Αν ο Θανάσης ήταν συναίσθημα, αυτό θα ήταν της ελευθερίας

Τετάρτη 6 Ιουλίου 2022. Πόλη: Θεσσαλονίκη, τοποθεσία: Θέατρο Γης. Συναίσθημα: Ελευθερίας. 

* Γράφει η Λυδία Βήτα

Γίνεται κάτι μαγικό όταν ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου έρχεται στην Θεσσαλονίκη. Ξαφνικά το κλήμα γίνεται πιο ευδιάθετο, ο κόσμος είναι πιο χαλαρός, η διάθεση αλλάζει και σου δημιουργεί ένα συναίσθημα ανυπομονησίας. Εκείνο το συναίσθημα που είχες σαν μικρό παιδί περιμένοντας να κλείσουν τα σχολεία για να πας διακοπές. Το συναίσθημα της απόλυτης ελευθερίας και χαλάρωσης έστω για 3μήνες. Αυτό ακριβώς είναι και το συναίσθημα που έχεις όταν βρίσκεσαι στην συναυλία του Θανάση.

Ο κόσμος στο θέατρο γης, ήταν εκεί από νωρίς. Από πολύ νωρίς. Η ώρα 20:00 κι αρχίζει ο κόσμος να μπαίνει μέσα στον προαύλιο χώρο του θεάτρου. Νιώθω σαν μικρό παιδί πριν το πρώτο του μπάνιο. Η θάλασσα είναι η σκηνή και το κυκλικό θέατρο είναι η αμμουδιά.

Βρίσκομαι στην μέση του θεάτρου και συνομιλώ με την παρέα μου. Δεν έχουν περάσει πολλά λεπτά από την στιγμή που πιάσαμε κουβέντα, αλλά ήταν αρκετά για να κοιτάξω δεξιά κι αριστερά μου και ο κόσμος να είναι πολύ περισσότερος σε σχέση με πριν. Δύο λεπτά αργότερα, το θέατρο ήταν γεμάτο.

Ξεκινάει η συναυλία στις 21:30 και ο Θανάσης είναι εκεί τραγουδώντας το «San Michele».

Θανάση, θα μπορούσαμε να σε αναγνωρίσουμε ανάμεσα σε χιλιάδες κόσμο, χιλιάδες φωνές, χιλιάδες τραγούδια. Γιατί είσαι αυτός που από την αρχή της καριέρας του, έχεις μείνει ίδιος. Δεν άφησες κανέναν να σε αλλάξει, να σε κάνει «εμπορικό», να σε αλλοιώσει.

Σε κάθε τραγούδι, σε κάθε στίχο, σε κάθε νότα, ανατριχιάζω ολόκληρη γιατί αυτό που βλέπω δεν μπορώ να το πιστέψω. Η απόσταση από την σκηνή, δεν είναι μεγάλη, αλλά ο κόσμος που είναι μπροστά από την σκηνή και όχι στις κερκίδες μαζί μας, θαρρείς και είναι διπλάσιος από εμάς.  Ο κόσμος στις συναυλίες του Θανάση, γίνεται μία γροθιά. Μία παλάμη, ένα χέρι, ένα σώμα. Κι αυτό το καταλαβαίνεις όταν τραγουδάνε δυνατά τις λέξεις «πολλοί» και «λίγοι». Πάντα οι «πολλοί» κερδίζουν, εμείς γιατί νομίζουμε ότι κερδίζουν οι «λίγοι» είναι άλλο θέμα.

Η ώρα είναι 21:50 και στην σκηνή εμφανίζεται η Μελίνα Κανά. Η ακομπλεξάριστη Μελίνα Κανά, με ένα λευκό διάφανο φόρεμα μακρύ και την φωνή της πιο γεμάτη από ποτέ. Νομίζω πως η Μελίνα πάντα με λευκό φόρεμα βγαίνει στην σκηνή. Είναι σαν ένας επίγειος άγγελος με αυτήν την φωνή. Τραγουδάνε παρέα τον «Στυλίτη» και ο κόσμος μεθάει από την ερμηνεία τους.

