Φαιδρά Πορτοκαλέα #024: Ο ανιψιός, η Varούφα, η Ρώμη, το γυάλινο, ο ανασχηματισμός, η Ferrari, o all inclusive, τα τρακτέρ και η Ελλάδα 2.0

Ο Ανιψιός αντεπιτίθεται, επιστροφή στο μέλλον της Νέας Δημοκρατίας

Ο Γρηγόρης Δημητριάδης, άλλοτε κάτοικος του Μαξίμου και νυν περιπλανώμενος πολιτικός καμικάζι, φαίνεται πως δεν είναι απλώς ένας ανιψιός , είναι ένας θεσμός. Τύφλα να ‘χει ο Λουδοβίκος που έλεγε “το κράτος είμαι εγώ”, γιατί εδώ έχουμε “το κόμμα είμαι εγώ και οι σύνεδροί μου”. Αν νομίζατε πως η αποπομπή του από την καρδιά της εξουσίας θα τον κρατούσε σε πολιτική καραντίνα, γελαστήκατε  και γελάει και εκείνος μαζί σας, με το γνωστό, σχεδόν τεχνοκρατικό, μειδίαμα του ανθρώπου που δεν φεύγει ποτέ από το παιχνίδι, απλώς αλλάζει πεδίο μάχης.

Η πανελλαδική του κινητικότητα θυμίζει περιοδεία σταρ της δεκαετίας του ’80: μιλάει με όλους, χαιρετάει, φωτογραφίζεται, και οργανώνει μεθοδικά. Όχι συναυλίες, αλλά… συνέδρους. Ποιοι εκλέχθηκαν στις πρόσφατες εσωκομματικές; Σχεδόν μόνο οι “δικοί του”. Ούτε ο Μακιαβέλι τέτοιο σχεδιασμό. Στο τέλος θα μας πει πως έχει ρεύμα στη βάση  και θα ‘χει και δίκιο!

Το μόνο που δεν έχει ξεκαθαρίσει είναι ποιος είναι ο στόχος. Θέλει να γίνει εθνικός ρυθμιστής; Να αναβαπτιστεί στον κομματικό Ιορδάνη ποταμό; Ή να κρατάει το κουμπί στο κοντρόλ room του κόμματος, έστω και εκτός Μαξίμου; Σαν τον Άι Βασίλη που δεν φαίνεται, αλλά φέρνει δώρα.

Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός βέβαια τον… πάγωσε στη ΔΕΘ, αλλά αυτό δεν τον πτόησε. Σου λέει, “το κόμμα έχει κι άλλες πόρτες  και  παράθυρα ανοιχτά”. Και τώρα, καθώς πλησιάζει το συνέδριο της άνοιξης, αχνοφαίνεται μια νέα φιγούρα στο φόντο. Όχι ενός “γυρισμού” στο Μαξίμου, αλλά μιας σταθερής παρουσίας με δικά του στρατόπεδα, σαν μηχανικός που χειρίζεται τις ασφάλειες απ’ το υπόγειο και ανάβει τα φώτα στον επάνω όροφο χωρίς να φαίνεται κανείς.

Και αν νομίζετε ότι αυτό δεν σημαίνει κάτι για το αύριο της ΝΔ, ρωτήστε κάποιον παλιό: «Ποτέ μην υποτιμάς έναν ανιψιό με λίστα συνέδρων».

Η πολιτική είναι πιο επικίνδυνη από τον πόλεμο , στον πόλεμο μπορεί να σε σκοτώσουν μόνο μία φορά

Ουίνστον Τσώρτσιλ

 

Τσιπρολογισμοί, από την Ιθάκη με Σαρδέλες και VARούφα μαθηματικά

Στην Ιθάκη, εκεί που ο Οδυσσέας βρήκε την Πηνελόπη και ο Αλέξης Τσίπρας βρήκε… μικρόφωνο, το πολιτικό θέατρο του παραλόγου, ανέβασε άλλη μία παράσταση. Ο πρώην πρωθυπουργός, με βλέμμα σκεπτικό και casual κομψότητα επιπέδου μανάβη που μόλις τελείωσε βάρδια, αποφάσισε να δώσει στον λαό την επετειακή του “εξομολόγηση” για το καλοκαίρι του 2015, όταν οι αγορές έπαιζαν ζάρια με τη χώρα και ο ίδιος φλέρταρε με το Grexit πιο έντονα απ’ ό,τι ο Φώτης Κουβέλης με τη συμμετοχή σε κυβέρνηση.

