«Smoke»: Ένα φλεγόμενο θρίλερ που παίζει με τις αντοχές μας (VIDEO)

Από την πρώτη κιόλας σκηνή, το Smoke δεν προσπαθεί να κρύψει τι είναι: μια σειρά που δεν θέλει απλώς να σε καθηλώσει, αλλά να σε καταπιεί μέσα σε έναν λαβύρινθο φλόγας και εσωτερικών συγκρούσεων.

Κι ενώ αυτό από μόνο του δεν είναι απαραίτητα κακό, εδώ έχουμε μια περίπτωση όπου η φωτιά –και η φιλοδοξία της σειράς– καμιά φορά ξεφεύγουν από τον έλεγχο.

Το μεγάλο στοίχημα του Smoke είναι η αντισυμβατική δυναμική ανάμεσα στους δύο βασικούς χαρακτήρες: τον ερευνητή εμπρησμών Dave Gudsen (σε μια εντυπωσιακή ερμηνεία από τον Taron Egerton) και μια ντετέκτιβ που προτιμά να μην εμπιστεύεται ούτε τη σκιά της. Το δίδυμο έχει ενδιαφέρον, κυρίως λόγω των αντιθέσεών του – όμως η χημεία τους καθυστερεί να ανάψει, όπως και η ίδια η πλοκή.

Ο Egerton, πάντως, είναι η καρδιά της σειράς. Υποδύεται έναν άντρα διχασμένο – το βράδυ συγγραφέας, τη μέρα υπερφίαλος επαγγελματίας. Η ερμηνεία του ξεχωρίζει για την ευκρίνεια με την οποία αναδεικνύει τόσο τον εγωισμό όσο και την υπόγεια ευαλωτότητα του χαρακτήρα του. Κρίμα που το σενάριο δεν του δίνει πάντα το έδαφος που χρειάζεται για να απογειωθεί.

Γιατί ναι, το σενάριο. Εκεί βρίσκεται και το μεγαλύτερο μου «κάψιμο» με το Smoke. Η σειρά παίζει με μεγάλες ιδέες: φωτιά ως σύμβολο, εγκλήματα που κρύβουν ψυχολογικά τραύματα, μια κοινωνία στα πρόθυρα αυτοανάφλεξης. Όλα αυτά ακούγονται φανταστικά. Μόνο που στην πράξη, πολλές φορές χανόμαστε σε έναν λαβύρινθο από υπερβολικά μεταφορικό λόγο, φλύαρες σκηνές και μια αφήγηση που συχνά μοιάζει πιο εντυπωσιασμένη με τον εαυτό της απ’ όσο χρειάζεται.

Και όμως, υπάρχει κάτι που με κράτησε. Οι διάλογοι – κοφτεροί, απρόβλεπτοι, γεμάτοι ηλεκτρισμό. Οι στιγμές που Smoke σταματά να προσπαθεί να φανεί «βαθύ» και απλώς αφηγείται, είναι και οι στιγμές που πετυχαίνει. Εκεί, ανάμεσα στις στάχτες της υπερβολής, αναδύεται μια ιστορία που έχει ψυχή – και είναι τότε που η φλόγα δεν είναι πια διακοσμητική, αλλά αναγκαία.

Δεν είναι μια σειρά για όλους. Κάποιοι θα τη βρουν εκνευριστικά αργή ή περιττά πομπώδη. Άλλοι θα εκτιμήσουν το βάθος και τη φιλοδοξία της. Προσωπικά, ένιωσα πως το Smoke έχει κάτι να πει – απλώς μερικές φορές το λέει φωνάζοντας μέσα σε καπνούς και καθρέφτες.

Tο Smoke δεν είναι αριστούργημα, αλλά είναι ενδιαφέρον. Και σε έναν κόσμο γεμάτο προβλέψιμα αστυνομικά, τουλάχιστον αυτό καίγεται για να ξεχωρίσει.