Animals Talk: Ημέρα Γιορτής ή μήπως Ντροπής;

Σκρολάρεις στα social media, και τα νεύρα σου γίνονται τσατάλια. Θυμώνεις, στεναχωριέσαι, εξοργίζεσαι. Δεν ξέρεις ποιο emoji να διαλέξεις. Το θλιμμένο ή το αφηνιασμένο;

Αν είσαι φιλόζωος και συμμετέχεις σε διάφορες ομάδες αφιερωμένες στα ζώα ή ακολουθείς ακτιβιστές, την έχεις βάψει, για τα καλά.  Έρχεσαι αντιμέτωπος, καθημερινά, με χίλιες δύο εικόνες, ωμές έως κι ανατριχιαστικές. Εικόνες, που αποτυπώνουν τη βία, την κακοποίηση και την εγκληματική αδιαφορία, που βιώνουν πολλά ζώα στην Ελλάδα, σήμερα.

Ανέκαθεν, θα μού πεις. Σήμερα, όμως, εν έτει 2025, πιστεύω ότι δεν υπάρχει πια δικαιολογία ικανή, για να σταθεί. Και να δικαιολογήσει τι;

Τις προάλλες, στην Αναγέννηση Σερρών, ένας χωριανός, 65 ετών, πυροβόλησε έναν σκύλο, κι αφού τον είδε να κείτεται στο έδαφος, τραυματισμένο κι αβοήθητο, τον έθαψε κιόλας… Ζωντανό! Ο σκύλος, μέσα από τον τάφο του, έκλαιγε γοερά. Σπάραζε, ενώ έσκαβε, συνάμα, το χώμα που τον κάλυπτε, στην απέλπιδα προσπάθεια του να επιστρέψει στη ζωή.

Μπορείτε να φανταστείτε πώς είναι να πεινάς, να γυρεύεις μια μπουκιά φαϊ, ένα χάδι, από το «Ανώτερο» ον, που εξαρτάσαι, κι αυτό- το «Ανώτερο»-, να προσπαθεί να σε ξεφορτωθεί με μπαμπεσιά και δόλο;

Για καλή του τύχη, ένας φιλεύσπλαχνος Άνθρωπος, πήγε να κόψει ξύλα, άκουσε τις κραυγές του σκύλου, τον ξέθαψε και τον έτρεξε στον κτηνίατρο. Ευτυχώς, ο σκύλος σώθηκε. Ουσιαστικά αναστήθηκε. Μαθαίνω, μάλιστα, ότι έχει, ήδη, βρει οικογένεια, που θα τον υιοθετήσει.

Η Ελληνική Αστυνομία ενημερώθηκε για το συμβάν και συνέλαβε τον δράστη, καθώς συνέπεσαν οι υποψίες των συγχωριανών του για το άτομο του. Φαίνεται ότι διέθετε και προϊστορία στην κακοποίηση ζώων… Για χρόνια, όλοι ήξεραν, μα δεν μιλούσαν. Η γνωστή, εγκληματική, ομερτά.

Ο δράστης ομολόγησε, η αστυνομία κατέσχεσε τα όπλα, που είχε στην κατοχή του, αλλά, μαντέψτε… Ο δράστης κυκλοφορεί ελεύθερος. Παίζει να έχει και το θράσος να πηγαίνει στο καφενείο του χωριού, να παραγγέλνει έναν πολλά βαρύ και όχι- γιατί τέτοιο αρσενικό καμώνεται ότι είναι-, και να παριστάνει τον κατσουφιασμένο, τον αδικημένο, από τη ζωή και τους ανθρώπους.

Μέχρι να γνωμοδοτήσει η Ελληνική Δικαιοσύνη. Τρέχα, γύρευε, δηλαδή.

Η 4^η Οκτωβρίου έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια Ημέρα Ζώων. Κι αναρωτιέμαι, ειλικρινώς: Εδώ, στην Ελλάδα, τι να γιορτάσουμε; Τα χίλια μύρια περιστατικά κακοποίησης, σαν αυτό, που προανέφερα; Τα εκατομμύρια αδέσποτα- σκυλιά και γάτες-, που αργοπεθαίνουν στους δρόμους; Τα δημοτικά καταφύγια-κολαστήρια; Ή μήπως τα παστουρωμένα «παραγωγικά» ζώα και τα στραπατσαρισμένα ιπποειδή, που, συχνά, καταλήγουν σε σφαγεία στην Βουλγαρία;

Η Ελλάδα έχει, ακόμα, πολλά χιλιόμετρα να διανύσει, μέχρι να θεωρηθεί φιλική, σεβαστική για τα ζώα. Χρειάζεται παιδεία, παιδεία, παιδεία και ίσως- κι ας ακουστεί σκληρό-, εναλλαγή γενεών.

Όσα χρόνια, πάντως, κι αν περάσουν, πάντα θα ηχεί στα αυτά μου, το διαχρονικό ποίημα του Ιωάννη Πολέμη:

«Ποτέ δεν θα πειράξω

τα ζώα τα καημένα· μην τάχα σαν εμένα, κι εκείνα δεν πονούν; Θα τα χαϊδεύω πάντα, προστάτης τους θα γίνω. Ποτέ δεν θα τ’ αφήνω στους δρόμους να πεινούν»…

Όταν το ποίημα του Ιωάννη Πολέμη γίνει στόχος κυβερνητικός, στρατηγικός, προσωπικός, τότε- και μόνο τότε-  η 4^η Οκτωβρίου θα προαχθεί σε ημέρα Γιορτής.