Σε ένα σκηνικό που θύμιζε διαφήμιση του ΕΟΤ, ο Τσίπρας μίλησε για “σχέδιο Λαγκάρντ”, σαρδέλες, φούσκες με ρέγκα, τον Βαρουφάκη κα φυσικά  τον εαυτό του. Γιατί, όπως όλοι ξέρουμε, η μεγαλύτερη θυσία που έκανε εκείνο το καλοκαίρι ήταν να υπογράψει Μνημόνιο με βαριά καρδιά, σαν παιδί που το ανάγκασαν να φάει μπρόκολο.

Αναφέρεται στο βιβλίο του  για το mail Χαρδούβελη και το σχέδιο Βαρουφάκη, το οποίο σύμφωνα με τον ίδιο περιλάμβανε ρέγκες, κυπριακά φιλιά και μαθηματικά που μόνο η NASA θα μπορούσε να κατανοήσει μετά από τρία Red Bull και ένα εξορκισμό. Ο ίδιος, όμως, ως νέος Τσε Γκεβάρα με Google Maps, επέλεξε, λέει, τον δύσκολο δρόμο. Πήγε σε δημοψήφισμα, πήρε ΟΧΙ, το έκανε ΝΑΙ, και μετά το βάφτισε «στρατηγική ήττα» της λιτότητας. Αν αυτό δεν είναι πολιτικός σουρεαλισμός, τότε μάλλον τα πορτοκάλια μας είναι  σαρδέλες.

Το καλύτερο; Τα βίντεο προώθησης της «ΙΘΑΚΗΣ»  δεν ανέβηκαν απλώς στα social media, ανέβηκαν με αισθητική Netflix–docuseries. Κάμερα, μουσική, κοντινά πλάνα, όλα. Έλειπε μόνο ο Μόργκαν Φρίμαν να αφηγείται τη φάση: “Και τότε, ο Αλέξης κατάλαβε ότι τα μνημόνια δεν σκίζονται, απλώς διπλώνονται και φυλάσσονται στο συρτάρι της τρόικας.”

Εν ολίγοις, άλλη μια προσπάθεια ανακατασκευής της Ιστορίας με μπογιά τύπου «αριστερή αυτοκριτική – light», χωρίς θερμίδες αλλά με πολλή σάλτσα. Και καθώς οι σαρδέλες μαρτυρούν τα μυστικά του Eurogroup, εμείς αναρωτιόμαστε: Μήπως τελικά δεν ήταν το μνημόνιο το πρόβλημα, αλλά ο τρόπος που το πακετάραμε επικοινωνιακά; Σε κονσέρβα.

Η πολιτική είναι η τέχνη του να ψεύδεσαι με επιδεξιότητα

 Louis Dumur, Ελβετός συγγραφέας και σατιρικός, 19ος-20ός αιώνας.

 

Ρώμη καλεί Αθήνα, ο Άδωνις Γεωργιάδης γράφει Ιστορία σε λατινική προφορά

Σε μια εποχή που οι πολιτικοί μετά βίας θυμούνται ποιο βιβλίο διάβασαν τελευταία,  αν διάβασαν, ο Άδωνις Γεωργιάδης τολμά να γράφει, και μάλιστα για τη Ρώμη, τη Μητέρα των Αυτοκρατοριών, της Δύσεως, της Τάξεως και της Πολιτικής Αρετής. Και όχι απλώς γράφει, παραδίδει ένα έργο λόγιο, μεστό, ιστορικά τεκμηριωμένο, και ρητορικά σφυρηλατημένο σαν ρωμαϊκή λεγεώνα σε παράταξη μάχης.

