Χρόνια πολλά κομπάρσε

Γιορτάζουμε σήμερα την απελευθέρωση της πόλης μας, όμως όταν διαβάσω αυτό που έγραψα, αντανακλαστικά αναρωτιέμαι. Απελευθερωθήκαμε ή είμαστε στη διαδικασία;

Σα να υπάρχει ένα μεταβατικό στάδιο απελευθέρωσης που πρέπει να διαβούμε για να φτάσουμε σε μία κατάσταση αυτοσεβασμού. Σε μία κατάσταση που να ορίσουμε οι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης, τις τύχες μας.

Νομίζω πως πέρασαν αρκετά χρόνια για να κατανοήσουμε πως δεν υπάρχει πραγματική ελπίδα ανάπτυξης ποντάροντας σε άλλους.

Σε πρώτη φάση, αυτά τα εκατό και πλέον χρόνια, είσαι η φτωχομάνα, η ερωτική, μία ποτισμένη με διόλου εμπνευσμένα κλισέ, πόλη. Δεν έχεις μεγαλύτερες δυνατότητες; Προφανώς και έχεις. Στρατηγική τοποθεσία έχεις, λιμάνι μεγάλο έχεις, εύκολα αναπτύσσεσαι.

«Έλα μωρέ, σας φταίει μία ζωή η Αθήνα» ακούω συχνά πυκνά από αυτούς που δεν μπορούν να ανοίξουν μία σοβαρή κουβέντα για τα όσα βιώνουμε. Καμία Αθήνα προφανώς δεν μας φταίει, αλλά ποιος ακούει. Οι Αθηναίοι αστοί μάλιστα, οι γνήσιοι, είναι εκπληκτικοί άνθρωποι. Με υπόβαθρο, με κουλτούρα. Ποτέ δεν ήταν αυτοί το θέμα μας.

Εκατό και πλέον χρόνια, η κοινωνία της Θεσσαλονίκης έχει ποτιστεί με την μιζέρια που επιβάλλουν όσοι κυβερνάνε την Ελλάδα. Αυτό που διαπιστώνω και με τρομάζει, είναι πως όσο περνάει ο καιρός, συμβιβαζόμαστε όλο και με λιγότερα πράγματα. Μας αρέσει για παράδειγμα, να δείχνουμε συμπαθητικοί. Πως βλέπει κάποιος ένα κανίς ή ένα παγκ; Κάτι τέτοιο.

Συμπαθητικός βέβαια, είναι πάντα ο άκακος, ο ακίνδυνος, ο μη απαιτητικός. Αν πχ το κανίς ήθελε οκτώ κιλά κρέας τη μέρα για να ζήσει, δεν θα το συμπαθούσες ιδιαίτερα. Επίσης δεν θυμάμαι κανέναν να λέει συμπαθητικό ένα μπιτμπουλ.

Σιχαίνομαι να είμαι συμπαθητικός. Με πιάνει τρέλα. Θέλω να είμαι κανονικός. Να απαιτώ ότι μου αξίζει, να συμπεριφέρομαι στον καθένα όπως του αρμόζει. Να είμαι ευγενής στους ευγενείς και κάφρος στους κάφρους.

Δεν είναι όλα μία ευθεία γραμμή.

Θα σας παρουσιάσω λίγο την καθημερινότητά μου για να καταλάβετε πως σκέφτομαι, με συγκεκριμένα γεγονότα.

Στη ΔΕΘ που πέρασε, η κυβέρνηση Μητσοτάκη μας αράδιασε 31 έργα που θα γίνουν στη πόλη. Δεν θυμάμαι ακριβώς ποσοστό, αλλά τα μισά και πλέον είναι ιδιωτών. Για κάποιον λόγο πρέπει να είμαστε χαρούμενοι που υπέγραψαν πέντε χαρτιά ή έκαναν τριάντα μελέτες.

Το νέο μου χόμπι λοιπόν, είναι να πηγαίνω σε τοπικούς άρχοντες και μη, να πηγαίνω γενικά σε εμπλεκόμενους στα κοινά της πόλης και να κάνω τη παρακάτω ερώτηση. «Πόσα από αυτά τα έργα θα τα τρέξουν εταιρίες από τη Θεσσαλονίκη»; Συνήθως απάντηση δεν παίρνω, υπάρχει μία παύση. Όταν παίρνω, είναι η εξής. «Δεν είναι δικό μας το έργο, η κυβέρνηση το διαχειρίζεται». Και όταν φαίνεται πως δεν μου αρέσει η απάντηση, έρχεται και το κερασάκι. «Είναι και οι Αμερικάνοι στο κόλπο».

Ε άμα είναι και οι Αμερικάνοι στο κόλπο, ας πάρουν τη δουλειά αυτοί που έχουν κάνει δις από λαμογιές και ας μη μείνει ευρώ στον Θεσσαλονικιό. Θα μείνει το έργο βέβαια, το οποίο μπορεί να κάνει και 35 χρόνια να παραδοθεί ή να μη γίνει ποτέ και να εισπράξουν το πέναλτι οι εταιρίες. Αυτό που έγινε με την υποθαλάσσια είναι για το Γκίνες.

Σκοτωνόμαστε κάθε μέρα για το κυκλοφοριακό. Ποιος φταίει, γιατί φταίει. Ακούς τον διευθυντή της τροχαίας να λέει, τόσους έχω, τόσους βγάζω. Με ένα ΜΜΜ, αναρωτιέσαι ακόμη; Και αυτό στα χειρότερά του.

Σε όλες τις πόλεις του πλανήτη, τα αυτοκίνητα είναι περισσότερα από αυτά που σηκώνει ο οδικός τους άξονας.

Τις σώζει το γεγονός πως υπάρχουν επιλογές μετακίνησης των πολιτών. Ο Θεσσαλονικιός, περιμένει μία ευθεία 6 χιλιομέτρων Μετρό για 35 χρόνια, η οποία ουσιαστική λύση δεν θα δώσει ποτέ. Πιο χρήσιμη θα είναι η διαδρομή για να πηγαίνουν τα πατίνια εκεί, παρά το Μετρό.

Είναι σαφές πως για το καλύτερο αύριο της πόλης, μοναδική λύση είναι η ρήξη. Αναλύοντας όμως την ανθρωπογεωγραφία των εμπλεκομένων, πέφτεις πάνω σε προσωπικότητες συμβιβασμένες με το υπάρχον πλασάρισμα της πόλης στον ελληνικό χάρτη.

Στο καλύτερο σενάριο για αυτή, θα υπάρξει μία σχετική ανάπτυξη μόνο και μόνο επειδή έσκασε η Αθήνα. Δεν υπάρχει απλά κάτι άλλο να συμβεί εκεί. Απλά η ανάπτυξη, ελάχιστη διαφορά θα δείξει στη τσέπη μας, γιατί θα την εισπράξουν άλλοι.

Εσύ θα παραμείνεις κομπάρσος, γιατί συμβιβάστηκες σε αυτόν τον ρόλο. Το ξέρουν και το ξέρεις, άρα δεν θα αλλάξει.