10 ταινίες που άλλαξαν το βιβλίο και κέρδισαν το στοίχημα (VIDEO)

Η μεταφορά ενός βιβλίου στη μεγάλη οθόνη δεν είναι ποτέ απλή υπόθεση. Κάθε αλλαγή μπορεί να εξοργίσει τους φανατικούς αναγνώστες, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις οι δημιουργοί κατάφεραν να μετατρέψουν τις σελίδες σε κάτι πιο ζωντανό, πιο δραματικό και –τελικά– καλύτερο. Από το The Shawshank Redemption έως τον Νονό, δέκα ταινίες απέδειξαν ότι μερικές φορές ο κινηματογράφος μπορεί να ξεπεράσει το χαρτί.

Η σχέση ανάμεσα στη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο υπήρξε πάντα περίπλοκη. Όταν ένα βιβλίο μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη, οι αλλαγές είναι σχεδόν αναπόφευκτες: χαρακτήρες που αφαιρούνται, υποπλοκές που παραλείπονται, ακόμη και τελειώματα που ξαναγράφονται από την αρχή. Κάθε τέτοια απόφαση μπορεί να φέρει γκρίνια από τους φανατικούς αναγνώστες.

Ωστόσο, δεν είναι λίγες οι φορές που οι παρεμβάσεις των δημιουργών κατάφεραν να ενισχύσουν το υλικό, χαρίζοντας στο σινεμά σκηνές και ερμηνείες που ξεπέρασαν το πρωτότυπο.

Ακολουθούν δέκα χαρακτηριστικά παραδείγματα όπου η ταινία όχι μόνο δικαίωσε την τόλμη των συντελεστών της, αλλά σε πολλές περιπτώσεις ξεπέρασε το ίδιο το βιβλίο.

The Shawshank Redemption (1994)

Η ταινία του Frank Darabont έκανε μικρές αλλά καθοριστικές αλλαγές στο διήγημα του Stephen King. Η πιο συγκλονιστική αφορά τον Brooks: ενώ στο βιβλίο πεθαίνει από φυσικά αίτια σε οίκο ευγηρίας, στην ταινία βάζει τέλος στη ζωή του, αδυνατώντας να προσαρμοστεί στην ελευθερία. Μια δραματική παρέμβαση που χαράχτηκε στη μνήμη των θεατών.

Fight Club (1999)

Ο David Fincher κράτησε τον κυνισμό και την ενέργεια του βιβλίου, αλλά πρόσφερε ένα διαφορετικό φινάλε. Αντί ο Αφηγητής να καταλήγει σε ψυχιατρική κλινική, η ταινία κλείνει με την ανατίναξη των κτιρίων και μια σκηνή γεμάτη δύναμη και ειρωνεία. Ένα φινάλε που έμεινε στην ιστορία του σινεμά.

Harry Potter

Οι ταινίες έπρεπε να συμπυκνώσουν χιλιάδες σελίδες σε περίπου δύο ώρες. Έτσι, κόπηκαν στοιχεία όπως το S.P.E.W., η εκστρατεία της Hermione για τα δικαιώματα των ξωτικών. Μια απόφαση που απάλλαξε τις ταινίες από μια δευτερεύουσα πλοκή, επιτρέποντας στην ιστορία να εστιάσει στον αγώνα ενάντια στον Voldemort.

Jaws (1975)

Η πιο εμβληματική σκηνή της ταινίας –η αφήγηση του Quint για το ναυάγιο του USS Indianapolis– δεν υπήρχε στο βιβλίο του Peter Benchley. Προστέθηκε αποκλειστικά για την ταινία και χάρισε στο «Jaws» μια από τις πιο δυνατές στιγμές στην ιστορία του κινηματογράφου.

Willy Wonka & The Chocolate Factory (1971)

Η περίφημη σκηνή στο «Τούνελ του Τρόμου» υπάρχει και στο βιβλίο του Roald Dahl, αλλά είναι πολύ πιο ήπια. Ο Gene Wilder, με το υπνωτιστικό του βλέμμα και την ψυχρή απαγγελία, τη μετέτρεψε σε μια αλησμόνητη στιγμή που ισορροπεί ανάμεσα στη φαντασία και τον εφιάλτη.

Goldfinger (1964)

Στο βιβλίο, ο Auric Goldfinger σχεδιάζει απλώς να κλέψει τον χρυσό του Fort Knox. Στην ταινία, το σχέδιό του γίνεται πιο ευρηματικό: να μολύνει το απόθεμα με ραδιενέργεια ώστε να αυξήσει την αξία του δικού του χρυσού. Μια αλλαγή που έκανε τον «Goldfinger» μία από τις πιο εμβληματικές ταινίες του James Bond.

American Fiction (2023)

Βασισμένο στο μυθιστόρημα Erasure του Percival Everett, το «American Fiction» επιλέγει να παίξει με το αμφίσημο τέλος του βιβλίου. Αντί να σταματήσει στη βράβευση του ήρωα, παρουσιάζει εναλλακτικά σενάρια που αποκαλύπτονται ως μέρος μιας ιστορίας εντός ιστορίας – ένα έξυπνο μεταμοντέρνο σχόλιο για τη διαδικασία της προσαρμογής.

Jurassic Park (1993)

Ο John Hammond του βιβλίου είναι κυνικός και άπληστος. Ο Spielberg, όμως, τον παρουσιάζει πιο αφελή και καλοπροαίρετο, υπογραμμίζοντας το κεντρικό μήνυμα ότι ακόμη και οι καλύτερες προθέσεις δεν αρκούν όταν ο άνθρωπος προσπαθεί να παίξει τον Θεό.

Psycho (1960)

Το βιβλίο του Robert Bloch ξεκινά με τον Norman Bates. Ο Hitchcock επιλέγει να ξεκινήσει με τη Marion Crane, δίνοντας χρόνο στο κοινό να ταυτιστεί μαζί της. Έτσι, η περίφημη σκηνή του ντους γίνεται όχι μόνο σοκαριστική, αλλά και καθοριστική για το πώς αντιλαμβανόμαστε τον Norman.

The Godfather (1972)

Η ταινία ακολουθεί πιστά το βιβλίο του Mario Puzo, αλλά αφήνει εκτός δευτερεύουσες υποπλοκές, όπως η απώλεια της φωνής του Johnny Fontaine. Η απόφαση αυτή κράτησε τον ρυθμό σφιχτό και επικεντρωμένο στην καρδιά της ιστορίας: την άνοδο του Michael Corleone.

Αν και οι αλλαγές στις κινηματογραφικές μεταφορές συχνά προκαλούν αντιδράσεις, οι παραπάνω ταινίες αποδεικνύουν ότι η δημιουργική τόλμη μπορεί να αναδείξει ακόμη περισσότερο το πρωτότυπο υλικό. Άλλωστε, σε πολλές περιπτώσεις, το σινεμά κατάφερε να χαρίσει σκηνές και χαρακτήρες που ξεπέρασαν τα βιβλία τους, γράφοντας τη δική τους ιστορία στην ποπ κουλτούρα.

«Οι Νεκρές»: Η πιο σκοτεινή αλήθεια του Μεξικού στη μικρή οθόνη (VIDEO)