Η παρουσίαση του βιβλίου του, στο ξενοδοχείο Κάραβελ, εξελίχθηκε σ΄ ένα πολιτικό και πολιτιστικό γεγονός πρώτου μεγέθους. Υπουργοί, βουλευτές, διανοούμενοι, επιχειρηματίες και ανήσυχοι πολίτες κατέκλυσαν τον χώρο, επιβεβαιώνοντας ότι όταν ο Άδωνις μιλά για τη Ρώμη, η σύγχρονη Αθήνα ακούει

Ο Γεωργιάδης, με εκείνη τη χαρακτηριστική του φωνή,  που ξυπνά και τους πιο ράθυμους πολίτες του καναπέ, κατάφερε να γεφυρώσει τον Κικέρωνα με τον Καποδίστρια, τη Σύγκλητο με τη Βουλή, και τον Αύγουστο με τον… Αύγουστο τουρισμού, αποδεικνύοντας πως η πολιτική ηγεσία μπορεί να είναι και μορφωμένη και παθιασμένη με την Ιστορία.

Το βιβλίο «Ρώμη» δεν είναι ένα απλό αφήγημα, αλλά μια πατριωτική προσφορά γνώσης, μια εμβάθυνση στο DNA του δυτικού πολιτισμού, που τόσο συχνά επικαλούμαστε και τόσο σπάνια κατανοούμε. Και φυσικά, ποιος άλλος θα μπορούσε να το κάνει αυτό, αν όχι ο πιο διαβασμένος υπουργός της Μεταπολίτευσης;

Δεν είναι τυχαίο που οι παριστάμενοι στην εκδήλωση  αρκετοί ώστε να σχηματίσουν δική τους ….Σύγκλητο έδειξαν να συγκινούνται, να γελούν, να χειροκροτούν αυθόρμητα, καθώς ο συγγραφέας ξετύλιγε το νήμα από τη Ρώμη των Καισάρων μέχρι την Ελλάδα των προκλήσεων.

Και τελικά, ίσως το σπουδαιότερο να είναι το εξής, την ώρα που κάποιοι μιλούν για ακροαματικότητες και άλλοι για ψήφους, ο Άδωνις Γεωργιάδης μιλά για τον Πολιτισμό. Και βρίσκει ακροατήριο, ίσως τελικά, αυτό να είναι η αρχή μιας νέας εποχής.

 Η αλήθεια είναι θυγατέρα του χρόνου.

Publius Cornelius Tacitus, Ρωμαίος συγκλητικός, ρήτορας και  συγγραφέας

 

Το γυάλινο ψεγάδι της Θεσσαλονίκης

Σε μια πόλη που ασφυκτιά από ρύπανση, κυκλοφοριακή συμφόρηση και τσιμεντωμένους δημόσιους χώρους, το νέο πολιτιστικό «διαμάντι» του Δήμου Θεσσαλονίκης είναι ένα γυάλινο κουτί γεμάτο βιβλία, τοποθετημένο στον Κήπο των Γλυπτών. Η Γυάλινη Δημοτική Βιβλιοθήκη εγκαινιάστηκε με τυμπανοκρουσίες,  και δηλώσεις περί “πολιτιστικής νίκης”, προσφέροντας στους πολίτες τη δυνατότητα να ανταλλάσσουν βιβλία με φόντο τον Θερμαϊκό. Όμως, όσο όμορφη και αν είναι η ιδέα, δεν παύει να μοιάζει με επιφανειακή βιτρίνα που καλύπτει, αντί να θεραπεύει, τα βαθιά και χρόνια προβλήματα αυτής της πόλης.

