Τότε που η Eurovision «ένωσε» τους αναρχικούς όλου του κόσμου

Είναι το «συγκρουσιακό» θέμα των ημερών και έχει προκαλέσει καυγάδες, γέλια και πολλή θεωρητική κουβέντα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Ο λόγος για την επιλογή της Μαρίνας Σάττι να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στη Γιουροβίζιον.

Από τις πιο «σπαρταριστές» αναρτήσεις για το θέμα, ξεχωρίσαμε αυτήν του συναδέλφου δημοσιογράφου, Γιάννη Ανδρουλιδάκη, που ως θεωρητικός του αναρχισμού και αναρχοσυνδικαλιστής, διηγήθηκε μια ωραία ιστορία που μας πάει πίσω στο 2008 και στην επιλογή της Καλομοίρας να μας εκπροσωπήσει.

Συγκεκριμένα, ο Αθηναίος συνάδελφος έγραψε:

«Παρακολουθώ με εξαιρετικό ενδιαφέρον τη συζήτηση που έχει ανοίξει τόσο σχετικά με την καλλιτεχνική αξία του τραγουδιού Τατατά της τραγουδίστριας Μαρίνας Σάττη όσο και τη συζήτηση σχετικά με το αν είναι πρέπον να κάνουμε αυτή τη συζήτηση ενώ ιδιωτικοποιείται η τριτοβάθμια εκπαίδευση. Επειδή κατά κανόνα η θέση που παίρνουμε για τα πράγματα οφείλεται περισσότερο στο ποιοι υποστηρίζουν και ποιοι αντιτίθενται σε μια άποψη και -οριακά έστω- λιγότερο σε μια ανόθευτη αντίληψη για τα πράγματα, ήμουν έτοιμος να τοποθετηθώ υπέρ της υψηλής ποιότητας του τραγουδιού, όπως είδα να κάνουν αρκετοί αξιόλογοι φίλοι μου. Πλην όμως, έκανα το λάθος να το ακούσω και ήταν ανυπόφορο».

Στη συνέχεια κάνει μια αναδρομή στο μακρινό 2008, τότε που στην Μαδρίτη έγινε η συνδιάσκεψη της αναρχοσυνδικαλιστικής διεθνούς. Εκείνη τη χρονιά την Ελλάδα εκπροσώπησε η Καλομοίρα, η οποία κατάφερε να ενώσει με τον τρόπο της και το όνομά της άνδρες και γυναίκες στην ισπανική πρωτεύουσα, λίγες ώρες μετά το τέλος της συνδιάσκεψης.

Συγκεκριμένα, ο δημοσιογράφος αναφέρει:

«Θα τοποθετηθώ λοιπόν σχετικά με το άλλο θέμα, του άγους που αποτελεί η ενασχόληση με ελαφρά και ποταπά πράγματα ενώ συμβαίνουν άλλα σημαντικότερα, επικαλούμενος μια παλιότερη ιστορία, η οποία θα σας χαλαρώσει και θα σας τονώσει ευχάριστα.

Το 2008 βρισκόμουν μαζί με τον σύντροφο Tasos Christopoulos, του οποίου τη μαρτυρία επικαλούμαι, στη Μαδρίτη, στη συνδιάσκεψη της αναρχοσυνδικαλιστικής διεθνούς. Οι σχέσεις τότε ήταν εξαιρετικά τεταμένες ανάμεσα στις δύο πιο μεγάλες αναρχοσυνδικαλιστικές οργανώσεις, την Ισπανική με 90.000 μέλη και τη Γαλλική με 10.000 μέλη, οι οποίες διαφωνούσαν σχεδόν για τα πάντα. Η ένταση μεταφερόταν και στην τρίτη μεγαλύτερη, τη Σουηδική οργάνωση, αντίστοιχου μεγέθους με τη Γαλλική, η οποία συμμετείχε στους καβγάδες παίρνοντας πότε το μέρος του ενός και πότε του άλλου. Εμείς, οι εκπρόσωποι των χωρών με μικρότερες οργανώσεις, μετά βίας προσπαθούσαμε να ασχοληθεί κάποιος με τα θέματά μας. Η ημέρα κύλησε δύσκολη, μέχρι που ένας δύσκολος συμβιβασμός επιτεύχθηκε, ο οποίος περιλάμβανε μεταξύ άλλων τη συμφωνία ότι η γραμματεία της διεθνούς θα περνούσε στην Ελλάδα και η επόμενη συνδιάσκεψη θα γινόταν στην Αθήνα. Μέσα σε αυτό το κλίμα, κατεβήκαμε όλες οι αντιπροσωπείες να φάμε και να πιούμε καμιά μπύρα, στην καφεταβέρνα κάτω από τα γραφεία της CGT, ένα λαϊκό μαγαζί που είχε ανοιχτή τηλεόραση. Εκείνο το βράδυ ήταν βραδιά Eurovision και διάφορα πόκεμον περνούσαν από την οθόνη τραγουδώντας. Σε χαλαρό κλίμα, οι αντιπρόσωποι των οργανώσεων χαριτολογούσαν ότι όπως η συνδιάσκεψη που είχε μόλις τελειώσει έτσι και ο διαγωνισμός της Eurovision θα έπρεπε να ολοκληρωθεί με εκλογή της Ελλάδας. Η υποστήριξη της Ελλάδας έγινε εντονότερη όταν εμφανίστηκε η εκπρόσωπός της, η οποία χαρακτηρίστηκε ως εύμορφη από σειρά αντιπροσώπων και των δύο φύλων. Σε αυτό το κλίμα γενικευμένης συμπάθειας προς την ελληνική υποψηφιότητας, οι αντιπρόσωποι από την Ελλάδα θεωρήσαμε καλό να επισημάνουμε ότι το όνομα της καλλονής που εκπροσωπούσε το έθνος μας στα ισπανικά θα μεταφραζόταν Buenaventura».

