Από το πρώτο στα 50.000 κρούσματα και μια λάθος φράση

Αν και δε θυμάμαι πολύ καλά τη στιγμή που ξεκινήσαμε να μιλάμε για τον κορονοϊό που εμφανίστηκε κάπου στην Κίνα, σε μια πόλη που δεν γνωρίζαμε καν, θυμάμαι ακριβώς τη μέρα που μάθαμε για το πρώτο κρούσμα.

Φυσικά ήταν στη Θεσσαλονίκη, φυσικά αναλύσαμε μέχρι και τι φορούσε στο νοσοκομείο, φυσικά και χρειάστηκαν σχεδόν ελικόπτερο για να φύγουν οι εργαζόμενοι του ΑΧΕΠΑ τη μέρα που μαθεύτηκε ότι νοσηλεύεται εκεί το πρώτο κρούσμα (να ‘ναι καλά η γυναίκα). Όλα πρωτόγνωρα, για όλους μας. Το είχαμε ψιλοπάρει στην πλάκα στην αρχή, όπως ακριβώς συμβαίνει για κάποιους και τώρα.

Μετά το ένα, έγιναν δέκα, μετά εκατό, μετά χίλια και μετά πενήντα χιλιάδες… Για κάποιο λόγο δεν σοκαριζόμαστε πλέον, ούτε φοβόμαστε όταν διαβάζουμε τίτλους βγαλμένους από ταινίες θρίλερ.

Μαζί με αυτή την αύξηση, δυστυχώς ήρθαν και οι νεκροί και είναι πολλοί. Για την ακρίβεια 21.053 άνθρωποι έχουν χαθεί απ’ όταν ξεκίνησε αυτό το «ταξίδι» που κανείς δεν είχε προγραμματίσει και φυσικά κανείς δεν ήθελε να ακολουθήσει. Κάποιοι χάθηκαν μόνοι, κάποιοι άδικα, κάποιοι από ξεροκεφαλιά, κάποιοι από τις ελλείψεις που εντοπίζονται στα νοσοκομεία και κάποιοι άλλοι από ηλιθιότητα. Χάθηκαν όμως και δεν γυρίζουν πίσω.

Από εκείνη την μέρα του Φεβρουαρίου λοιπόν, μέχρι σήμερα τις πρώτες μέρες του 2022 όλα έχουν συμβεί τόσο γρήγορα και τόσο μα τόσο μπερδεμένα στα κεφάλια μας. Ακούω πολλούς να λένε «αυτό έγινε το 2019; Το 2020; Ή μήπως το 2021» και πιάνω τον εαυτό μου να έχει αναρωτηθεί πολλές φορές το ίδιο. Δεν θα πω το κλισέ «δυο χρόνια (είναι άραγε τόσα;) χαμένα από τη ζωή μας», γιατί το θεωρώ πολύ γενικό και οι γενικεύσεις δεν βοηθούν σε κάτι. Αυτός ο καιρός είχε και καλές στιγμές. Ελάχιστες αλλά είχε.

Είχε και πολύ μαυρίλα και αγωνία και φόβο. Και ακόμα έχει. Και θα έχει όσο κι αν κάποιοι παίζουν με τη νοημοσύνη μας και διαλαλούν ότι έχουν τελειώσει την πανδημία ή θα την τελειώσουν σε έναν μήνα.

Προσωπικά έχω εμβολιαστεί με δυο μονοδοσικά εμβόλια J&J και είμαι από τους τυχερούς που δεν έχουν περάσει τη νόσο, ακόμα κι αν το περιβάλλον μου είναι με το θερμόμετρο παραμάσχαλα. Και κάπου εδώ θα σας αναφέρω τον λόγο που γράφω αυτό το κείμενο. Χθες στο Twitter διάβασα «άντε να κολλήσουμε όλοι, δεν αντέχω άλλο». Αυτή η φράση εμφανίστηκε ξανά μπροστά μου στη συνέχεια σε αρκετές παραλλαγές, με κύριο μήνυμα η λύση της νόσησης για να ξεφύγουμε από αυτή την κατάσταση.

Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, θύμωσα με πολλές απειλές, φράσεις, δηλώσεις και απόψεις, αλλά κατά κάποιο τρόπο της ξεπέρασα (ας μου επιτραπεί ο όρος). Αυτή η φράση όμως είναι η μεγαλύτερη βλακεία που έχω ακούσει! Ουσιαστικά άνθρωποι «παρακαλάνε» να κολλήσουν έναν ιό, που είναι θανατηφόρος και συμπεριφέρεται σε κάθε οργανισμό διαφορετικά, για να ξεφύγουν από αυτή την κατάσταση. Όσο κι αν αντιλαμβάνομαι την οργή ή την απόγνωση κάποιου που λέει κάτι τέτοιο, πιστέψτε με για όλους τα ίδια συναισθήματα δημιουργεί το άτυπο lockdown που βιώνουμε ξανά, είναι αδιανόητο και ανεύθυνο να ξεστομίζεται με τέτοια ελαφρότητα κάτι τόσο σημαντικό.

Είναι δύσκολο για όλους μας! Οι κακοί χειρισμοί πληθαίνουν και η κόπωση είναι διάχυτη, αλλά η λύση δεν είναι πράξεις απελπισίας. Γιατί το να περιμένεις πότε θα κολλήσεις ή να το επιδιώκεις όπως κάνουν αρκετοί, είναι πράξη απελπισίας για τον εαυτό σου. Δεν είναι ούτε αντίδραση, ούτε μαγκιά. Κι αν δε σας πείθω εγώ, ρωτήστε ανθρώπους που τους άφησε προβλήματα η νόσος ή γιατρούς που παλεύουν με λιγοστά μέσα σε νοσοκομεία που «βουλιάζουν» καθημερινά.