Η Θεσσαλονίκη πνίγεται, κυριολεκτικά  από την ατμοσφαιρική ρύπανση. Τα επίπεδα αιωρούμενων σωματιδίων ξεπερνούν συχνά τα όρια ασφαλείας, ενώ οι αστικές μεταφορές, η κυκλοφορία και η θέρμανση κατοικιών επιδεινώνουν μια ήδη προβληματική κατάσταση. Κι όμως, αντί για μια πράσινη πολιτική με ουσία, αυτό που προσφέρεται στους πολίτες είναι ένα “παραλιακό σημείο ανάγνωσης”. Αν διαβάζεις δίπλα στο κύμα αλλά με πνευμόνια γεμάτα PM2.5 (πολύ μικροσκοπικά σωματίδια που αιωρούνται στον αέρα και εισέρχονται βαθιά στους πνεύμονες) , μάλλον κάτι πάει λάθος.

Η γυάλινη βιβλιοθήκη παρουσιάζεται ως ένα «τοπόσημο πολιτισμού». Στην πραγματικότητα, είναι περισσότερο ένα σύμπτωμα του αστικού μακιγιάζ  μια αισθητική απόπειρα εξωραϊσμού, σε μια πόλη που αρνείται να κοιτάξει κατάματα τις δομικές της παθογένειες. Οι δημόσιοι χώροι δεν χρειάζονται μόνο ωραία περίπτερα και φωτογενή projects. Χρειάζονται καθαρό αέρα, σκιά, πράσινο, πεζοδρόμια χωρίς παρκαρισμένα μηχανάκια και συνθήκες καθημερινής αξιοπρέπειας για κατοίκους και όχι μόνο για τουρίστες.

Η βιβλιοθήκη δεν είναι κακή ιδέα  κάθε πρωτοβουλία που ενθαρρύνει τη φιλαναγνωσία είναι καλοδεχούμενη. Όμως, όταν παρουσιάζεται ως «πολιτιστικό κατόρθωμα», τότε η συζήτηση μετατοπίζεται επικίνδυνα, από την επίλυση των βασικών αστικών αναγκών, στην κατανάλωση πολιτισμού ως βιτρίνας. Αντί για στρατηγικές ανάπλασης, βιώσιμης κινητικότητας και κοινωνικής συμμετοχής, το αφήγημα είναι «βάλαμε βιβλία δίπλα στη θάλασσα , είμαστε εντάξει».

Η Θεσσαλονίκη δεν χρειάζεται άλλα φωτογενή projects. Χρειάζεται πολιτική βούληση, σοβαρό σχεδιασμό, δημόσιο χώρο ουσίας. Χρειάζεται καθαρό αέρα και καθαρές προθέσεις, αν δεν αναμετρηθούμε με τα πραγματικά προβλήματα, τότε η Γυάλινη Βιβλιοθήκη θα μείνει ένα όμορφο ψεγάδι, μια ζωγραφιά πάνω σε ρωγμές τοίχου, που όλοι θα θαυμάζουν  μέχρι να καταρρεύσει ο τοίχος. Διότι, στο τέλος, δεν αρκεί να δείχνεις πολιτισμό, πρέπει να τον ενσαρκώνεις.

Αν διαβάζεις μόνο τα ίδια βιβλία που διαβάζουν όλοι, θα σκέφτεσαι και όπως όλοι

 Haruki Murakami, διάσημος, επιδραστικός Ιάπωνας συγγραφέας

Ανασχηματισμός ή Ανακύκλωση; Η Μαγική Τέχνη του να Μετακινείς Καρέκλες στο Τιτανικό

Καθώς η νέα χρονιά ετοιμάζει τα φανταχτερά της πυροτεχνήματα, το πολιτικό μας θέατρο εξοπλίζεται με το πατροπαράδοτο εργαλείο κατευνασμού, τον ανασχηματισμό. Α, το αιώνιο τέχνασμα! Όταν δεν μπορείς να αλλάξεις την πραγματικότητα, αλλάζεις τους ανθρώπους που την περιγράφουν στα πάνελ.

