Οι “φωτιές” δεν σβήνουν μόνο με… μάνικες

Η χώρα, στα μέσα του 2025, μοιάζει να βαδίζει σε τεντωμένο σχοινί, με προκλήσεις από παντού. Είναι μια στιγμή που καλείται να αντιμετωπίσει ζητήματα τα οποια διαμορφώνουν και καθορίζουν και τις επόμενες δεκαετίες.

Η δημογραφική κρίση είναι ίσως το πιο σιωπηλό και… κραυγαλέο  πρόβλημα. Ο πληθυσμός συρρικνώνεται, η χώρα γερνάει, και οι γεννήσεις μειώνονται με ρυθμούς που τρομάζουν. Αυτό δεν είναι απλώς ένας αριθμός στις στατιστικές, είναι λιγότεροι νέοι που θα κρατήσουν την οικονομία ζωντανή, λιγότερες ιδέες που θα γεννήσουν καινοτομία, λιγότεροι άνθρωποι που θα συνεχίσουν την κληρονομιά μας.

Σεβασμό στους κανόνες, όχι στις εξαιρέσεις

Παράλληλα, η οικονομία κουβαλάει ακόμα το βάρος ενός χρέους που φτάνει το 154% του ΑΕΠ. Είναι μια σκιά -μαζί με τα σκάνδαλα των επιχορηγήσεων και των προστίμων- που πέφτει πάνω από κάθε σχέδιο για ανάπτυξη, κάθε βλέψη για βελτίωση της ζωης στην Ελλάδα. Η ακρίβεια πνίγει τα νοικοκυριά, με την τιμή της βενζίνης να ανεβαίνει με την απειλή επέκτασης πολέμων αλλά να μην κατεβαίνει σε καιρούς ειρήνης. Ο κόσμος νιώθει την πίεση στην καθημερινότητά του από τα σουπερ μάρκετ που αισχροκερδούν μέχρι τη διασπάθιση εθνικών και ευρωπαικών κονδυλίων από λίγους σε βάρους των πολλών. Κι όμως, η Ελλάδα έχει δείξει ότι μπορεί να ανακάμψει το έχει κάνει στο παρελθόν, μπορεί να το κάνει ξανά στο μέλλον αν δουλέψει και αν βάλει κανόνες για όλους. Και για όσους πληρώνουν φόρους και για όσους τα έχουν πάντα καλά με το “γκουβέρνο”.

Άλυτος γρίφος

Το μεταναστευτικό είναι ένα ακόμα καυτό ζήτημα. Σε νησιά οι ροές αυξάνονται και οι κάτοικοι νιώθουν μόνοι απέναντι σε μια πρόκληση που ξεπερνά τις δυνάμεις τους. Δεν είναι μόνο θέμα αριθμών, από τη μια η ανθρωπιά που μας καλεί να βοηθήσουμε από την άλλη η ανάγκη για ασφάλεια και τάξη. Οι διαμαρτυρίες των ντόπιων δεν είναι κραυγές μισαλλοδοξίας, αλλά φωνές ανθρώπων που ζητούν στήριξη. Η ισορροπία ανάμεσα στην αλληλεγγύη και την προστασία των συνόρων είναι ένας γρίφος που θα έπρεπε ήδη να το έχουμε λύσει μετά την Ειδομένη…

Υπαρξιακά κι άλλα

Στο πεδίο της εθνικής ασφάλειας, η υπόθεση κατασκοπείας στη Σούδα και οι συνεχείς εντάσεις με την Τουρκία κρατούν την Ελλάδα σε εγρήγορση. Η διεθνής βαρύτητα της Ελλάδας φθίνει, και αυτό δεν είναι μόνο πολιτικό ζήτημα είναι υπαρξιακό. Τα κυριαρχικά μας δικαιώματα και η διεθνής μας θέση δοκιμάζονται, σε μια εποχή που η γεωπολιτική σκακιέρα κινείται γρήγορα. Η Ελλάδα δεν είναι απλώς ένας τόπος, τουλάχιστον για τους περισσότερους, μεταξύ των οποίων και η υπογράφουσα, αλλά μια ιστορία και ένα σύνορο που πρέπει να προστατευτεί με διπλωματία και αποφασιστικότητα. Οι δε πυρκαγιές και οι καύσωνες, μας υπενθυμίζουν ότι και η κλιματική κρίση είναι προιον δικών μας ελλείψεων ή παραλείψεων. Η Πυροσβεστική δίνει μάχες, αλλά η φωτιά όπως και σε όλα τα άλλα μέτωπα, δεν νικιέται μόνο με μάνικες, θέλει πρόληψη, σχέδιο και υλοποίηση.

Δυσπιστία όχι αδιαφορία

Την ίδια ώρα οι πολίτες γυρίζουν την πλάτη στις κάλπες, όχι από αδιαφορία, αλλά από δυσπιστία. Η αίσθηση ότι οι αποφάσεις λαμβάνονται μακριά από αυτούς, ότι η φωνή τους δεν ακούγεται, κερδίζει έδαφος όπως δειχνουν τα ποσοστά της αποχής και των δημοσκοπήσεων. Κατά την αποψη μου, ο πολίτης ψάχνει έναν τρόπο να συμμετέχει, να ακουστεί, να πιστέψει ξανά. Θέλει, αλλά δεν ξέρει πώς, φοβάται μην “καπελωθεί” από κόμματα και κομματάρχες, από πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα, φοβάται μήπως μετατραπεί σε έναν ακόμη «χρήσιμο ηλίθιο» από όσους ξέρουν να εκταμιεύουν την αγωνία και το θυμό του…

@karapanagiotidu