Αποκτήνωσις, κύριοι, ωμή και ηθελημένη

Βλέμματα χαμηλωμένα, στραμμένα στη γη, αδειανά και τρομαγμένα. Ψυχές ανταριασμένες, στερεμένες κι αυτές, ολότελα.

Της Αλκηστης Σπυρέλλη

Το αδύνατο, το αδιανόητο, το απάνθρωπο είναι η ανατριχιαστική έκφανση του πραγματικού, αδυσώπητη, καθηλωτική. Το ξέρεις καλά, πως έτσι ζωή δεν προχωρά, δεν υφίσταται.

Παλεύουν τα χέρια να βρουν τη δύναμη, τα πόδια μπας και δώσουν μια μικρή ώθηση, αλλά μάταια, καθίζηση. Πλήρης, αποκαρδιωτική.

Σώματα βαριά τριγύρω, πονεμένα, με δυσανάλογη για τα χρόνια τους καταπόνηση, πασχίζουν να υπάρξουν. Φορούν την αδιαφορία, την επίπλαστη ανεμελιά, αλλά το βάρος της συνείδησης δε σηκώνεται πια. Έχει γίνει βαρίδιο, ως τον βυθό τραβά την ύπαρξη, ως τον αναπόφευκτο θάνατο, ήρεμα, απλά. Η εξουσία γνωρίζει τον τρόπο να δυναστεύει τη συνείδηση, καρτερικά, ηδονικά.

Πώς γίναμε έτσι; Αναρωτιέσαι με μια ανημποριά ανεκδιήγητη, σχεδόν απάθεια.

Μάθαμε να πορευόμαστε με τον πανικό, την ταραχή, την αβάσταχτη ελαφρότητα, να μη βρίσκουμε ηρεμία κι αυτό να φαίνεται ΚΑΝΟΝΙΚΟ, θλιμμένε μου συμπολίτη.

Καθημερινότητα πια, η τραγικότητα της αποκτήνωσης, ο χαμός, ο πόνος.

Παραξενεύεσαι;

Όχι. Δεν πρέπει.

Είναι η κοινωνία η καλοδουλεμένα ανήμπορη να αντιδρά, η ανώφελα ανήσυχη, η ανόητα απεγνωσμένη, η επικίνδυνα κυνική που εκφασίζεται εύκολα πια, σταθερά ανοδικά, με απογυμνωμένη υποτέλεια και ασυγκάλυπτη υποταγή.

Είσαι εσύ που περιμένεις πάλι.

Στάσου, ακόμη. Δε σου τα πήραν όλα. Έχει κι άλλο πιο κάτω! Δεν ήρθε ακόμη το απόλυτο ΤΙΠΟΤΑ.

Σιώπησε μπροστά στον όλεθρο, στέγνωσε τα μάτια και αφέσου στη συνήθεια της αδικίας, κλείσε ερμητικά μάτια και αφτιά, μη βλέπεις και μην ακούς. Δεν έφτασε ακόμη η ώρα του απολογισμού. Υπάρχει κι άλλο πιο κάτω.

Μέτρα τις πληγές σου και την απόγνωση ως εδώ, όπως οι λύκοι και γλείψ’ τες, θα γειάνουν.

Δεν είναι που μοιράζεται, φίλε μου, ο πόνος στο άκουσμα του κακού, είναι που εσύ τον συνήθισες. Πλέον τον αντέχεις. Έμαθες να υπάρχεις αντάμα με την κτηνωδία, τους άφησες να σε μάθουν ότι ύστερα από λίγο θα περάσει, όταν τα δάκρυα θα στερέψουν.

Ε βέβαια, ο πόνος είναι ελαφρύτερος μπρος στο κατώφλι του αλλουνού! Πάντα.

Περιμένεις εσύ ακόμα!

Μα δεν ξέρω αν το κατάλαβες;

Το απόλυτο ΤΙΠΟΤΑ ήρθε πια και στο δικό σου κατώφλι.

Είσαι μέτοχος και συνένοχος.

Μην ψάχνεις αλλού να βρεις τους ενόχους.

Η σιωπή είναι συνενοχή.

*Η Άλκηστης Σπυρέλλη είναι Φιλόλογος/Συντάκτρια Τέχνης και Πολιτισμού