Η κυβέρνηση, βλέποντας το 25,2% να της χαμογελά αμήχανα από τη δημοσκοπική άκρη, αποφασίζει πως λίγοι καινούργιοι υφυπουργοί κατά προτίμηση πρόσωπα φρέσκα, άφθαρτα, και προπάντων, πειθήνια, θα είναι το βάλσαμο στη συλλογική αϋπνία. Στόχος; Να μεταδοθεί ενθουσιασμός, όχι στον λαό φυσικά, αλλά στην «γαλάζια» κοινοβουλευτική ομάδα που έχει αρχίσει να δυσφορεί, όχι από ιδεολογία, αλλά από αχρηστία.

Το ερώτημα όμως παραμένει αμείλικτο, μπορεί ένας ανασχηματισμός να προσφέρει λύσεις, όταν η πολιτική συνεχίζει να αγνοεί τους μικρομεσαίους που στενάζουν, τους πολίτες που μετρούν ρέστα και τα καταστήματα που γίνονται μουσεία επιβίωσης; Είναι σαν να αναδιατάσσεις τις καρέκλες στον Τιτανικό και να ελπίζεις ότι η πρόσκρουση θα ξεχαστεί με λίγο καλό πιάτο ημέρας στο υπουργικό συμβούλιο.

Διότι το πρόβλημα δεν είναι ποιος κρατά το τιμόνι, αλλά πού πηγαίνει το καράβι. Και αν η πορεία δεν αλλάξει  με πραγματικά μέτρα, με στήριξη στην παραγωγή και στη μεσαία τάξη που αργοπεθαίνει  τότε ούτε χίλιοι ανασχηματισμοί δεν θα σώσουν τον πνιγμένο. Μακάρι να καταλάβουν πως η εξουσία που δεν υπηρετεί, σαπίζει.

Όταν η κυβέρνηση διαρκώς μετακινεί ανθρώπους και ποτέ πολιτικές, δεν κυβερνά απλώς παίζει με κουρδιστά ανθρωπάκια

Μοντεσκιέ

Με το ένα πόδι  στο μηχανάκι και το άλλο στη Ferrari

Η αγροτική ζωή είναι δύσκολη, θέλει ιδρώτα, γη, σπόρο. Ή μήπως απλώς ένα καλό αφήγημα, ένα μηχανάκι  και έναν σύντροφο με στόλο υπερπολυτελών αυτοκινήτων; Η περίπτωση της Καλλιόπης Σεμερτζίδου, της «αγρότισσας με τη Ferrari», ήρθε να μας υπενθυμίσει πως στην Ελλάδα δεν φυτρώνουν μόνο φασολάκια  φυτρώνουν και καριέρες πάνω σε επιδοτήσεις.

Εμφανίστηκε στην εξεταστική  με θράσος, απορία και μια υπαρξιακή αύρα τύπου «τι με ρωτάτε τώρα;». Δήλωσε πως έχει μόνο ένα μηχανάκι. Όλα τα υπόλοιπα,  Ferrari, Porsche, lifestyle  είναι του άλλου. Σα να λέμε, «δεν είναι δικό μου το σκυλί, απλώς με ακολουθεί». Έπειτα πέρασε σε μια σαγήνη μυθοπλασίας όπου τα 14 στρέμματα έγιναν 350, χωρίς να εξηγεί το πώς  ίσως τα πότισε με δημόσιο χρήμα;

Η επιτροπή παρακολούθησε, κάποιοι σημείωναν, κάποιοι σήκωναν φρύδια, άλλοι μετρούσαν τα «δεν θυμάμαι» ανά ερώτηση. Δεν υπήρχε ένταση  υπήρχε απορία. Σουρεαλισμός σε live streaming, όπως θα τον σκηνοθετούσε ο Λουίς Μπουνιουέλ (Ισπανός σκηνοθέτης), « μια αγρότισσα χωρίς αγροτικά τιμολόγια, με lifestyle εφοπλίστριας και το βλέμμα του θύματος που “δέχεται επιθέσεις».

