Χριστόφορε Παπακαλιάτη, εμείς ευχαριστούμε (όρθια)

Είμαι ξεκάθαρα Παπακαλιατικιά (νέα λέξη, συγγνώμη κ. Μπαμπινιώτη γι’ αυτό), σε επίπεδο Ρουβίτσας!

Έχω δει τις ταινίες και τις σειρές του αμέτρητες φορές, όμως αυτό που ένιωσα με το Maestro, ολοκληρώνοντας και τους τρεις κύκλους, ήταν κάτι απίστευτα διαφορετικό! Ταυτόχρονα, σκέφτηκα «ναι, αυτή η τηλεόραση μας αξίζει» κι ας κονταροχτυπιέται αυτή η έκφραση με την «καλή σειρά για τα ελληνικά δεδομένα» στα κοντέρ γραφικότητας.

Χριστόφορε Παπακαλιάτη, εμείς ευχαριστούμε (όρθια) θα πω σήμερα, παραφράζοντας την αξέχαστη ατάκα του «Παρά Πέντε», μια μέρα μετά το μεγάλο φινάλε, που ξανά είδα, παρότι το παρακολούθησα και στο Netflix. Το Maestro θα μείνει στην τηλεοπτική ιστορία και του αξίζει 100%.

Ανήκω στη γενιά που δεν είδε τις πρώτες του τηλεοπτικές δουλειές live καθότι ήμουν μικρή όταν πρωτοπροβλήθηκαν. Από τη μια καλύτερα, γιατί τις είδα σε μια ηλικία που μπορούσα να επεξεργαστώ καλύτερα όσα πραγματεύονταν, από την άλλη το να βλέπεις μια σειρά μετά την «εποχή» της, την κάνει να «χάνει» λίγο από τη λάμψη της.

Το Maestro λοιπόν, ήταν η πρώτη σειρά του Παπακαλιάτη που παρακολούθησα όσο παιζόταν για πρώτη φορά στο Mega και στο Netflix. Καταρχάς αυτό λέει πολλά! Το να μπαίνει μια ελληνική σειρά σε αυτόν τον κολοσσό του streaming, αποδεικνύει πόσο καλή είναι. Όχι γιατί το λέω εγω, αλλά γιατί στα standards είναι ιδιαίτερα υψηλά, ειδικά στο τεχνικό κομμάτι. Ας μην είμαστε μίζεροι λοιπόν προσπαθώντας να μειώσουμε (και) αυτή την ελληνική προσπάθεια.

Σε ό,τι αφορά το τεχνικό κομμάτι, δε νομίζω ότι υπήρξε άλλη σειρά με τόσο καλή εικόνα, σκηνοθεσία, μουσική επιμέλεια, ένα κομμάτι που πάντα ξεχωρίζει στις σειρές του Παπακαλιάτη και εδώ πραγματικά δέκα κλικ παραπάνω, που σε συνδυασμό να μας εντυπωσίασε τα τελευταία χρόνια, με εξαίρεση το «Έτερος Εγώ», τις «Σέρρες» και «Τα καλύτερα μας χρόνια».

Φυσικά τον μεγαλύτερο ρόλο της επιτυχίας, «έπαιξαν» οι ηθοποιοί που πλαισίωσαν το «παιδί» του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Ο κάθε ηθοποιός, είτε ανήκει στη νεότερη γενιά, είτε ήδη έχει αποδείξει την υποκριτική αξία του, πρόσφερε κάτι μοναδικό στη σειρά, η οποία πραγματεύτηκε την ελληνική πραγματικότητα άψογα.

Το Maestro δεν ήταν απλά ένας ύμνος στον έρωτα, τη μουσική και το πανέμορφο νησί των Παξών, αλλά και ένας ύμνος στη δύναμη των γυναικών, θυμάτων κάθε μορφής βίας, των ομοφυλόφιλων που ζουν στο «σκοτάδι» που τους επιβάλει η κοινωνία μας και τον φόβο. Επίσης, ήταν μια τρανή απόδειξη, για το πόση ψευτιά υπάρχει γύρω μας. Από τα social media, μέχρι τις «ευτυχισμένες» οικογένειες της διπλανής πόρτας.

Ήταν μια «γροθιά» στο στομάχι τα στόματα που έκλειναν όταν η εξαιρετική Μαρία Καβογιάννη (Μαρία) και ο Γιώργος Μπένος (Σπύρος) έπεφταν θύματα συνεχών ξυλοδαρμών από τον σύζυγο και πατέρα τους Γιάννη Τσορτέκη (Χαράλαμπος), όταν ο Φάνης Μουρατίδης (Φάνης) πρόδωσε τον γιό του Ορέστη Χαλκιά (Αντώνη) γιατί δε μπορούσε να αποδεχτεί ότι ήταν gay, όταν έβλεπες τη Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου (Σοφία) «αιχμάλωτη» σε έναν γάμο, γιατί αυτό ήταν καλύτερο για την εικόνα τους στο νησί ή όταν έβλεπες την Τόνια Μαράκη (Γιάννα) να ψάχνει «διέξοδο» σε ένα ψέμα.

Από την άλλη, ήταν μια ωραία «νότα» ο αγνός έρωτας της Κλέλιας Ανδριολάτου (Κλέλια) με τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη (Ορέστης), το «καταφύγιο» της σπουδαίας Χάρις Αλεξίου (Χάρις), αλλά και του Αντίνοου Αλμπάνη (Μιχάλης), καθενός με τον δικό του τρόπο, αλλά και η συμφιλίωση της Στεφανίας Γουλιώτη (Αλεξάνδρα) με τη «νέα γυναίκα».

Μακάρι όλες οι σειρές να μας δημιουργούσαν τα συναισθήματα που νιώσαμε με το Maestro… Χριστόφορε Παπακαλιάτη, ξέρεις να κάνεις επιτυχίες και εμείς απολαμβάνουμε την τελευταία, μέχρι την επόμενη!