Άρση μονιμότητας: ένα αντιλαϊκό μέτρο που παρουσιάζεται ως πανάκεια

Αρθρογραφεί στο TheOpinion η Σίσσυ Πολυκάρπου, Εκπαιδευτικός, Γενική Γραμματέας της ΕΔΟΘ. 

Η συζήτηση για την άρση της μονιμότητας στο δημόσιο δεν είναι καινούργια ούτε τυχαία. Είναι παλιό το επιχείρημα ότι για τη κακοδαιμονία του δημοσίου ευθύνεται η μονιμότητα. Κι ενώ τα τελευταία χρόνια μειώνεται δραματικά ο αριθμός των μόνιμων δημοσίων υπαλλήλων, πληθαίνουν οι συμβασιούχοι και ολόκληρα τμήματα του δημοσίου δίνονται σε εργολάβους με ευθύνη της σημερινής κυβέρνησης της ΝΔ, όσο και προηγούμενα του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, υλοποιώντας τις κατευθύνσεις της ΕΕ, ανοίγει πάλι η συζήτηση για τους «τεμπέληδες» ή «μη ικανούς» δημόσιους υπαλλήλους που πρέπει να φύγουν. Δεν αναφέρουν, φυσικά, τα δεκάδες χιλιάδες κενά σε προσωπικό και την έλλειψη χρηματοδότησης σε σχολεία, νοσοκομεία, ΟΤΑ κτλ. με τις γνωστές συνέπειες στην ποιότητα των υπηρεσιών για το λαό.

Αλήθεια, είναι «ξέφραγο αμπέλι» το Δημόσιο, όπου όποιος μπαίνει κάνει ό,τι θέλει και δεν τον κουνάει κανείς; Δεν υπάρχουν κριτήρια για την πρόσληψη, δημοσιοϋπαλληλικός κώδικας και νόμοι που διέπουν τη λειτουργία κάθε υπηρεσίας; Δεν υπάρχον προϊστάμενες αρχές (Διευθυντές Εκπαίδευσης, Διοικητές Νοσοκομείων, Δήμαρχοι) που έχουν την ευθύνη για την ορθή λειτουργία τους; Είναι τουλάχιστον αφελές να πιστεύει κανείς πως το κράτος έχει εμπιστευτεί βασικές λειτουργίες του σε άσχετους υπαλλήλους που κάνουν ό,τι θέλουν χωρίς έλεγχο και συνέπειες.

Στην πραγματικότητα συμβαίνει το αντίθετο: το κράτος απαιτεί πίστη και υπακοή από τους υπαλλήλους του και αυτό το διασφαλίζει με μια σειρά μέτρα, νόμους, πειθαρχικά συμβούλια, διευθυντικά όργανα κλπ. Έτσι διώχθηκαν γιατροί που αποκάλυψαν τις τραγικές ελλείψεις στα νοσοκομεία (κυρίως κατά την πανδημία), εκπαιδευτικοί που ζήτησαν να καλυφθούν τα κενά σε προσωπικό και άλλοι, που αντέδρασαν στην υποστελέχωση, την υποχρηματοδότηση, που οργάνωσαν τον αγώνα για σύγχρονες παροχές για όλο το λαό. Αυτό που δεν ανέχεται πλέον το σημερινό «επιτελικό αστικό κράτος», σε καιρό πολεμικής οικονομίας και προετοιμασίας, είναι να υπάρχουν φωνές αμφισβήτησής του.

Γι’ αυτό και όσο μεγαλώνει η αμφισβήτηση για την αντιλαϊκή πολιτική, τόσο πυκνώνουν και οι απειλές: οι διαρροές για νέο πειθαρχικό, οι δηλώσεις Μητσοτάκη πως δεν έχουν θέση στο σχολείο όσοι δεν αξιολογούνται, η πρόταση για αλλαγή του Συντάγματος με στόχο την άρση της μονιμότητας. Όσοι αποκαλύπτουν τον αντιλαϊκό χαρακτήρα του κράτους, που θεωρεί κόστος την κάλυψη σύγχρονων λαϊκών αναγκών, που δε «χαραμίζει» λεφτά για σύγχρονα και ασφαλή σχολεία, μεταφορές, νοσοκομεία κ.ά. μπαίνουν στο στόχαστρο της κυβέρνησης. Αυτοί είναι οι «ανεπιθύμητοι» υπάλληλοι, σαν τους εκπαιδευτικούς, που αγωνίζονται ενάντια στην κατηγοριοποίηση και εμπορευματοποίηση των σχολείων και στο χτύπημα των μορφωτικών δικαιωμάτων των μαθητών.

Πίσω από τη συζήτηση για τη μονιμότητα και την αξιολόγηση στο Δημόσιο κρύβονται οι διαχρονικές ευθύνες ενός κράτους που αδιαφορεί για τις ανάγκες των πολλών, ενώ σκορπάει εκατομμύρια, για τους λίγους. Η πλειοψηφία του λαού χτυπιέται από την ακρίβεια, τις περικοπές και τη φοροληστεία, ενώ τα πλεονάσματα από τις θυσίες του τα απολαμβάνουν οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, με τη μορφή επιδοτήσεων, φοροαπαλλαγών και προνομίων. Την ώρα που μένουν κενές 1500 θέσεις δασκάλων στο όνομα της εξοικονόμησης, ξοδεύονται 500.000 ευρώ τη μέρα για τη φρεγάτα στην Ερυθρά Θάλασσα, που υπερασπίζεται τα εφοπλιστικά συμφέροντα. Στα σχολεία και στα νοσοκομεία πέφτουν ταβάνια, αλλά το κράτος ξοδεύει 28 δισ. σε εξοπλισμούς για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ.

Όσοι έχουν την εξουσία και τα «παπαγαλάκια» τους παρουσιάζουν την άρση της μονιμότητας και την «αξιολόγηση» ως «πανάκεια». Το δημόσιο όμως, μπορεί να λειτουργήσει σε όφελος των αναγκών της κοινωνίας, αν αυξηθεί ο αριθμός των υπαλλήλων και η κρατική χρηματοδότηση, αν αλλάξει ο προσανατολισμός του και φύγει από τη μέση η πολιτική που μετράει τις υπηρεσίες του ως εμπόρευμα, και όχι αν επικρατήσει ο φόβος και φύγουν οι εργαζόμενοι και οι υπάλληλοι, αυτοί δηλαδή που κρατούν όρθια τα σχολεία, τα νοσοκομεία, τις υπόλοιπες υπηρεσίες, χωρίς την παραμικρή στήριξη από το κράτος.

Αυτό που πραγματικά τρομάζει την κυβέρνηση και στρώνει το έδαφος και για τις επόμενες κυβερνήσεις είναι να ανακόψει την αμφισβήτηση της κυρίαρχης πολιτικής από τους εργαζόμενους, τις εστίες αντίστασης και διεκδίκησης. Γιατί γνωρίζουν καλά πως μόνο ο λαός μπορεί να σώσει το λαό και ότι έχει τη δύναμη να φέρει τα πάνω κάτω. Αυτό φοβούνται όσοι προσπαθούν να θωρακίσουν το κράτος τους και να τρομοκρατήσουν όποιον αγωνίζεται. Για να μην ανοίξει ο δρόμος για την ανατροπή και τη δημιουργία ενός άλλου κράτους, που θα υπηρετεί τα εργατικά – λαϊκά συμφέροντα. Δε θα τους κάνουμε όμως, τη χάρη και το δίκιο των πολλών θα επικρατήσει.