«My Oxford Year»: Ένα ρομάντζο για τη σύγκρουση ανάμεσα στην καρδιά και τη φιλοδοξία (VIDEO)
Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς γιατί το Netflix ποντάρει σε αυτή την ιστορία.
Νικολέτα Τσορμπατζόγλου
){kind=icon}
Η άφιξη του My Oxford Year στο Netflix την 1η Αυγούστου 2025 μοιάζει σαν μια υπόσχεση: ένα ρομαντικό ταξίδι που δεν περιορίζεται στη γνωστή συνταγή του “αγοράκι γνωρίζει κοριτσάκι”, αλλά επιχειρεί να μιλήσει για κάτι πιο βαθύ – τις επιλογές που καθορίζουν τη ζωή μας.
Η Σοφία Κάρσον, στον ρόλο της Άννας, ενσαρκώνει τη φιλοδοξία μιας νέας γυναίκας που ξέρει τι θέλει και δεν φοβάται να το διεκδικήσει. Η Οξφόρδη, όμως, με όλη την ακαδημαϊκή της αίγλη, γίνεται το φόντο μιας ιστορίας που τη φέρνει αντιμέτωπη με το απρόσμενο: έναν έρωτα που δεν χωράει στα προσεκτικά σχεδιασμένα πλάνα της. Ο Κόρεϊ Μίλκριστ, ως Τζέιμι, δεν είναι απλώς ο «γοητευτικός Βρετανός» του σεναρίου· είναι το σύμβολο της σύγκρουσης ανάμεσα στη λογική και το συναίσθημα.
Αυτό που με ενδιαφέρει εδώ δεν είναι αν η ταινία θα καταλήξει σε ένα «happy end». Το κρίσιμο είναι ότι το My Oxford Year θίγει ένα ερώτημα που στοιχειώνει πολλούς νέους ενήλικες: πόσο χώρο δίνουμε στο τυχαίο, στο απρόβλεπτο, όταν έχουμε ήδη χαράξει μια πορεία; Σε μια εποχή όπου η κοινωνία μας πιέζει να είμαστε «παραγωγικοί» και «στρατηγικοί» με τα βήματά μας, η ταινία υπενθυμίζει ότι οι πιο καθοριστικές εμπειρίες έρχονται συχνά απ’ εκεί που δεν τις περιμένουμε.
Η Οξφόρδη δεν είναι εδώ απλώς σκηνικό – είναι συνθήκη. Η αντίθεση ανάμεσα στην αμερικανική πρακτικότητα και τη βρετανική παράδοση προσφέρει έναν εύφορο τόπο για να αναμετρηθούν δύο κόσμοι, όχι μόνο πολιτισμικά αλλά και υπαρξιακά. Από τη μία, η Άννα, με την πίστη στην ατομική προσπάθεια και τον πολιτικό της στόχο· από την άλλη, ένας κόσμος που θυμίζει ότι η ζωή δεν είναι πάντα πρόγραμμα, αλλά και έκπληξη.
Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς γιατί το Netflix ποντάρει σε αυτή την ιστορία. Το κοινό που συγκινείται από ταινίες όπως το One Day ή το Before You θα βρει στο My Oxford Year το ίδιο μείγμα χιούμορ, συγκίνησης και ρομαντικής μελαγχολίας. Το ζήτημα είναι αν η ταινία θα καταφέρει να ξεφύγει από την εύκολη συνταγή του «παραμυθιού» και να αφήσει χώρο για ένα πιο αληθινό σχόλιο πάνω στη νεότητα, την αγάπη και την ταυτότητα. Προσωπικά, περιμένω να δω αν η ταινία θα σταθεί τελικά ως μια ελαφριά ρομαντική κομεντί ή αν θα αγγίξει το ευρύτερο ερώτημα που μας απασχολεί όλους: πόσο έτοιμοι είμαστε να αφήσουμε τη ζωή να μας εκπλήξει;
