Ο μύθος, η εξομολόγηση και η… κλάψα, τα τρία είδη του πολιτικού βιβλίου

Τα απομνημονεύματα δεν είναι απλώς βιβλία είναι… σωσίβια. Όταν ένας πολιτικός πέφτει από το βάθρο, αντί να πνιγεί στη λήθη, αρπάζει το πληκτρολόγιο κι αρχίζει να γράφει «την αλήθεια του», δηλαδή ένα μείγμα εξομολόγησης, εκδίκησης και αίτησης αποδοχής ή και επανεισδοχής, ανάλογα με το τι θέλει να πετύχει.

Το πρώτο είδος είναι ο Μύθος. Εδώ δεν γράφει απλώς ένας πρώην ηγέτης γράφει ένας «Θεός» που κατέβηκε για λίγο στη γη και τώρα εξηγεί γιατί οι θνητοί δεν τον κατάλαβαν ή τον κατάλαβαν λίγο ενώ το μεγαλείο του ήταν τεράστιο. Ο Ναπολέων, ο Ντε Γκωλ, ο Τσόρτσιλ όλοι τους έγραψαν λιγότερο για να εκτιμηθούν ή να “αναστηθούν” και περισσότερο για να χτίσουν τα αγάλματα τους, από… χαρτί. Το κοινό σημείο; Πέτυχαν. Ο Ναπολέων έγινε “ρομαντικός” ήρωας, ο Ντε Γκωλ έφτιαξε καινούργια δημοκρατία, ο Τσόρτσιλ πήρε και Νόμπελ Λογοτεχνίας . Όταν παίζεις σε αυτό το επίπεδο, ακόμα κι αν χάσεις εκατό μάχες, το βιβλίο σου κερδίζει τον πόλεμο της Ιστορίας.

Τι 40, τι 50, τι 60…

Το δεύτερο είδος είναι η Εξομολόγηση ενός νέου πολιτικού. Εδώ μπαίνουν οι σαραντάρηδες-πενηντάρηδες που ακόμα έχουν μαλλιά και δεν έχουν πρόθεση να το βάλουν κάτω . Ο Κλίντον έκανε εκδοτική και οικονομική επιτυχία, ο Σαρκοζί έμεινε στην προσπάθεια , ο Ρέντσι τζάμπα το πάλεψε με τις εκδόσεις και τώρα ο Τσίπρας και τα… «δάκρυα με ουίσκι». Σε αυτό το είδος, παραδέχεσαι μερικά μικρά λάθη -συνήθως συναισθηματικά, ποτέ πολιτικά- ρίχνεις λίγο πολιτικό «φτύσιμο» σε πρώην συντρόφους για να δείξεις ότι είσαι ακόμα ζωντανός και… επικίνδυνος, και κλείνεις με ένα κεφάλαιο όπου «το μέλλον ανήκει σε εμάς τους νέους ιδεολόγους». Λειτουργεί περίπου τις μισές φορές. Όπως δείχνουν τα πράγματα μέχρι τώρα μάλλον θα λειτουργήσει και για τον Τσίπρα που έδωσε ραντεβού στις επόμενες και κυρίως στις μεθεπόμενες εκλογές, για να προλάβει να οργανωθεί με νέο στρατόπεδο, νέους στρατιώτες και νέα όπλα ώστε σίγουρα να γίνει και πάλι στρατηγός ή μάλλον πρωθυπουργός.

Λίγα στα αζήτητα

Το τρίτο είδος είναι ο Κλαψιάρης. Είναι ο πιο τραγικός και συνάμα ο πιο διασκεδαστικός. Εδώ ανήκουν όσοι έχασαν τόσο θεαματικά που δεν τους παίρνει πια ούτε για σε δήμο ή περιφέρεια. Ο Τόνι Μπλερ έκανε μπεστ σελερ, ο Φρανσουά Ολάντ με τα «Μαθήματα εξουσίας» και ο Γκόρντον Μπράουν που έγραψε για την κρίση και κανείς δεν το θυμάται και ήταν και τα δύο, από αυτά  που έγιναν κουβέντα για δύο τρεις εβδομάδες και μετά καταληξε δίπλα στα αδιάβαστα του Public με 70% έκπτωση. Η διαφορά με τα προηγούμενα είδη είναι ότι εδώ ο συγγραφέας δεν ζητάει συγχώρεση, απλώς ζητάει να τον λυπηθούν. Συνήθως δεν τον λυπάται κανείς. Πάντως η ομορφιά του φαινομένου και των τριών κατηγοριών, είναι ότι κάθε γενιά νομίζει ότι ανακάλυψε την Αμερική για πρώτη φορά. Στην πραγματικότητα όμως είναι η ίδια συνταγή και θα έχει ενδιαφέρον να δούμε για το που ακριβώς θα βρεθεί η ΙΘΑΚΗ του πρώην Έλληνα πρωθυπουργού, σε ποια από τις τρεις κατηγορίες, του Μύθου, της Εξομολόγησης ή της Κλάψας θα το κατατάξει η Ιστορία, διότι αυτή έχει πάντα την τελευταία λέξη…

Διαβάστε κι αυτό: Η δική τους ιστορία με τις δικές μας περιπέτειες…