Αλήθεια απορούμε με το φαινόμενο του ΛΕΞ ή ενοχλούμαστε; (ΦΩΤΟ)

Να μην απορεί κανείς που οι νέοι είναι μέσα στη καύλα για ζωή ενώ κάποιοι τους θέλουν αποβλακωμένους και ανέραστους.

«Είμαστε μπλεγμένοι στον ιστό τους χαμένοι Δεν μας καταλαβαίνουνε, ρωτάνε τι συμβαίνει Πού και πού ευτυχισμένοι, σαν λοβοτομημένοι Απ’ όλη την Ελλάδα, ταπεινοί και πεινασμένοι»

Λοβοτομημένοι – ΛΕΞ

«Γενικότερα έχουμε ένα πολύ σοβαρό θέμα κυρίες και κύριοι, αν προστρέξω και στο ότι πήγαν 30.000 νέοι κι άκουγαν κάτι άθλιους στίχους ενός υποτιθέμενου καλλιτέχνη που υποτίθεται ότι χτυπάει το σύστημα και όλοι μαζί στο τέλος φώναζαν την βρισιά εναντίον του πρωθυπουργού, την γενετήσια. Το πρόβλημά μου δεν είναι να βρίζουν τον πρωθυπουργό. Το θέμα μου δεν είναι να κάνουν κριτική στον πρωθυπουργό.

Ας κάνουν κριτική από το πρωί μέχρι το βράδυ, αλλά το να συγκροτεί αντι-συστημικό σύνθημα το “Μητσοτάκη Μαμιέσαι”… με συγχωρείτε αλλά αν αυτό το αντισυστημικό περιβάλλεται από μια αμορφωσιά, από μια ατημελησιά, από μια κατάσταση ξεχαρβαλώματος, τότε χάνει το νόημά του το να πεις “πάω αντισυστημικά”. Να πάμε αντισυστημικά, να διαλύσουμε ό,τι συστημικό έχουμε αλλά η απάντηση ποια είναι; Το “Μητσοτάκη μαμιέσαι”;»

Αυτή ήταν η απορία του Άρη Πορτοσάλτε στο κανάλι όπου εμφανίζεται.

Αρχικά να ενημερώσουμε τον κόσμο που δεν ήταν εκεί ότι το συγκεκριμένο σύνθημα ακούστηκε πριν τη συναυλία, κατά τη διάρκεια και όχι μόνο στο τέλος της. Επίσης δεν ήταν η μόνη συναυλία, ακούστηκε σε πολλές καλοκαιρινές συναυλίες που πήγα – και δεν πήγα και σε λίγες. Επίσης δεν ακούγεται μόνο σε συναυλίες αλλά το βλέπουμε γραμμένο στους τοίχους των γειτονιών. Το φωνάζουν άνθρωποι όταν στήνονται οι κάμερες να κάνουν ζωντανό ρεπορτάζ τα κανάλια στο δρόμο και τρέχουν απ΄το στούντιο να το κόψουν κακήν κακώς. Καλά κάνει και απορεί ο συγκεκριμμένος κύριος, γι΄ αυτό πληρώνεται εξάλλου. Να κάνει πως απορεί. Και να υπαγορεύει και τους τηλεθεατές του με τι να απορούν και με τι όχι.

Ωστόσο πολύς χώρος και χρόνος ξοδεύτηκε το τελευταίο διάστημα από πολλά άλλα μέσα ενημέρωσης και δημοσιογράφους σε μια απόπειρα να προσεγγίσουν την πορεία ενός καλλιτέχνη που ενώ είναι χρόνια ενεργός και η διαδρομή του κάθε άλλο παρά αιφνιδιαστική ήταν, η απήχηση και η επιτυχία του παρουσιάζεται εξωπραγματική.

Γράφονται πολλά, λέγονται άλλα τόσα για το ότι δεν έγινε κανένα promo για τις συναυλίες του, δεν κυκλοφόρησε αφίσα, δεν διαφημίστηκε από πουθενά κλπ. Όλος αυτός ο ντόρος γύρω από το φαινόμενο του ΛΕΞ, ως ένα βαθμό δικαιολογείται.

Όμως την εποχή που όλα καταμετρώνται και μεταφράζονται οικονομικά από τις προβολές του youtube και τα κλικ των σελίδων, που αναγνωρίζουμε ως επαγγελματική ταυτότητα την ιδιότητα του influencer στο instagram, που το spotify σε καταιγιστικούς χρόνους καθιερώνει μουσικές δουλειές, για να μην πούμε για το tik tok και τι μπορεί να βρει κανείς εκεί, κάποιοι απορούν για το φαινόμενο του ΛΕΞ. Αλήθεια τώρα;

Άραγε όσοι σήμερα απορούν με την επιτυχία του αυτού του καλλιτέχνη, απορούσαν εξίσου με την κατακόρυφη επιτυχία του μακαρίτη του Παντελίδη; Γιατί κάτι μου λέει πως τότε περισσότερο έλεγαν, «μπράβο» και «μαγκιά» του, παρά απορούσαν πώς σε τόσο μικρό διάστημα τότε είχε γίνει απ΄τα πρώτα ονόματα της νύχτας. Μου θυμίζει λίγο αυτά που γράφονταν ένα διάστημα από όσους χλεύαζαν το σπασμένο κινητό του Μανέ αλλά δεν απορούν ποτέ γιατί ο Ρονάλντο έχει Buggatti, Lamborghini, Bentley, Porche και άλλα πολλά αμάξια, ενίοτε ταυτόχρονα.