Ο διάλογος με τη λογική είχε κοπεί από νωρίς. Στη θέση του μπήκε μια πομφόλυγα περί ηθικής, φτώχειας, και… δανεικού πλούτου. Το κοινό ,δηλαδή όλοι εμείς, καλούμαστε να πιστέψουμε πως η αλήθεια είναι υποκειμενική. Αν νιώθεις αγρότισσα, είσαι. Αν οδηγείς Ferrari που «δεν είναι δικιά σου», δικαιούσαι επιδοτήσεις. Αν δεν έχεις στοιχεία, φέρνεις αύριο ή  μεθαύριο ή όταν τελειώσει το leasing…..

Όμως σε αυτή τη χώρα, η ηθική δεν κρίνεται από το όχημα που οδηγείς, αλλά από το θράσος με το οποίο λες πως δεν το οδηγείς.

Εμπρός καλές μας καρακάξες ένα ωραίο τραγούδι «Κραα, κραα, κραα…..»

Μην κοιτάς ποιος μιλά, κοίτα τι ζητά

Όργουελ

 

Μαξίμου All Inclusive, όταν ο Τζιτζικώστας έκανε check-in στην εξουσία

Οι καρδερίνες με ανθρώπινη φωνή  βρήκαν τρόπο να τρυπώσουν ξανά στο Μέγαρο Μαξίμου. Όχι για να κελαηδήσουν, αλλά για να καταγράψουν με τα φτερωτά μικρόφωνα τη συνάντηση του Απόστολου Τζιτζικώστα με τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Κι ενώ όλοι νόμιζαν ότι πρόκειται για μια συζήτηση περί τουριστικής πολιτικής, με τα συνηθισμένα “επικαιροποιημένα ευρωπαϊκά εργαλεία” και τις “διασυνδεδεμένες στρατηγικές βιώσιμης ανάπτυξης”, οι καρδερίνες μιλάνε για μια σκηνή γεμάτη υπονοούμενα, σιωπηλές φιλοδοξίες και ευγενικά βλέμματα που έλεγαν πολλά.

Από τη μία ο πρώην περιφερειάρχης, νυν Επίτροπος Τουρισμού, εμφανίστηκε στο Μαξίμου με το ύφος του ανθρώπου που ξέρει ότι δεν είναι απλώς καλεσμένος, αλλά εν δυνάμει… ισότιμος συνομιλητής. Ο Τζιτζικώστας, έμπειρος παίκτης στο κέντρο του ευρωπαϊκού παιχνιδιού, γνωρίζει πια να παίζει με τις λέξεις, να δείχνει υπερκομματικός, αλλά ταυτόχρονα να αφήνει μια διακριτική αίσθηση «βλέπω και πιο μακριά». Οι καρδερίνες τον άκουσαν να μιλά για τουρισμό, μεταφορές, 80 δισεκατομμύρια ευρώ, αλλά στον ήχο της φωνής του διάβασαν κάτι άλλο, ένα διακριτικό «θυμήσου με».

Από την άλλη, ο Πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, οικοδεσπότης, σίγουρος, σταθερός, αλλά με εκείνο το ύφος που λέει “όλα καλά, Απόστολε, αλλά πρόσεξε μην ξεχαστείς”. Οι καρδερίνες σχολίασαν πως χαμογέλασε με επαγγελματική ακρίβεια. Έδωσε  το μήνυμα: “είμαστε μαζί σ’ αυτό, αλλά μην ξεχνάς ποιος κρατάει το μαγαζί και ποιος σου έδωσε την θέση…..”. Ήταν ο τόνος που χρησιμοποιούν οι παλιοί σε αυτούς που ανέβηκαν γρήγορα.

Και εκεί ανάμεσα στις ευγένειες, τις θερμές ευχαριστίες και την ευρωπαϊκή ατζέντα, οι καρδερίνες μας έπιασαν τον παλμό μιας σχέσης που δεν είναι ούτε ψυχρή ούτε φιλική, αλλά κάπου στη μέση, συνεργατική με διακυμάνσεις, γεμάτη προσδοκίες, φιλοδοξίες, κι ένα βλέμμα προς το μέλλον  όχι κατ’ ανάγκη κοινό. Ο ένας θέλει να δείξει ότι η Ευρώπη έχει ελληνικό χρώμα, ο άλλος ότι η Ελλάδα έχει ακόμα γερό τιμόνι.