Και προσθέτει: «Αυτό ήταν. Η συνωνυμία της καλλίφωνης και εύμορφης τραγουδίστριας με τον εμβληματικό αναρχοσυνδικαλιστή αγωνιστή της Ισπανικής Επανάστασης Μπουεναβεντούρα Ντουρρούτι, γκρέμισε και τις τελευταίες επιφυλάξεις των συντρόφων και των συντροφισσών μας. Λίγη ώρα μετά, το ανφάν γκατέ του ευρωπαϊκού αναρχοσυνδικαλισμού, αποτελούμενο από Ισπανούς γραμματείς συνδικαλιστικών ομοσπονδιών στους σιδηρόδρομους, φεμινίστριες από τη Σουηδία, Γάλλους θεωρητικούς της ελευθεριακής εκπαίδευσης, Πολωνούς βετεράνους της «Αλληλεγγύης» που είχαν συγκρουστεί με τη δεξιά στροφή του Λεχ Βαλέσα, Σκωτσέζες πανκ και άλλους πολλούς, ύψωσαν τα κινητά τους και πάτησαν τον κωδικό που σήμαινε ψήφο στην Καλομοίρα και τον αναρχικό ύμνο της My secret combination.

Επρόκειτο αναμφίβολα για τη στιγμή της μεγαλύτερης διεθνούς ενότητας του αναρχοσυνδικαλιστικού κινήματος από τότε που το δίχασαν η απόφαση να μην επιτεθεί η CNT στη δημοκρατική κυβέρνηση της Ισπανίας τον Ιούλιο του 1936 και οι διαφορετικές προσεγγίσεις σχετικά με τη δικαιοδοσία των απεργιακών επιτροπών κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων με την εργοδοσία. Οι δομικές εσωτερικές διαφορές μέσα στο κίνημα δεν ξεπεράστηκαν βέβαια οριστικά. Για μια στιγμή όμως, εκεί, σε ένα καφενείο της Μαδρίτης, οι αναρχοσυνδικαλιστές από όλον τον κόσμο γίναμε μια γροθιά, με εξαίρεση εμάς τους Έλληνες που τα κινητά μας δεν είχαν δικαίωμα να ψηφίσουν Καλομοίρα».

«Δυστυχώς, η Καλομοίρα δεν κέρδισε. Βγήκε 5η ή 6η ή κάτι τέτοιο. Για να δανειστούμε λίγο και τα αναλυτικά εργαλεία του ΚΚΕ, ίσως δεν ήταν ακόμα ώριμες οι συνθήκες ή δεν είχε βρει η κοπέλα έναν έμπειρο sugar daddy να την προωθήσει. Όσοι ήμασταν εκεί όμως, το ζήσαμε και ξέρουμε ότι η προλεταριακή ενότητα δεν είναι ανέφικτη, είναι μια πιθανή εκδοχή.

Ίσως όχι με τη Μαρίνα Σάττη. Αλλά ποιος αποκλείει του χρόνου να στείλουμε τη Μόνικα ή την Ελένη Φουρέιρα με τον Trannos και μια γλυκιά αύρα εργατικού διεθνισμού να διαπεράσει τη γηραιά μας ήπειρο. Όπως και να ΄χει, ο σοσιαλισμός θα είναι αυτοδιαχειριστικός ή δεν θα υπάρξει», καταλήγει ο κ. Ανρουλιδάκης.