«The Monster of Florence»: Όταν η πατριαρχία φορά τη μάσκα του τέρατος (VIDEO)

Η σειρά του Netflix αναβιώνει το πιο σκοτεινό true crime της Ιταλίας – και μας καλεί να σκεφτούμε ποιοι γίνονται «τέρατα» και γιατί.

Το The Monster of Florence δεν είναι άλλη μια σειρά για έναν serial killer. Είναι μια ιστορία για το πώς η κοινωνία φτιάχνει τέρατα — και μετά προσποιείται ότι δεν τα αναγνωρίζει.

Στη Φλωρεντία των ‘70s και ‘80s, νεαρά ζευγάρια βρίσκονταν νεκρά μέσα στα αυτοκίνητά τους. Ο άγνωστος δολοφόνος — ή ίσως περισσότεροι από ένας — τους εκτελούσε και στη συνέχεια ακρωτηρίαζε τις γυναίκες με ανατριχιαστική τελετουργικότητα. Οι φόνους αυτοί τους θυμόταν για χρόνια όλη η Ιταλία. Ήταν η εποχή που το κράτος, τα media και η κοινωνία ήθελαν να πιστέψουν πως το “τέρας” ήταν ένα μεμονωμένο πρόσωπο. Κάποιος τρελός. Κάποιος άλλος. Όχι εμείς.

Ένα true crime που γίνεται καθρέφτης

Η σειρά του Stefano Sollima (Gomorrah, Sicario: Day of the Soldado) επιλέγει να μην παίξει τον ρόλο του ντετέκτιβ. Αντί να «λύσει» το μυστήριο, το The Monster of Florence κοιτάζει βαθύτερα: στην κοινωνία, στην ανδρική βία, στη σιωπή των γυναικών.

Η αφήγηση κινείται ανάμεσα στις δεκαετίες, στους υπόπτους, στις εκδοχές. Δεν είναι μια αστυνομική ιστορία· είναι ένα ταξίδι μέσα σε μια Ιταλία που προσποιείται ότι είναι πολιτισμένη, αλλά στην πραγματικότητα βράζει από ενοχή, σεξουαλική καταπίεση και μισογυνισμό.

Στο επίκεντρο βρίσκεται η Μπάρμπαρα Λότσι — μια γυναίκα που κακοποιείται, στιγματίζεται, επιθυμεί. Οι άνδρες γύρω της — σύζυγοι, εραστές, συγγενείς — αντιμετωπίζουν τη σεξουαλικότητά της σαν απειλή. Και ξαφνικά, το τέρας δεν είναι πια μόνο ένα πρόσωπο. Είναι μια ολόκληρη κουλτούρα.

Η ομορφιά που κρύβει τον τρόμο

Με φόντο την ειδυλλιακή Τοσκάνη, η σειρά στήνει μια σιωπηλή αντίφαση: η γη του φωτός και των αναγεννησιακών καμπαναριών γίνεται τοπίο φόνου και ενοχής. Οι εικόνες θυμίζουν καρτ-ποστάλ, αλλά το βλέμμα δεν μπορεί να ξεκολλήσει από τη βία που τις διαπερνά.

Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί Ιταλοί γονείς της εποχής προτιμούσαν να αφήνουν τα παιδιά τους να κάνουν έρωτα στο σπίτι «για να είναι ασφαλή». Η φρίκη του Mostro di Firenze άλλαξε την έννοια της ιδιωτικότητας, της αγάπης, ακόμα και της ελευθερίας.

Η σειρά έχει δεχτεί ανάμεικτες κριτικές — άλλοι τη βρίσκουν χαοτική, άλλοι την αποκαλούν την πιο ώριμη και υπεύθυνη τηλεοπτική ματιά πάνω στο true crime. Ίσως τελικά αυτό να είναι το πιο τίμιο της χαρακτηριστικό: ότι αρνείται να δώσει μια εύκολη απάντηση.

Σε μια εποχή όπου το true crime συχνά καταναλώνεται σαν ψυχαγωγία, το The Monster of Florence μάς αναγκάζει να νιώσουμε άβολα. Να σκεφτούμε γιατί απολαμβάνουμε τις ιστορίες βίας — και ποιοι πληρώνουν το τίμημα όταν αυτές οι ιστορίες αφορούν αληθινές γυναίκες, αληθινά σώματα, αληθινούς φόβους.

Αξίζει να το δεις γιατί  πέρα από τη βία, μιλά για κάτι βαθύτερο: την ανάγκη να κοιτάξουμε το τέρας μέσα μας. Να δούμε πώς η κουλτούρα μας — από την Ιταλία των ‘80s μέχρι τη δική μας εποχή — συνεχίζει να παράγει «τέρατα» μέσα από τη ντροπή, τη σιωπή και τη συγκάλυψη. Το The Monster of Florence δεν προσφέρει λύση. Προσφέρει όμως κάτι πιο σημαντικό: ένα βλέμμα που δεν αποστρέφεται. Και σε έναν κόσμο που έχει μάθει να ξεχνά, αυτό είναι ήδη μια πράξη αντίστασης.