Οι καρδερίνες, αφού κατέγραψαν τις μεταξύ τους χορδές εξουσίας, πέταξαν έξω από το Μαξίμου τιτιβίζοντας ένα τραγουδάκι γεμάτο ειρωνεία, η πολιτική  όπως και ο τουρισμός  έχει πάντα υψηλή σεζόν για φιλοδοξίες.

Η πολιτική δεν είναι παιχνίδι. Είναι σοβαρή υπόθεση

Winston Churchill

Τα Τρακτέρ της Οργής και τα POS της Εξαθλίωσης

Κατέβηκαν, λέει, οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι στους δρόμους. Και μόλις το άκουσε η κυβέρνηση, έστειλε τα ΜΑΤ. Όχι για να φυτέψουν ντομάτες,  αν και αυτό θα ήταν πιο παραγωγικό– αλλά για να «διαχειριστούν την κατάσταση». Βλέπετε, δεν υπάρχει πρόβλημα στη χώρα που να μην αντιμετωπίζεται με μία κλούβα, δύο γκλομπ και πέντε ανακοινώσεις γεμάτες αβρότητες και ψεύδη.

Οι άνθρωποι της γης, αυτοί που ακόμη παλεύουν με λάσπη, ζέστη, παγετό και τιμές που θυμίζουν εποχές φεουδαρχίας, τολμούν να ζητούν το αδιανόητο….να πληρώνονται στην ώρα τους. Να μη χρειάζεται να πουλούν τα προϊόντα τους όσο κάνει ένας καφές , να μην τους «στήνει» ο ΟΠΕΚΕΠΕ , που απ’ ό,τι φαίνεται λειτουργεί με ταχύτητες Ταχυδρομείου της δεκαετίας του ’50.

Αλλά μη νομίζετε πως είναι μόνο οι αγρότες που ζουν αυτό το θέατρο του παραλόγου. Οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες   εκείνοι που οι κυβερνήσεις αποκαλούν «ραχοκοκαλιά της οικονομίας» και στη συνέχεια τους χτυπάνε με μασάζ ακριβείας με φόρους, εισφορές και POS που κλείνουν το μάτι στο κράτος  ζουν την ίδια τραγωδία. Κάθε μέρα παίζουν το «Ρωσική Ρουλέτα με την Εφορία», και κάθε μήνα, προσπαθούν να μαντέψουν ποιον λογαριασμό δεν θα πληρώσουν για να πληρώσουν τον άλλο.

Η οικονομική πολιτική της χώρας είναι ένα σατιρικό έργο του Αριστοφάνη  μόνο που δεν γελάμε πια. Η κυβέρνηση υπόσχεται ανάπτυξη, και οι αγρότες φυτεύουν πατάτες  αλλά στον δρόμο, γιατί στο χωράφι δεν συμφέρει. Οι μικρομεσαίοι ακούνε για «επενδύσεις» και σκέφτονται αν θα έχουν φως τον άλλο μήνα. Το μόνο που ευημερεί σταθερά είναι οι τιμές στα ράφια και τα νεύρα μας.

Κι όμως, στην τηλεόραση, κυβερνητικοί εκπρόσωποι εξηγούν με χαμόγελα ότι όλα πάνε καλά. Ίσως ζουν σε άλλη χώρα. Ίσως σε εκείνη την παραλλαγή της Ελλάδας που κατοικείται μόνο από νούμερα PowerPoint και πίνακες Excel. Εκεί που ο μισθός φτάνει, οι αγρότες είναι ευχαριστημένοι, και οι μικρομεσαίοι κάνουν επέκταση σε Παρίσι, Μιλάνο και Άρη.