Οι συναυλίες του Θανάση, έχουν πολιτική ταυτότητα. Αυτό δεν είναι κρυφό. Έκανε αναφορά στον Πάνο Καλαϊτζή και τον απεργό πείνας Μιχαηλίδη και έπειτα μας ζήτησε να στηρίζουμε με αλληλεγγύη τους δικούς μας ανθρώπους.  Αφιέρωσε τραγούδια του σε αυτά τα παιδιά και μας έκανε να δακρύσουμε όταν τραγούδησε το «παλιά πληγή» αφιερώνοντας αυτό και ολόκληρη την συναυλία στον νεαρό Μιχάλη Ευθυμίου που «έφυγε» στην αγκαλιά της αγαπημένης του αφού της έδωσε ένα φιλί.

Καθώς μας είπε όλα τα τραγούδια που περιέχουνε ονόματα Αλεξάνδρα, Ιμπραήμ κτλ, έδωσε το μικρόφωνο στον Κωσταντίνο Πιστιόλη ο οποίος τραγούδησε τον «Παναγιώτη». Έχω μία αδυναμία στον συγκεκριμένο τύπο, οπότε για ός@ δεν γνωρίζουν, ο Κωσταντής ξεκίνησε την επαγγελματική του πορεία με τους «Villagers of Ioannina City» μια μπάντα που έχει παντρέψει την stoner μουσική με την παραδοσιακή και ήταν για πολλά χρόνια στο πλάι του Γιάννη Χαρούλη απ’ όπου και έγινε περισσότερο γνωστός. Παρέα φέτος με τον Θανάση είναι και ο Γιάννης Λίταινας τραγουδιστής από την Λάρισσα, ο οποίος τραγούδησε αρκετά τραγούδια του Θανάση.

Τέλος, μαζί τους είναι και ο δικός μας Θεσσαλονικιός Δημήτρης Μυστακίδης, ο οποίος ερμήνευσε το «Γεράκι». Το τραγούδι αυτό είναι σημαντικό για τον ίδιο όπως μας είπε, αφού γράφθηκε μετά από την αυτοκτονία ενός πατέρα σε ένα χωρίο γιατί του έδειξαν ένα βίντεο με τον γιο του και έναν ακόμη άντρα. Όπως μας είπε αργότερα, το ίδιο βίντεο το έδειξαν σε έναν 90χρονο στο ίδιο χωρίο κι αυτός απάντησε: «Έτσι κάνει όποιος αγαπάει ρε μαλάκες».

Οι πυρσοί, τα νερά, ο χορός, η ένταση είναι δεδομένα στις συναυλίες του Θανάση. Εμείς τα ξέρουμε αυτά που πηγαίνουμε σε συναυλίες του χρόνια. Αυτό που δεν είναι δεδομένο όμως, είναι η ηλικιακή ομάδα στην οποία απευθύνεται. Εχθές, στο θέατρο γης είχε πολύ νεαρές ηλικίες κι αυτό είναι ένα τεράστιο κατόρθωμα. Ειδικά αν αναλογιστούμε τι μουσική ακούν οι περισσότεροι νέοι σήμερα.

Ξεχώρισα δύο πολύ συγκινητικές στιγμές στην συναυλία: Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που ξεκίνησε να φύγει λίγο πριν την λήξη της συναυλίας, κατεβαίνοντας προσεκτικά τα σκαλοπάτια και τα νεαρά παιδιά έκαναν χώρο για να περάσουν, και η άλλη στιγμή όταν είδα λίγες κερκίδες πιο πέρα από το σημείο που καθόμουν ένα ζευγάρι αγκαλιά, το αγόρι σε πιο ψηλό σκαλοπάτι πίσω από την κοπέλα, εκείνη από μπροστά του και να αγκαλιάζουν και οι δύο την κοιλιά της. Η κοπέλα είναι έγκυος και το αγέννητο παιδί της ακούει Θανάση. Η αρχή μίας γενιάς και το τέλος μιας άλλης. Αν αυτή δεν είναι μία εικόνα απόλυτης ελπίδας και ελευθερίας, δεν ξέρω ποια θα μπορούσε να είναι.