόμοι όλοι κι όλοι και στη μέση εμείς) θα είναι σχεδόν απροσπέλαστο, το παρκάρισμα ανέκδοτο, θα διαπιστώσουμε ιδίοις όμμασι φέτος αν σωθεί κάπως η παρτίδα με το Μετρό, κάποια μαγαζιά και ξενοδοχεία θα είναι «πίτα» βέβαια-αυτό είναι καλό-, η αιώνια Μις αναπληρωματική Σταρ Ελλάς Νύμφη του Θερμαϊκού με το γνωστό couleur local της θα σουλουπωθεί όπως όπως και θα έχει αυτές τις μέρες το δεκαπεντάλεπτο δημοσιότητας που της αναλογεί, μέχρι να επανέλθουν όλα στους γνωστούς χαλλλλλλαρούς ρυθμούς τους until next year. Πολιτικοί, κομματικά στελέχη, wannabe παράγοντες, επαρχιώτες (πιο πολύ από εμάς στην κλίμακα Βλαχοσύνης Κωστόπουλου), όλων των βαθμίδων και αποχρώσεων θα κυκλοφορούν αυτές τις μέρες στην ερωτική Θεσσαλονίκη.

Θα γίνει της μπουγάτσας το σιδηρούν κιγκλίδωμα με λίγα λόγια. Όλη η Ελλάδα περιμένει εναγωνίως να ακούσει τις εξαγγελίες του κυβερνητικού σχήματος, δηλαδή το τι ακριβώς θα γίνει με όλα αυτά που έπρεπε να είχαν γίνει αλλά δεν έγιναν και αφού δεν έγιναν ως τώρα θα υπάρχει σαφής δέσμευση ότι θα γίνουν κάποια στιγμή αλλά και αν αυτό δε γίνει ίσως να μην ήταν και γραφτό τους…να γίνουν. Τα δε λίγα που έγιναν καλώς καμωμένα. Όταν τελειώσει η πρώτη παρτίδα θα έρθουν με τη σειρά τους και οι άλλοι «επιτόπου», οι αντιπολιτευόμενοι, να ασκήσουν κριτική για όλα όσα δεν έγιναν και πως θα μπορούσαν άλλωστε, αφού μόνο οι ίδιοι μπορούν να τα κάνουν να γίνουν. Εμείς οι γηγενείς κυρίως, θα τα παρακολουθούμε όλα αυτά όπως κάθε χρόνο ρουφώντας ηδονικά το φραπόγαλο μας με το καλαμάκι-αν και τελευταίως έχουμε αναβαθμιστεί και πίνουμε κι εμείς φρέντο καπουτσίνο όπως οι υπόλοιποι προγενέστεροι ημών Έλληνες-, ελπίζοντας, εκτός των άλλων εθνικών στοιχειωδών και αυτονόητων, μια από τις πολλές παραπάνω δεσμεύσεις ένθεν κι ένθεν να αφορούν και τη συγκεκριμένη πόλη που βιώνει σε λούπα ένα συνεχές περιεμμηνοπαυσιακό σύνδρομο με ό,τι συνεπάγεται αυτό για τον ψυχισμό των απανταχού καρντάσηδων.

Δε μπαίνω σε λεπτομέρειες, γνωρίζουμε όλοι κι εμείς και οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ τα βασικά προβλήματα και τις ιδιαίτερες ανάγκες, τα επιτακτικά θέλω και τα ουτοπικά όνειρα της πόλης μας και θα χυθεί αυτό το διάστημα πολύ μελάνι από πολλούς για όλα τα παραπάνω. Μπορεί φέτος να είναι διαφορετικά τα πράγματα. Μπορεί και όχι. Οψόμεθα.