«Wayward»: Μια σκοτεινή αλληγορία για την εξουσία, τη χειραγώγηση και την ψευδαίσθηση της λύτρωσης (VIDEO)
Η νέα σειρά του Netflix με τη Mae Martin και την Toni Collette φωτίζει τις σκιές μιας βιομηχανίας που υπόσχεται σωτηρία — αλλά κρύβει κακοποίηση, έλεγχο και τρόμο.
Νικολέτα Τσορμπατζόγλου
){kind=icon}
Το Wayward είναι μια από εκείνες τις σειρές που δεν σε κερδίζουν με τη φαντασμαγορία τους, αλλά με τη σιωπηλή, υποδόρια έντασή τους. Δημιουργός και πρωταγωνίστρια η Mae Martin, η οποία μετά το Feel Good υπογράφει ένα δράμα μυστηρίου που ξεσκεπάζει την αθέατη πλευρά της αμερικανικής βιομηχανίας «θεραπείας» εφήβων — εκεί όπου η πειθαρχία γίνεται βασανισμός και η πίστη μετατρέπεται σε εργαλείο ελέγχου.
Η υπόθεση μάς μεταφέρει στο 2003, στο φανταστικό Ταλ Πάινς του Βερμόντ. Ο αστυνομικός Άλεξ Ντέμπσεϊ (Martin) και η έγκυος σύζυγός του Λόρα (Sarah Gadon) εγκαθίστανται στην πατρίδα της Λόρα, αναζητώντας μια νέα αρχή. Εκεί, ωστόσο, τους περιμένει η Ακαδημία Ταλ Πάινς, ένα οικοτροφείο για «δύσκολους» εφήβους υπό τη διεύθυνση της επιβλητικής Evelyn Wade (Toni Collette). Πίσω από την αυστηρή πειθαρχία και τα ψεύτικα χαμόγελα, η σχολή λειτουργεί ως τόπος κακοποίησης και χειραγώγησης – ένα εργαστήριο εξουσίας όπου τα παιδιά μαθαίνουν να φοβούνται, όχι να γιατρεύονται.
Η σειρά ξεκινά ως μυστήριο μικρής πόλης και γρήγορα εξελίσσεται σε ψυχολογικό θρίλερ. Ένας δραπέτης μαθητής γίνεται το έναυσμα για την έρευνα του Άλεξ, η οποία ξετυλίγει ένα σκοτεινό δίκτυο εξαφανίσεων, συγκάλυψης και βίας. Παράλληλα, μέσα από τα μάτια δύο εφήβων —της Λέιλα και της Άμπι— βλέπουμε την καθημερινή φρίκη ενός ιδρύματος που μοιάζει περισσότερο με αίρεση παρά με σχολείο.
Η σκηνοθεσία ισορροπεί ανάμεσα στο ρεαλισμό και στην παραίσθηση: τα φωτεινά πλάνα της επαρχίας αντιπαρατίθενται με τα ασφυκτικά, σκοτεινά δωμάτια του ιδρύματος. Οι πόρτες και οι διάδρομοι λειτουργούν σαν σύμβολα εγκλωβισμού, ενώ το παστέλ φως δημιουργεί μια απατηλή αίσθηση γαλήνης. Είναι ένα οπτικό σύμπαν που θυμίζει Twin Peaks και Sharp Objects — όμορφο και ταυτόχρονα εφιαλτικό.
Η Toni Collette κλέβει την παράσταση με μια ερμηνεία που κινείται από τη μητρική τρυφερότητα στην ψυχρή απειλή μέσα σε δευτερόλεπτα. Η Sarah Gadon αποδίδει με υποδειγματική λεπτότητα τη γυναίκα που παλεύει με τη λήθη, ενώ η Mae Martin δίνει υπόσταση σε έναν ήρωα γεμάτο αντιφάσεις — έναν άνδρα που παλεύει με την ενοχή, την ταυτότητα και την ανάγκη του να σώσει ό,τι έχει απομείνει από την ψυχή του.
Το Wayward είναι μια μελέτη πάνω στη χειραγώγηση και την πίστη, ένα σχόλιο για το πώς οι άνθρωποι παραδίδουν πρόθυμα τη βούλησή τους σε όσους υπόσχονται σωτηρία. Η σειρά είναι φιλόδοξη — ίσως υπερβολικά. Προσπαθεί να είναι ταυτόχρονα κοινωνικό δράμα, queer αφήγηση και ψυχολογικό μυστήριο, και σε ορισμένα σημεία χάνει τον έλεγχο. Όμως ακόμα και στις πιο αδύναμες στιγμές της, δεν παύει να είναι θαρραλέα, προκλητική και συναισθηματικά αληθινή.
Η οργή της απέναντι στα καταπιεστικά συστήματα και η τρυφερότητά της για τους ανθρώπους που πληγώνονται κάνουν τη Wayward μια από τις πιο αυθεντικές φετινές παραγωγές του Netflix. Μπορεί να μην προσφέρει εύκολες απαντήσεις, αλλά σε αναγκάζει να κοιτάξεις κατάματα το ερώτημα: ποιος πραγματικά χρειάζεται «σωτηρία» — κι από ποιον;