Εδώ κάτω, πάντως, η πραγματικότητα μυρίζει ιδρώτα, γάλα που δε φτάνει στην αγορά και λουκέτα σε καταστήματα που μέχρι χθες έδιναν ζωή στις γειτονιές.

Κι αν κάποιοι ρωτήσουν «μα τι ζητάνε όλοι αυτοί στους δρόμους;», η απάντηση είναι απλή, ζητούν να μην τους κοροϊδεύουν άλλο. Κι αυτό, για ορισμένους, είναι ήδη επαναστατική πράξη.

Η φτώχεια δεν είναι ατύχημα. Όπως η σκλαβιά και το απαρτχάιντ, είναι δημιουργήματα του ανθρώπου,  μπορούν να εξαλειφθούν από τις ενέργειες των ανθρώπων

 Νέλσον Μαντέλα

 

Η Ελλάδα 2.0,αναπτύσσεται θεαματικά  αλλά μόνο στους πίνακες Excel

Στην Ελλάδα του 2025, η ανάπτυξη τρέχει. Όχι βέβαια στους δρόμους, ούτε στα σούπερ μάρκετ, ούτε στα σπίτια των πολιτών. Εκεί συνεχίζουν να τρέχουν οι λογαριασμοί, τα ενοίκια και τα νεύρα. Αλλά στα δελτία Τύπου, στις παρεμβάσεις των κυβερνητικών παραγόντων και στα reports διεθνών οίκων, η Ελλάδα πετάει. Ίσως μάλιστα τόσο ψηλά, που δεν τη βλέπει πια κανείς από το έδαφος.

Ο Υπουργός Παρά τω Πρωθυπουργώ, Άκης Σκέρτσος, μας υπενθυμίζει με περισσή σοβαρότητα πως η χώρα απορροφά χρήματα με ρυθμό που θα ζήλευε ακόμα και η σκούπα  Hoover. Πράγματι, τα δισεκατομμύρια του Ταμείου Ανάκαμψης έρχονται και φεύγουν με τέτοια ταχύτητα, που ο απλός πολίτης ούτε που προλαβαίνει να τα χαιρετήσει. Ούτε βέβαια να τα δει.

Η Ελλάδα είναι πρώτη στην εκταμίευση, αλλά τελευταία στην αντίληψη του πολίτη για τη διαφορά στη ζωή του. Ανάμεσα στην ψηφιοποίηση της δημόσιας διοίκησης και την πολεοδόμηση των ονείρων, ο Έλληνας καλείται να αισθανθεί ευγνώμων που το κράτος βάζει χάρτες και κτηματολόγια ενώ ο ίδιος ξεχνάει πώς είναι να τελειώνει ο μήνας χωρίς να τελειώνουν τα λεφτά.

Στο αφήγημα της επιτυχίας, η κοινωνία παραμένει κομπάρσος. Όσο το success story γράφεται με νούμερα, τόσο η πραγματικότητα απαντά με ποσοστά, η Νέα Δημοκρατία σκαλώνει στις δημοσκοπήσεις και δεν λέει να σηκώσει κεφάλι. Ίσως γιατί δεν μπορείς να χτίσεις εμπιστοσύνη με ποσοστά απορρόφησης  ο κόσμος χρειάζεται να απορροφήσει πρώτα την ιδέα ότι ζει καλύτερα και δεν την απορροφά. Αντίθετα, καταπίνει δύσκολα κάθε νέο αφήγημα επιτυχίας.

Η κυβέρνηση επενδύει στην “Ελλάδα 2.0”. Το εκλογικό σώμα, όμως, δείχνει κολλημένο στην Ελλάδα του 1.0, με χαμηλούς μισθούς, ακριβή ζωή και μια ανυπομονησία για κάτι αληθινό.

Η πρόοδος γιορτάζει τις νίκες της πάνω στα ερείπια εκείνων που δεν πήραν μέρος στον αγώνα

 Καρλ Κράους, Βιεννέζος σατιρικός