Γιατί δεν απορούμε με τις αμοιβές των 8.000 ευρώ ανά ανάρτηση των top ονομάτων στα instagram papers και απορούμε πώς ένας καλλιτέχνης με 8 ευρώ εισιτήριο μαζεύει χιλιάδες νέο κόσμο; Σε μια κοινωνία που μοιάζει λοβοτομημένη και καθημερινά παρακολουθεί την ειδησεογραφική «ατζέντα», όπως και όποτε το επιτρέπει ο κάθε κύριος Πορτοσάλτε, τουλάχιστον να είμαστε ειλικρινείς.

«Όσο για μένα είμαι εντάξει, μα ό,τι έχω δε φτάνει

Η επιτυχία της αποτυχίας μ’ έχει τρελάνει

Δεν ήμουν μάγκας ποτέ, καμιά φορά είμ’ αλάνι

Φυσάω τον καπνό στοχεύοντας το ταβάνι

Κουτσομπόλες διαχειρίστριες, ρουφιάνοι θυρωροί

Τρωκτικά μ’ ακουστικά ακούν τις συνομιλίες

Μας χαζεύουν οι εξωγήινοι μέσα από το κουτί

Κανένας ασφαλής μέσα στις πολυκατοικίες»

Πολυκατοικίες – ΛΕΞ

Μήπως είναι το είδος μουσικής που εκπλήσσει; Ίσως οι στίχοι μοιάζουν «σοκαριστικοί» και «αντιαισθητικοί» σε κάποιους επειδή τολμούν και καταγράφουν μια εποχή που ενώ επιτρέπει έναν καταδικασμένο δολοφόνο ναζιστή να κάνει εκπομπές από τη φυλακή την ίδια ώρα διά της δήθεν απορίας, προσπαθεί χαρακτηρίζοντας «αμόρφωτους» και «ατημέλητους» -λες και το επίπεδο της αξίας των ανθρώπων καθορίζεται από κάτι από αυτά τα δύο- ακόμη μια φορά να λογοκρίνει αλλά δεν τολμά να το κάνει ευθέως; Η ίδια τακτική χρησιμοποιείται και για την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, στόχος είναι η ανομία και οι «μπαχαλάκηδες» λένε. Ναι, μόνο που δεν είναι αυτοί.

Είναι οι συνταξιούχοι, οι απεργοί, οι φοιτητές που σε ένα υποτίθεται ελεύθερο δημοκρατικό κράτος δέρνονται και σκοτώνονται από χέρια, πόδια και ασπίδες αστυνομικών. Όποιος βγει στο δρόμο να διαμαρτυρηθεί κινδυνεύει και δεν τελικά δεν απορούμε.

Βιασμοί και συγκάλυψη σε αστυνομικά τμήματα, ναζιστικοί χαιρετισμοί σε δικαστικές αίθουσες και δεν απορούμε.

Φοιτητές πέφτουν από παράθυρα εν ώρα διδασκαλίας και δεν απορούμε.

Χημικά και κρότου λάμψης σε συναυλία με 6.000 ανθρώπους και δεν απορούμε.

Απορούμε όμως που ένας καλλιτέχνης κάνοντας ρίμες μέσα από μια αστική εικονοποιία και κουλτούρα διαμορφώνει ένα σύγχρονο πολιτικό τραγούδι. Απορούμε πώς βρέθηκε μια γλώσσα που προέρχεται από το περιθώριο να είναι πιο εύστοχη, καθαρή και άμεση από τις γλώσσες των ιδιωτικών χλιδάτων πανεπιστημίων.

Απορούμε από πού προέκυψε η συσπείρωση εν δυνάμει ψηφοφόρων απ΄ τα υπόγεια που μπορεί να κάνει και «ζημιά» αν βρει το κίνητρο να πάει να ψηφίσει.

Προτείνουμε να μην απορεί κανείς. Να μην απορεί κανείς που οι νέοι είναι μέσα στη καύλα για ζωή ενώ κάποιοι τους θέλουν αποβλακωμένους και ανέραστους. Μην απορεί κανείς που ο άνεργος αρνείται τη ρετσινιά του τεμπέλη – ειδικά από ανθρώπους που δεν δούλεψαν ποτέ και αγόραζαν πτυχία. Μην απορεί κανείς που εν τέλει προτιμά να είναι «παράσιτο» παρά «άριστος» για κάποιους.

«Δεν μπορείς να εμπιστευτείς ούτε την τρίτη ηλικία

Μας κρίνουνε μ’ ευκολία, κοιτάν με καχυποψία

Λες και τα χρόνια τους τους δώσανε τη δικαιοδοσία

Άι να δούμε τι η επόμενη χρόνια θα μας φέρει

Ποιος ξέρει, μπορεί να ‘χουμε κι εμείς κάπου ένα αστέρι

Θα μπω σ’ ένα πουλί να φύγω για έξω καλοκαίρι

Τουρμπάνι στο κεφάλι και choco από Ταγγέρη»

Φράχτης – ΛΕΞ