Ακούει κανείς;

Οι Ευρωεκλογές πυροδότησαν εσωστρέφεια στα τρία κόμματα που έγραψαν διψήφιο ποσοστό. Για τη Νέα Δημοκρατία το 27%, που οριακά με τη δύναμη της επιστολικής έγινε 28% ισοδυναμεί με παταγώδη αποτυχία των μηχανισμών της.

Ήδη ο Πρωθυπουργός κι όσοι εμπιστεύεται πρέπει να δουλεύουν ώρες επί ωρών δειγματοληπτικά στην κοινωνία προκειμένου να έχουν εικόνα πως θα πορευτούν στο εξής. Αφήνουμε όμως  αυτό το μέτωπο και πάμε σε αυτό της Κεντροαριστεράς. Ένα ερώτημα υπάρχει και το διατυπώνω με μεγάλη σαφήνεια, “ακούει κανείς”;

Mετά από μία πενταετία Κυριάκου Μητσοτάκη στην κάλπη του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ προσήλθαν 593.133 άνθρωποι, στου ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ 508.399, το ΚΚΕ κράτησε δυνάμεις με 367.796, το ΜέΡΑ25 101.127, η Νέα Αριστερά 97.554 και ο ΚΟΣΜΟΣ 42.762. Από την επομένη ο Νίκος Ανδρουλάκης αμφισβητείται έντονα κι ο Στέφανος Κασσελάκης τονίζει σε κάθε τόνο πως είναι εδώ για την επόμενη ημέρα και περιμένει να τον κρίνει ο λαός (ακόμα κι αν χρειαστεί να βρεθεί αντιμέτωπος με τον Αλέξη Τσίπρα). Δελτία ειδήσεων και πρωτοσέλιδα εφημερίδων του Σαββατοκύριακου προσπαθούν να προσελκύσουν αντίστοιχα τηλεθεατές και αναγνώστες, ωστόσο φαίνεται πως απέναντί τους βρίσκουν αδιαφορία στα όρια της αφασίας μέσα στη ραστώνη του καλοκαιριού.

Την ώρα που στο τραπέζι μπαίνει το ενδεχόμενο ενιαίου ψηφοδελτίου στις προσεχείς εθνικές εκλογές ελάχιστοι συγκινούνται κι οι περισσότεροι παραμένουν σε απόσταση και ιδιαίτερα επιφυλακτικοί απέναντι στο πολιτικό σκηνικό. Ο Χάρης Δούκας που βγήκε δήμαρχος Αθηναίων με τις ψήφους του 26.73% του εκλογικού σώματος τη δεύτερη Κυριακή φιλοδοξεί αρχικά να ηγηθεί του ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια να ενώσει τον χώρο. Έστειλε σαφές μήνυμα προς τη σημερινή ηγεσία για εκλογές στις 3 Νοεμβρίου και ο Μανώλης Χριστοδουλάκης τάχθηκε στο πλευρό του αποχωρώντας από την κούρσα διαδοχής με το “Χάρη πάμε”;

Στον ΣΥΡΙΖΑ ο πρόεδρος ετοιμάζεται για το καταστατικό συνέδριο και σε όλους τους τόνους επισημαίνει την “καθαρότητά” του σε συνέχεια της διαδρομής του. Το κλίμα εσωκομματικά κι εδώ μυρίζει μπαρούτι. Οι υψηλές θερμοκρασίες μεταφέρονται εντός των δύο πόλων που “φιλοδοξούν” να ενώσουν, αλλά φαίνεται να μη βρίσκουν τη φόρμουλα αρχικά να ακουστούν στην κοινωνία ως μία σοβαρή εναλλακτική πρόταση. Αυτό είναι ένα από τα μεγάλα προβλήματα που δυσκολεύονται να αντιληφθούν οι κομματικοί μηχανισμοί.

Ο καθαρός αριθμός ψηφοφόρων που τους στηρίζει συνεχώς μειώνεται. Η κλεψύδρα αδειάζει κι όμως αδυνατούν να πάρουν απόσταση από την τοξική καθημερινότητα και να ζητήσουν “βοήθεια” σε επίπεδο στρατηγικής κι επικοινωνίας. Ο πολιτικός διάλογος εντός τους προκαλεί θλίψη. Βιώνεται ένα δράμα σε μία σειρά επεισοδίων που ελάχιστους πλέον συγκινεί. Η κατάσταση απαιτεί υπερβάσεις, νέα πρόσωπα, δυνατό μήνυμα και ξεκάθαρη επιλογή απεύθυνσης. Χρειάζεται ομοψυχία, τεχνοκρατική επάρκεια και ρόλοι που σήμερα δεν υπάρχουν στην παρτίδα του σκάκι. Στα κρίσιμα σταυροδρόμια που ακολουθούν το εύκολο είναι το λάθος, ένα ακόμα τη φορά, το δύσκολο είναι να δεις το φως όταν βρίσκεσαι εγκλωβισμένος στο σπήλαιο.

Αυτή τη φορά δεν αρκεί το πρόσωπο, ο ΕΝΑΣ, ο πρώτος, όπως αρκετοί θέλουν να πιστεύουν. Αυτή τη φορά τη λύση θα δώσει μία πολυδιάστατη φόρμουλα που δε θα έρθει ως “θεία επιφοίτηση”, αλλά ως καρπός σκληρής δουλειάς. Αρκεί να βλέπεις τον δρόμο κι όχι το αδιέξοδο, να διακρίνεσαι από διορατικότητα κι όχι να σε έχει κυριεύσει το μίσος, να μελετάς και να “διαβάζεις” τις εξελίξεις. Για να συμβεί αυτό όμως οφείλεις πρώτα από όλα να διαβάζεις ΕΣΥ, να μην έχει ξεχάσει, να έχεις τη δύναμη να παραδεχθείς τα λάθη και να δημιουργήσεις συνθήκες ρεαλιστικής επανεκκίνησης. Σε διαφορετική περίπτωση το όποιο εγχείρημα είναι καταδικασμένο κι οι πρωταγωνιστές του θα κινδυνέψουν στην εποχή που ζούμε δυστυχώς να γίνουν περίγελος.