ΧΑΝΘ: μία ιστορία που αξίζει να ειπωθεί για την Άννα

Αρθρογραφεί στο TheOpinion η Ιρένε Βήττα-Βαβούσκου, επιχειρηματίας.

Πρόσφατα βρέθηκα στην κατασκήνωση της ΧΑΝΘ στον Άγιο Νικόλαο Χαλκιδικής για να αφήσω τα ρούχα της κόρης μου, της Κωνσταντίνας. Όπως ανέβαινα την ανηφόρα με το αυτοκίνητο, παρατήρησα μια σκηνή που με άγγιξε βαθιά και με έκανε να σκεφτώ πόσα σπουδαία πράγματα μαθαίνουν τα παιδιά στην κατασκήνωση, μακριά από την ασφάλεια και την αγκαλιά της οικογένειας. Οι μικροί κατασκηνωτές ετοιμάζονταν για εξερεύνηση. Μπροστά τους υψωνόταν μια μεγάλη ανηφόρα, την οποία έπρεπε να ανεβούν ένας πίσω από τον άλλον για να ξεκινήσει η διαδρομή τους. Η εικόνα ήταν εντυπωσιακή. Παιδιά μικρής ηλικίας, φορτωμένα με τα εκδρομικά σαμάρια τους, ξεκινούσαν με ενθουσιασμό για μια εμπειρία έξω από τα συνηθισμένα.

Ένα από τα παιδάκια όμως, ενώ είχε καταφέρει να ανεβεί σχεδόν ολόκληρη την ανηφόρα, παρουσίασε κάποιο πρόβλημα και δεν μπορούσε να συνεχίσει. Μία από τις ομαδάρχισσες, ένα κορίτσι μικροκαμωμένο αλλά με βλέμμα αποφασιστικό, πλησίασε χωρίς δισταγμό. Χωρίς να περιμένει εντολές, τον πήρε αγκαλιά, φορτώθηκε και το σαμάρι του μαζί με το δικό της και τον κατέβασε όλη την κατηφόρα πίσω στα σπιτάκια. Εμείς βρισκόμασταν στα μισά της ανηφόρας αυτής με το αυτοκίνητο και βλέποντας τη δυσκολία, τη ρωτήσαμε αν ήθελε να τη βοηθήσουμε. Μας ευχαρίστησε ευγενικά αλλά αρνήθηκε, λέγοντάς μας πως κάτι τέτοιο δεν επιτρέπεται από τον κανονισμό. Ξαναανέβηκε την ανηφόρα, κουβαλώντας τώρα μόνο το δικό της σαμάρι, για να συνεχίσει την αποστολή της.

Η πράξη της δεν είχε καμία επιτήδευση. Ήταν καθαρή, αυθόρμητη και αληθινή. Εκεί, μέσα στη ζέστη και την κούραση, χωρίς κοινό να την χειροκροτεί, έδωσε ένα μάθημα αλτρουισμού που δύσκολα ξεχνιέται. Αυτές οι στιγμές είναι που κάνουν την κατασκήνωση ένα ξεχωριστό σχολείο ζωής. Ένα παιδί που βρίσκεται για μέρες μακριά από την οικογένεια, που κοιμάται σε ξύλινο σπιτάκι με άλλους συνομηλίκους, που τρώει μαζί τους και συμμετέχει σε κοινές δραστηριότητες, μαθαίνει πρώτα απ’ όλα να είναι ανεξάρτητο.

Μαθαίνει να επιβιώνει με λιγότερα, να φροντίζει τον εαυτό του και τους άλλους, να ακούει, να περιμένει τη σειρά του, να αναλαμβάνει ευθύνες. Το πιο σημαντικό όμως είναι πως μέσα από την απουσία των γονιών και την ελάχιστη παρέμβαση ενηλίκων, τα παιδιά διαμορφώνουν σχέσεις ουσίας. Έρχονται σε επαφή με συνομηλίκους σε ένα περιβάλλον που ευνοεί τη συνεργασία και όχι τον ανταγωνισμό. Και έτσι, η κοινωνικότητα δεν είναι πια μια έννοια που διδάσκεται αλλά κάτι που βιώνεται καθημερινά, με αυθεντικότητα.

Η ΧΑΝΘ στον Άγιο Νικόλαο είναι πολλά περισσότερα από μια παιδική κατασκήνωση. Είναι ένας τόπος όπου τα παιδιά δοκιμάζονται, ξεπερνούν όρια και επιστρέφουν λίγο πιο ώριμα, λίγο πιο δυνατά, με εμπειρίες που θα τα συνοδεύουν για χρόνια. Αν μου το έλεγε κάποιος θεωρητικά, μπορεί να μην έδινα την ίδια σημασία. Όμως εκείνη τη μέρα, μέσα σε λίγα λεπτά, είδα την αξία της στην πράξη. Και το μόνο που ένιωσα ήταν βαθιά ευγνωμοσύνη.

Το κορίτσι αυτό ονομάζεται Άννα. Και μπορεί να ήταν μικροκαμωμένη στο σώμα, όμως εκείνη την ημέρα έδειξε τεράστιο ψυχικό ανάστημα. Η στάση της, η αποφασιστικότητά της και η έμπρακτη αλληλεγγύη της αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση για όλους μας, μικρούς και μεγάλους. Αν ο καθένας από εμάς προσπαθούσε κάθε τόσο να βγάλει από μέσα του μια μικρή Άννα, να πράξει το σωστό χωρίς να περιμένει ανταμοιβή ή αναγνώριση, τότε ίσως ο κόσμος να ήταν ένα πολύ πιο όμορφο και ανθρώπινο μέρος. Μακάρι όλοι οι γονείς να μπορούσαν να καμαρώνουν παιδιά σαν την Άννα. Να τη χαίρονται οι δικοί της, γιατί μεγαλώνουν έναν άνθρωπο που ήδη κάνει τη διαφορά.