Αν κατάλαβες το «Don’t look up», δε θα σε σκοτώσει ο κορονοϊός

Όλοι μιλάνε για την ταινία του Άνταμ ΜακΚέι, το «Don’t look up». Παίζει στο Netflix, πρωταγωνιστούν πασίγνωστοι ηθοποιοί και το θέμα «αλληγορικά» είναι η πανδημία. Με τον κόσμο ολόκληρο ξανά σε άτυπο lockdown, πώς να περάσει απαρατήρητη, άλλωστε;

Δε θα κρίνω την παραγωγή του ΜακΚέι με όρους κινηματογραφικούς, γιατί «δεν το έχω». Το σενάριο, η πλοκή, το μοντάζ, οι ερμηνείες, όλα περνάνε σε δεύτερη «μοίρα» γιατί ξεκάθαρα στο έργο κυριαρχεί η ανάγκη να μεταφερθεί ένα μήνυμα: «Όταν πρόκειται για το μέλλον της ανθρωπότητας, εμπιστευτείτε την επιστήμη και χρησιμοποιήστε τη λογική». Αυτό κατάλαβα. Και μου φτάνει.

Και μόνο για το μήνυμα «Άκου τον επιστήμονα κι όχι τον πολιτικό, τον θρησκόληπτο ή τον ψυχάκια», η ταινία «Don’t look up» είναι χρήσιμη. Δεν έχει σημασία αν ο κίνδυνος είναι η πτώση ενός κομήτη, η εισβολή εξωγήινων, η έξαρση ενός ιού. Όταν κινδυνεύει ατομικά ή μαζικά η ζωή μας, η λύση βρίσκεται πάντα στην λογική, στην σκληρή δουλειά, στην ανάθεση των πρωτοβουλιών στους «ειδικούς». 

Δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες για να μην κάνω σπόιλερ. Το βρίσκω και ανούσιο. Το «Don’t look up» θα μπορούσε να γυριστεί με δέκα διαφορετικούς τρόπους σε πλοκή και φινάλε και να περνάει τα ίδια μηνύματα. Δεν είναι τυχαίο που όλος ο ελληνικός φιλοκυβερνητικός τύπος απαξιώνει την ταινία. Την βρίσκει τραβηγμένη και κακόγουστη. Ο λόγος είναι πως η αλληγορία της, εκθέτει σοκαριστικά όλους τους βασικούς πρωταγωνιστές της διαχείρισης της πανδημίας στη χώρα μας. 

Δημιουργεί «δονήσεις» το «Don’t look up». Οι παρέες την συζητούν. Συμφωνούν, διαφωνούν, φέρνουν την πανδημία και τη διαχείρισή της ξανά στο προσκήνιο σε μια χρονική στιγμή που – υποτίθεται – κάποιοι νομιζουν πως τελειώσαμε με το πρόβλημα. Προχθές, ο έτερος πρωταγωνιστής της «μελέτης Τσιόδρα», ο Θόδωρος Λύτρας, σχολίασε με ξεκάθαρο τρόπο την ταινία γράφοντας: «Ευγνώμων που προσπαθήσαμε» και εννοώντας πως οι επιστήμονες ήξεραν, φώναζαν, προειδοποιούσαν, αλλά οι πολιτικοί δίστασαν, κώφευαν, άργησαν. Πόσο πιο ξεκάθαρα να το πει; Και πως είναι δυνατόν να μην απαξιωθεί αυτή η ταινία από τον φιλοκυβερνητικό Τύπο αφού ουσιαστικά εκθέτει την κυβέρνηση (χωρίς καν να την ξέρει και να είχε αυτήν στο μυαλό του ο σκηνοθέτης της ταινίας).

Να τη δείτε την ταινία. Αν σας αρέσει, αν την καταλάβετε, σίγουρα θα διασωθείτε του ολέθρου που αντιμετωπίζει η γη μας. Διότι, σε αντίθετη με το «Don’t look up» όπου ο κίνδυνος ήταν ο κομήτης και η λύση (που δεν επιλέχθηκε) ήταν ο βομβαρδισμός του στον αέρα από τη NASA, στην πραγματική ζωή τη λύση μπορεί να τη δώσει ο καθένας μας ξεχωριστά για τον εαυτό του. Με τον εμβολιασμό.

Στην πανδημία του κορονοϊού, οι κομήτες έρχονται στον καθένα μας χωριστά. Κατά πρόσωπο. Πολλοί δε θα υψώσουν την «ασπίδα» τους αλλά θα σωθούν. Θα είναι τυχεροί και ο κομήτης θα σκάσει δίπλα. Θα ζήσουν και ίσως δεν καταλάβουν και ποτέ το πόσο κινδύνεψαν. Όσοι, ωστόσο, ύψωσαν ή υψώσουν τώρα, την ασπίδα του εμβολιασμού τους, ΘΑ ΖΗΣΟΥΝ ΟΛΟΙ. «Κοιτάξτε ψηλά». Ο κίνδυνος εδώ και καιρό είναι ορατός. Είναι αδιανόητο να αρνούμαστε να σηκώσουμε το κεφάλι. Είναι ασύλληπτο το να μην εμπιστευόμαστε την επιστήμη που εν πολλοίς έφερε την ανθρωπότητα εδώ που είναι σήμερα. 

Καληνύχτα και καλή τύχη.