Ιστορία του ψηλοτάκουνου: Κι όμως δεν ήταν πάντα γυναικείο παπούτσι

Είναι ένα δίλημμα που αντιμετωπίζουν πολλές γυναίκες όταν βγαίνουν έξω: να φορέσουν ψηλοτάκουνα ή να επιλέξουν ένα πιο άνετο παπούτσι;

Την ίδια ώρα οι άντρες δεν αντιμετωπίζουν αυτό το δίλημμα. Αυτό όμως δε ίσχυε πάντα! Τα ψηλοτάκουνα, σχετίζονται με την ιππασία και τους πολεμιστές και την ικανότητα τους να κρατούνται σφιχτά από τη σέλα. Μια μόδα που πολύ γρήγορα υιοθετήθηκε από τους πλούσιους αυλικούς και τους βασιλιάδες ιδιαίτερα.

Η πρώτη καταγεγραμμένη περίπτωση ενός ψηλοτάκουνου παπουτσιού που φορούσε γυναίκα ήταν από την Catherine de Medici τον 16ο αιώνα. Είχε ύψος περίπου 150 εκατοστά και λέγεται ότι ήθελε να φαίνεται πιο ψηλή στον γάμο της.

Μέχρι εκείνη την εποχή, οι γυναίκες φορούσαν παπούτσια σε στιλ πλατφόρμας, από μερικά έως και 60 εκατοστά, στην Ευρώπη του 16ου αιώνα.

Στις αρχές του 17ου αιώνα στην Ευρώπη, τα ψηλοτάκουνα ήταν σημάδι αρρενωπότητας και υψηλής κοινωνικής θέσης, και στα τέλη του αιώνα, η τάση είχε εξαπλωθεί και στη γυναικεία μόδα.

Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του βασιλιά Λουδοβίκου XIV της Γαλλίας, περίπου 200 χρόνια αργότερα, τα τακούνια άρχισαν πραγματικά να απογειώνονται – αλλά και πάλι, μεταξύ των ανδρών.

Τα τακούνια στη γαλλική αυλή στις Βερσαλλίες ήταν ένα σημαντικό σύμβολο θέσης και περιορίζονταν στους ευγενείς. Το δικαίωμα να φορούν τακούνια τελικά επεκτάθηκε στον γενικό πληθυσμό, αλλά παρέμειναν χοντροκομμένα μέχρι και μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Μέχρι τον 20ο αιώνα, τα στενά ψηλοτάκουνα αντιπροσώπευαν τη θηλυκότητα, ωστόσο, ένα χοντρό ψηλό τακούνι ήταν ακόμα μερικές φορές κοινωνικά αποδεκτό για τους άνδρες.

Στο παρελθόν τα τακούνια έμοιαζαν περισσότερο με στηρίγματα της καμάρας. Κάθονταν πολύ πιο κοντά στη μέση του ποδιού, ενώ τώρα μπορούν να κάθονται ακριβώς στην άκρη του παπουτσιού.

Μέχρι τη δεκαετία του 1950, τα τακούνια των παπουτσιών ήταν συνήθως κατασκευασμένα από ξύλο, αλλά σήμερα μπορούν να κατασκευαστούν από διάφορα υλικά, όπως δέρμα, σουέτ και πλαστικό.