Γράμμα από μια… πυρόπληκτη

Η φωτιά που έκαψε το σπίτι μου πήρε μαζί της περισσότερα από τοίχους και έπιπλα. Κατάπιε αναμνήσεις, τη σιγουριά μου, το μέρος όπου ένιωθα ο εαυτός μου. Ψυχολόγοι λένε ότι αυτό που νιώθω – ο φόβος, οι εφιάλτες, το άγχος που δεν υποχωρεί – είναι κανονικό. Το ονομάζουν μετατραυματικό στρες και το βιώνουν πολλοί που έχασαν το σπίτι τους ή κινδύνεψαν. Είναι σαν να ξαναζώ τη φωτιά, ακόμα κι αν παλεύω να την ξεχάσω.

Μερικές φορές ο θυμός με πνίγει. Όχι μόνο για τη φωτιά, αλλά για τις καθυστερήσεις στη βοήθεια, για την αίσθηση ότι κανείς δεν νοιάζεται πραγματικά. Αυτός ο θυμός είναι συνηθισμένος, ειδικά όταν νιώθεις εγκαταλελειμμένος. Και μετά, είναι και το κενό, ειδικοί το περιγράφουν ως απώλεια ταυτότητας, γιατί το σπίτι δεν είναι απλά ένα κτίριο, είναι ο χώρος που κουβαλάει τη ζωή σου. Χωρίς αυτό, νιώθω χαμένη, σαν να μην ξέρω πια ποια είμαι. Αλλά μπορώ να βγω από αυτό, βήμα-βήμα, έστω θα προσπαθήσω…

Το πιο σημαντικό είναι να μην είμαι μόνη. Η υποστήριξη από φίλους, οικογένεια ή ανθρώπους που περνούν τα ίδια κάνει τεράστια διαφορά. Το να μιλήσω με κάποιον που καταλαβαίνει, που δεν θα με κρίνει, με βοηθά να νιώσω λιγότερο απομονωμένη. Υπάρχουν ομάδες που οργανώνουν ειδικοί, όπου μπορώ να πω τι νιώθω χωρίς να φοβάμαι ότι θα φανώ αδύναμη. Ετσι αισθάνομαι όμως δεν θέλω να φαίνομαι αδύναμη. Λένε ότι το να μάθω να διαχειρίζομαι τα συναισθήματά μου είναι κρίσιμο. Μπορώ να γράψω τι νιώθω ή να κάνω κάτι απλό, όπως να περπατάω και να σκέφτομαι. Ακόμα και η ήρεμη αναπνοή με βοηθά να ησυχάζω όταν το μυαλό μου γεμίζει σκοτάδι. Η ζωή μου ίσως δεν θα είναι ποτέ ίδια, αλλά μου λένε και μου ξαναλένε ότι μπορώ να ξαναβρώ τον εαυτό μου.

Μου λενε επίσης να δοκιμάσω κάτι δημιουργικό, όπως να ζωγραφίσω ή να πάρω μέρος σε κοινωνικές δράσεις. Αυτά  θα μου δώσουν, έναν σκοπό, κάτι να περιμένω. Ακόμα κι αν δεν είμαι τέτοιος τύπος, το να βοηθήσω έναν γείτονα που περνάει τα ίδια μπορεί να μου δώσει δύναμη. Θα το δοκιμάσω κι αυτό. Το να βάζω μικρούς στόχους, όπως να φτιάξω μια γωνιά στο καινούργιο μου μέρος, δεν μπορώ να το πω ακόμη σπίτι, που να τη νιώθω δική μου  γωνιά μπορεί να με βοηθήσει να ξαναπάρω τον έλεγχο, που μάλλον δεν τον είχα ποτέ.

Η στέγαση και τα χρήματα για να ξαναρχίσω είναι απαραίτητα, γιατί χωρίς αυτά το άγχος με τσακίζει. Με αποδυναμώνει ακομη περισσότερο. Αλλά ακόμα κι αν αυτά καθυστερούν, το να μιλήσω με έναν ειδικό ή να πάω σε μια ομάδα υποστήριξης μπορεί να με κρατήσει όρθια. Για τα παιδιά μου  -λένε – ότι πρέπει να τα βοηθήσω να εκφράσουν τι νιώθουν, ίσως μέσα από παιχνίδια ή δραστηριότητες, γιατί κι αυτά πονάνε, ακόμα κι αν δεν το δείχνουν. Θα πρέπει να είμαι δυνατή κυρίως γι αυτά, αλλά εγώ θέλω να είμαι δυνατή και για μένα. Δεν λέω ότι είναι εύκολο. Το κενό είναι εκεί και προσπαθώ να το μικρύνω αλλά κάποιες μέρες νιώθω ότι θα με καταπιεί. Θα το παλέψω με το να δώσω στον εαυτό μου… χρόνο