Δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την Κυριακή
Άλκηστις Σπυρέλλη
Ήθελε να έρθει, ήταν να ‘ρθει… Εκείνη η 26η του Γενάρη που το κάλεσμα έγινε ορμή, ποτάμι κι εύφορη γη.
Ήταν η Κυριακή που δεν έπαιρνε άλλη αναβολή το ΧΡΕΟΣ, έπρεπε να ξεπληρωθεί.
Δεν υπήρχε απάτη εκείνη την Κυριακή, ούτε των οφθαλμών ούτε και της ψυχής. Ξέραμε όλοι!
Δεν είπαμε ποτέ ότι είμαστε το ίδιο, ότι πιστεύουμε στα ίδια, ότι συνεννοούμαστε με τα μάτια, ότι δήθεν γελάμε και κλαίμε με τα ίδια. Όχι. Ξέραμε! Ανάμεσά μας, βρίσκονταν όλοι, και το 41% και το υπόλοιπο 59. Υπήρχαν συνθήματα, μα ο εκκωφαντικός ήχος δεν ήταν απ’ τις φωνές αλλά απ’ το γοερό κλάμα, το εσωτερικό, των ενωμένων, που ρίχνει σταθερά απανωτές κλωτσιές στον λήθαργο και σπρώχνει την ψυχή, γλυκά κι αβίαστα να υπακούσει στο χρέος.
Την περασμένη Κυριακή, δεν υπήρχαν λόγια πολλά, μόνο καλωσορίσματα, υψωμένες γροθιές της νίκης κι αγκαλιές. Κατευναστικά χτυπήματα στην πλάτη και λυτρωμένα πρόσωπα.
Έλα Γιώργη, έλα Αγγέλα, έλα κι εσύ Ολγίτσα, έλα Σαράντη, έλα Αντωνία, έλα Μιχάλη, ελάτε κι εσείς παιδιά κι εσείς κι εσείς… Όλοι!
Να νιώσουμε πως είμαστε πολλοί, πώς είμαστε Εμείς, να το δούμε, να το γευτούμε παρέα, να σηκωθούμε, να φτάσουμε λίγο πιο πάνω, ν’ ανοίξουν οι ουρανοί, ν’ ανασάνουν λιγάκι κι οι Αγγελοι.
Εκτός απ’ την οφειλή σ’ εκείνους, τους 57, ήταν – πώς να μην παραδεχτούμε την εγωιστική μας ανάγκη- δική μας υπόθεση περισσότερο κι οφειλή στη συνείδηση τη δικιά μας, στον εαυτό μας.
Ήταν αληθινά, μια ιδέα αντίστασης, που έγινε πράξη, συνειδητή και απολύτως κατηγορηματική, εναντίον της βίας του νου και της ψυχής μας που στενάζει, τόσον καιρό, σαν τον ηλικιωμένο ασθενή, ανήμπορη στη βολεψή της, στην ησυχία της ύπνωσης.
Στα 42 μου, έζησα μία από τις μαζικότερες «κραυγές» του σύγχρονου κόσμου, μαζί με τα παιδιά μου και τους φίλους, τους δικούς μου και τους δικούς τους. Αυτό ήταν το πραγματικό κέρδος της Κυριακής, στις 26 του Γενάρη του ’25 και δε θα μας το πάρουνε…
Γιατί έγινε η φλόγα που θα καίει ώσπου η Αλήθεια να βγάλει φτερά!!!
Ήταν μια ευτυχισμένη Κυριακή, φυλαχτό πολύτιμο της δεύτερης νιότης, για να διηγούμαστε…
Με βροντερή φωνή, περήφανη, δίχως ντροπή πια!!!