Μια παλιά καραβάνα της πολιτικής επιστρέφει με… “ανοιχτά αυτιά”

Σε έναν κόσμο όπου η Ελλάδα εξακολουθεί να παλεύει με τα απομεινάρια της οικονομικής κρίσης, ο Αλέξης Τσίπρας επιχειρεί να επαναπροσδιορίσει την πολιτική του παρουσία, επικαλούμενος την αποξένωση των πολιτών και την ανάγκη για συμμετοχική πολιτική.

Όμως η νέα του στρατηγική -που περιλαμβάνει περιοδείες, παρουσίαση αυτοβιογραφίας (!) και ενεργή παρουσία στα social media με στόχο τη δημιουργία νέου κινήματος- έρχεται σε αντίθεση με την πολιτική του διαδρομή.

Ό,τι… δεν πει ο λαός

Η προσωπική του ιστορία αποκαλύπτει μια διαχρονική… περιφρόνηση προς μαζικές εκφράσεις λαϊκής βούλησης, όπως φάνηκε στο δημοψήφισμα του 2015 και τις διαδηλώσεις κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών το 2018-2019. Το 2015, το 61,3% των Ελλήνων ψήφισε «Όχι» στη συμφωνία με τους δανειστές, αλλά ο Τσίπρας αγνόησε το αποτέλεσμα και υπέγραψε νέο μνημόνιο, μια κίνηση που το BBC τότε χαρακτήρισε «σοκ για τους ψηφοφόρους». Παρόμοια στάση κράτησε και στις μαζικές διαδηλώσεις κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών από το 73% του πληθυσμού, σύμφωνα με τον Guardian. Οι Έλληνες, που διαδήλωναν θεωρώντας τη συμφωνία «ξεπούλημα» της ιστορικής τους ταυτότητας, είδαν την κυβέρνησή Τσίπρα και πάλι να παραβλέπει την κοινωνία. Σήμερα η παραίτησή του συνοδευόμενη από υποσχέσεις για ένα νέο κοινωνικό κίνημα, φαντάζει υποκριτική σε όσους συμμετείχαν σε αυτές τις κινητοποιήσεις και ένιωσαν ότι η φωνή τους αγνοήθηκε.

Παλιά καραβάνα

Σε αντίθεση με κινήματα όπως του Iglesias ή του Macron, που κατάφεραν να παρουσιαστούν ως «νέες φωνές», ο Τσίπρας, με δεκαέξι χρόνια κοινοβουλευτικής εμπειρίας, φέρει το βάρος του «παλιού». Η εικόνα του ως επαναστάτη που κάποτε υπόσχονταν ριζικές αλλαγές έχει ξεθωριάσει, φανερώνοντας ξεκάθαρα μια πολιτική «βαρηκοΐα» απέναντι στη λαϊκή βούληση. Η ήττα το 2019, και η παρακμή του ΣΥΡΙΖΑ ίσως τον οδήγησαν στη συνειδητοποίηση ότι «η Βουλή αδυνατεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες των πολιτών». Ωστόσο, η μακρά του παραμονή στα έδρανα της, εγείρει κρίσιμα ερωτήματα όπως γιατί χρειάστηκε τόσος χρόνος για να το αντιληφθεί; Γιατί ως αντιπολίτευση και πρώην πρωθυπουργος δεν άνοιξε το στόμα του; Πώς μπορεί να μιλάει για άνοιγμα στην κοινωνια όταν με δική του απόφαση έχει απομακρυνθεί από αυτή, προτάσσοντας την απουσία και τη σιωπή, ως βασικά χαρακτηριστικά της όποιας πολιτικής του; Το παρελθόν του δεν ακυρώνει το μέλλον του;

Το δικό του χάσμα με την κοινωνία

Σαφώς και η προσπάθεια του να επαναφεύρει τον εαυτό του, ως ηγέτη ενός φρέσκου κινήματος, ίσως είναι η τελευταία του ευκαιρία να γεφυρώσει το δικο του χάσμα με την κοινωνία. Όμως, η επιτυχία του θα κριθεί με το αν θα μπορέσει να πείσει τους πολίτες ότι αυτή τη φορά θα τους συμπεριλάβει και δεν θα τους παραβλέψει όπως παλιά. Στην πατρίδα μας, όπου παλεύουμε με πληγές που ακόμη ματώνουν, το στοίχημα του είναι να αποδείξει ότι η πολιτική του ωριμότητα συνοδεύεται από γνήσια δέσμευση τουλάχιστον απέναντι σε όσους τον πίστεψαν έστω και μια φορά, κάτι για το οποίο υπάρχουν βάσιμες αμφιβολίες…

@karapanagiotidu

Διαβάστε κι αυτό- Το βιβλίο του Τσίπρα και τα βιβλία των άλλων: https://www.theopinion.gr/north-stories/i-diki-toys-alitheia-me-dikes-mas-peripeteies/