Τα τραγούδια και τα… παρατράγουδα του πολιτικού συστήματος

Γιατί να μην πει και ένα τραγούδι; Αν όχι στη Βουλή, όπως έγινε πρόσφατα με βουλευτίνα της Πλεύσης Ελευθερίας, αλλά σε ένα πανηγύρι, σε μια ακόμη πιο… αυθεντική έκφραση του κυρίαρχου ελληνικού λαού;

Όμως όχι, ένα πρώην νομάρχης, πρώην περιφερειάρχης, πρώην βουλευτής και πρώην διεκδικητής της αρχηγίας κόμματος εξουσίας όπως ο Παναγιώτης Ψωμιάδης, δεν κάνει για κάτι τέτοιο διότι έτσι θα δείξει ότι δεν σέβεται το πολιτικό του παρελθόν ενώ ταυτόχρονα θα απαξιώσει μαζί του ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, παρά τα αμέτρητα “παρατράγουδα” του συστήματος. Ή μήπως τα παραδοσιακά πανηγύρια είναι λιγότερο «σοβαρά» για την αποσυμπίεση των πολιτών πχ από αυτά της Πλατείας Αριστοτέλους ή της Πλατείας Συντάγματος με τα… ταμπούρλα και τα νταούλια; Προσωπικά πιστεύω ότι η ενεργή συμμετοχή των πρώην εκπροσώπων του λαού στην καθημερινότητα και ορισμένες φορές στην… πραγματικότητα πχ με οποιαδήποτε δουλειά είναι αυτό που μας (ή τους) λείπει από τη δημιουργία του ελληνικού κράτους μέχρι σήμερα.

Σε ένα αόρατο βάθρο…

Πρώην πολιτικοί επιλέγουν να αποσυρθούν από την ενεργό δράση μετά τη θητεία τους, περιοριζόμενοι σε ρόλους ομιλητών, συμβούλων, αναλυτών κλπ.  Άλλοι προτιμούν την απομόνωση και την περίσκεψη, ίσως σε ένα παραθαλάσσιο σπίτι. Όμως, αυτή η αποστασιοποίηση «κατόπιν εορτής», δηλαδή κατόπιν αξιωμάτων και προνομίων, ενισχύει τη δυσπιστία των “κοινών θνητών”, των ψηφοφόρων, απέναντι στους θεσμούς και στους εκπροσώπους τους. Ακριβώς δε η  αντίληψη ότι δεν πρέπει να “λερωθούν” και να “φθαρουν” με καθημερινές δουλειές, τους έχει συνολικά απαξιώσει και “έχει πάει την αποχή στον Θεό”

Για το καλό της κοινωνίας αλλά όχι… μέσα στην κοινωνία

Έρευνα της Κάπα Research το 2024 για την εκλογική αποχή έδειξε ξεκάθαρα ότι η παθητικότητα ή η αδράνεια των πρώην πολιτικών ενισχύει την αποξένωση και αποστροφή των πολιτών. Παρόμοια τάση παρατηρείται διεθνώς με μελέτη του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ το 2023 να αποκαλύπτει ότι το 60% των πρώην πολιτικών στις ΗΠΑ γίνονται λομπίστες ή σύμβουλοι, με ελάχιστη επαφή με την κοινωνία γεγονός που επίσης απομακρύνει τους πολίτες από την κάλπη. Κι όμως, η πολιτική υποτίθεται ότι υπηρετεί το κοινό καλό. Μια πολιτική που εντέλει ταυτίζεται μόνο με θέσεις και αξιώματα κυρίως στην Ελλάδα.

Ο πρώην πλανητάρχης που έγινε ξυλουργός

Αντίθετα, όσοι πολιτικοί επιστρέφουν σε δουλειές ή κοινοτικές δράσεις τείνουν να διατηρούν υψηλότερη αποδοχή. Έρευνα του London School of Economics (LSE) το 2024 δείχνει ότι εκτιμώνται πολιτικοί που παραμένουν ενεργοί στην κοινωνία, βρετανική και παγκόσμια. Ο Τζίμι Κάρτερ, μετά την ήττα του το 1980, εργάστηκε και ως ξυλουργός για το Habitat for Humanity, χτίζοντας σπίτια για άπορους ενώ ίδρυσε το Carter Center για την προώθηση της ειρήνης και της υγείας. Ο Μπιλ Κλίντον δραστηριοποιήθηκε στην αντιμετώπιση του AIDS. Η Τζούλια Γκίλαρντ, πρώην πρωθυπουργός της Αυστραλίας, έγινε καθηγήτρια και υποστηρίζει την εκπαίδευση παιδιών σε φτωχές χώρες. Στη δε Ελλάδα, ο πρώην υπουργός Μαργαρίτης Τζίμας επέστρεψε στη δουλειά μετατρέποντας το πολιτικό του γραφείο σε φροντιστήριο, διδάσκοντας μαθηματικά και μένοντας κοντά στις νέες γενιές.

“Πρώτο τραπέζι”

Η ενεργή ενασχόληση των πρώην πολιτικών δεν είναι απλώς τρόπος επιβίωσης, οικονομικής ή ψυχικής, αλλά και μια ουσιαστική γέφυρα ανάμεσα στο «ένδοξο» παρελθόν και το ξεθωριασμένο παρόν και μέλλον για το οποίο “έχουν βάλει κι αυτοί το χεράκι τους”. Συνεπώς η  επιστροφή είτε με ένα μικρόφωνο όπως ο Ψωμιάδης, είτε με ένα σφυρί όπως ο Κάρτερ, είτε με κιμωλία όπως ο Τζίμας, δείχνει δέσμευση και μια υποψία ότι μπορεί και να έλεγαν την απόλυτη αλήθεια όταν δήλωναν το τεράστιο ενδιαφέρον τους για το μέλλον των παιδιών μας ή έστω υπόσχονταν τη… φυσική τους παρουσία σε αυτό το μέλλον που άλλος πολύ, άλλος λιγότερο με ελλείψεις και παραλείψεις αυτοί διαμόρφωσαν ή και καθόρισαν…

@karapanagiotidu