Aναζητείται ο εκφραστής της αλλαγής

Είναι πολλές οι στιγμές που όσα λέει το ΠΑΣΟΚ θυμίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ του 2019-2023 κι είναι τόσο θυμωμένος ο κόσμος που δεν έχει όρεξη να ακούσει τίποτα παραπάνω

Η αλλαγή του Ανδρέα Παπανδρέου έμεινε στην ιστορία ως φράση και ως πράξη. Κάτι ανάλογο προσπάθησε να υιοθετήσει ο Αλέξης Τσίπρας τον Μάιο του 2023, αλλά απέτυχε ως σλόγκαν και στο πεδίο. Σήμερα μετά από έξι χρόνια διακυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας και Κυριάκου Μητσοτάκη υπάρχουν τριγμοί, αλλά κανείς δεν μπορεί να καρπωθεί τη φθορά. Έχουμε να κάνουμε με ένα σκηνικό που θυμίζει αρκετά αυτό των μνημονίων χωρίς να υπάρχει ένας … Τσίπρας. Ο ΣΥΡΙΖΑ του Γενάρη του 2015 έχει αφήσει κομμάτια του στη Νέα Αριστερά, στο ΠΑΣΟΚ, στον ΜέΡΑ25, στο ΠΑΣΟΚ, στην Πλεύση Ελευθερίας, σε σχηματισμούς της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και στην Ακροδεξιά όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται, καθώς η απελπισία οδήγησε ψηφοφόρους του που τον πίστεψαν ως ελπίδα για τον τόπο στην Ελληνική Λύση.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης παρά τη δεύτερη επικράτησή του στις εκλογές του ΠΑΣΟΚ μοιάζει αδύναμος να εκφράσει το αίτημα. Το “ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ-Νέα Δημοκρατία …” σκεπάζει τα κόμματα που κυβέρνησαν από το 2010. Βελόπουλος και Λατινοπούλου δε βρίσκουν τρόπο να συνεργαστούν και αδυνατούν να δημιουργήσουν πόλο και να εκμεταλλευτούν την παγκόσμια συγκυρία. Η πολυδιάσπαση στον χώρο της Κεντροαριστεράς κι η έλλειψη προσώπου να εκφράσει το κοινωνικό κίνημα, δίνει το δικαίωμα στη Νέα Δημοκρατία να ανασυγκροτηθεί και να μεταφέρει τις εξελίξεις τουλάχιστον μέχρι τον Ιανουάριο του 2026. Εκεί φαίνεται πως θα παρθούν κρίσιμες αποφάσεις. Στο κυβερνόν κόμμα πάντως υπάρχει κενό στην επικοινωνία μετά τη φυγή του Γκρίνμπεργκ. Γίνονται σπουδαία λάθη, απλά περνούν στη λήθη.

Η Κωνσταντοπούλου και οι δημοσκοπήσεις

Θυμήθηκα να γίνεται κάτι παρόμοιο πριν χρόνια το 2012 με ΔΗΜΑΡ και τελικά πήρε ένα ποσοστό μεταξύ 5-6%, εκεί νομίζω θα κάτσει η μπίλια (ίσως και λιγότερο) και για την Πλεύση Ελευθερίας που μετράει τις λιγότερες παρεμβάσεις στη Βουλή και προσπαθεί μέσω της Ζωής Κωνσταντοπούλου χωρίς κανένα σχέδιο να καρπωθεί το όφελος από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

Ο Τσίπρας και η επιστροφή του

Υπάρχει πολύς κόσμος που τον έχει “απομυθοποιήσει” στη συνείδησή του. Όχι φυσικά στο δεξιό τόξο που ποτέ δεν έλαμψε, αλλά στο κεντροαριστερό. Οι υποστηρικτές της Νέας Αριστεράς, αλλά και του Κινήματος Δημοκρατίας τα βάζουν με τον ηγέτη της παράταξης. Αυτή τη στιγμή τα πράγματα είναι οριακά. Ο χρόνος περνάει δραματικά και λύση στον ορίζοντα δε φαίνεται. Για να επιστρέψει πρέπει να γίνει ευρύτερη συμμαχία από την κοινωνία, μέχρι τα ΜΜΕ και τους επιχειρηματικούς κύκλους. Δύσκολο!

Το ηθικό σκέλος και η οικονομία

Όπως σημειώθηκε νωρίτερα η Νέα Δημοκρατία έχει την πολυτέλεια να κερδίσει χρόνο εκμεταλλευόμενη την παντοδυναμία των προηγούμενων ετών που “μετουσιώθηκε” σε μηχανισμούς. Αν με κάποιον τρόπο καταφέρει να ικανοποιήσει το αίτημα για επαναφορά του 13ου μισθού στο δημόσιο θα μπορεί να πιστεύει βάσιμα ότι θα “επαναπατρίσει” μεγάλο μέρος των “αναποφάσιστων”. Η οικονομία όπως φάνηκε και το 2023 κρίνει την εθνική κάλπη και τότε δυστυχώς για τους ρομαντικούς η ηθική κι οι ενδοιασμοί πηγαίνουν περίπατο.

Οι μικρο-στόχοι και γιατί κανείς δε φωνάζει για εκλογές

Η Νέα Δημοκρατία θέλει να είναι πρώτο κόμμα και να φτάσει όσο πιο κοντά στην αυτοδυναμία. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει χάσει στηρίγματα και την επαφή του με την κοινωνία, έχει χάσει όμως κυρίως την ηγετική παρουσία Τσίπρα, το ΠΑΣΟΚ πληρώνει το παρελθόν και την αδυναμία προσώπου που θα δώσει επιλογή κυβερνησιμότητας. Το ΚΚΕ ζει σε μία εποχή που ετοιμάζεται με το μυαλό του να πάρει τη μεγάλη ρεβάνς από τον ΣΥΡΙΖΑ στον χώρο του. Ο Κυριάκος Βελόπουλος σε ποσοστά κοντά στο διψήφιο θα αυξήσει την κοινοβουλευτική του συμμετοχή. Η Πλεύση Ελευθερίας θα ανέβει, αλλά σε ένα ποσοστό μακριά από το 15% που φάνηκε προ ημερών. Νέα Αριστερά, Κίνημα Αλλαγής, ΜέΡΑ25, Φωνή Λογικής και ΝΙΚΗ θα δώσουν τη δική τους μάχη για κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Ποιοι όμως από τους παρόντες σχηματισμούς μπορούν να αποτελέσουν μέρος της λύσης και όχι του προβλήματος;

Στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, αλλά δεν υπάρχει και προοπτική

Σε ένα διεθνές περιβάλλον συντηρητισμού θα ήταν έκπληξη αν σήμερα μία προοδευτική επιλογή μπορούσε να υπερκεράσει πρώτα από όλα τα εμπόδια της ίδιας της δική της “πολυκατοικίας” και στη συνέχεια το ρεύμα της εποχής. Τη δεδομένη χρονική στιγμή η κοινωνία δε δείχνει έτοιμη για εξέγερση ανάλογη των ετών του μνημονίου, ούτε της Σερβίας. Ο κόσμος αφήνει τον χρόνο να κυλάει και στην πραγματικότητα το αδιέξοδο επιτείνεται. Το “διαίρειν και βασίλευε” καλά κρατεί και μένει να δούμε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον.