Φαιδρά Πορτοκαλέα #023: Λουκέτα παντού, ο Διαμαντής, ο ψυχολόγος της πτώχευσης, το περιπολικό, οι Les Transkareklistes, οι βαρετές CATS, ο Βουλγαράκης, και το παλαιότερο classic bar

Κλείνουν σαν στραγάλια, η Eurostat  κι η κυβέρνηση στον ρόλο του έκπληκτου θεατή

Από εδώ, από την πορτοκαλιά μας, από αυτή τη σεμνή και ταπεινή στήλη που βλέπει τα πράγματα πάντα με τη σοβαρότητα ενός μεθυσμένου δελτίου ειδήσεων, έχουμε πει, προβλέψει, μαντέψει και χρησμοδοτήσει την κατάρρευση της μικρομεσαίας επιχείρησης στην Ελλάδα. Όχι επειδή είμαστε μάγοι , αν και έχουμε τους καλύτερους μάντεις, τις πιο αξιόπιστες Πυθίες και κάτι εσωτερικούς δράκους που καπνίζουν μονόφυλλα από το άγχος τους  αλλά γιατί απλώς… βλέπουμε την πραγματικότητα.

Και τι ήρθε να μας πει η Eurostat; Ότι στο τρίτο τρίμηνο του 2025, η Ελλάδα καταλαμβάνει την κορυφή στα λουκέτα επιχειρήσεων με αύξηση 47,8%. Α, καλά! Ευχαριστούμε πολύ, κύριοι των Βρυξελλών, πάντα τέτοια! Μόνο που εμείς εδώ τα γράψαμε, τα φωνάξαμε, τα ψελλίσαμε από την άνοιξη ακόμα, όταν άρχισαν τα πρώτα «λουκέτα» να σφυρίζουν  σαν τα  τραίνα στις ράγες…..

Διότι στην ελληνική πραγματικότητα, η μικρομεσαία επιχείρηση δεν κλείνει γιατί “δεν είναι βιώσιμη”, αλλά γιατί το κράτος της έχει φορέσει μπότες τσιμέντου και την έχει πετάξει στον βυθό της γραφειοκρατίας, της φορολογικής αφαίμαξης και της τραπεζικής… αδιαφορίας. Και έρχεται τώρα η κυβέρνηση να σοκαριστεί, πάλι. Μα τι λέτε; Σοβαρά; Μήπως να κάνουμε μια επιτροπή να διερευνήσει γιατί το παγωτό λιώνει στον ήλιο;

Κι όμως, κάποιοι το έχουν πιάσει το νόημα. Εκεί στην Κύπρο, λουκέτα -50%. Στη Ρουμανία -45,9%. Στην Εσθονία -21%. Κι εμείς εδώ κάνουμε διαγωνισμό για το ποιος θα βάλει το πιο καλαίσθητο λουκέτο στη βιτρίνα του μαγαζιού του.

Η κυβέρνηση θα έπρεπε να ντρέπεται που χρειάζεται την Eurostat για να διαβάσει αυτό που γράφει με σπρέι ο τοίχος της κάθε γειτονιάς, «Η μικρομεσαία πεθαίνει και μαζί της πεθαίνει η οικονομία σου». Αν συνεχίσει έτσι, το μόνο που θα αναπτύσσεται στη χώρα θα είναι οι κλειδαριές.

Ας ρίξουμε μια ματιά και στους Άγγλους, όχι στους σύγχρονους, αλλά στη Θάτσερ. Ναι, ναι, αυτή τη «Σιδηρά Κυρία» που πολλοί αγάπησαν και άλλοι τόσοι φοβήθηκαν. Ήξερε κάτι βασικό, αν δεν στηρίξεις τον μικρό επιχειρηματία, τον οικογενειάρχη με το συνοικιακό καφενείο ή το τυροπιτάδικο της γωνίας, τότε δεν στηρίζεις τίποτα. Ανάπτυξη δεν γίνεται με Excel και PR, αλλά με εργαλεία, μείωση φόρων, ρευστότητα και εμπιστοσύνη.

Οπότε, αντί να περιμένουμε άλλη μία ανακοίνωση από τις Βρυξέλλες για να πέσουμε από τα σύννεφα  τα οποία, παρεμπιπτόντως, φορολογούνται με ΦΠΑ 24% στη χώρα μας , ας γίνει κάτι. Τώρα. Όχι αύριο. όχι μόλις ολοκληρωθεί η δημόσια διαβούλευση επί της δημόσιας διαβούλευσης. Γιατί στο τέλος, σ’ αυτή τη χώρα, μόνο οι επιχειρήσεις κλείνουν. Οι ευθύνες, ποτέ.

«Δεν υπάρχει δημόσιο χρήμα. Υπάρχει μόνο το χρήμα των φορολογουμένων»

 Margaret Thatcher

 

Σαν τον Διαμαντή μες στο φραπέ ,άφρισε και παραιτήθηκε

Είναι κάποιες στιγμές στην πολιτική ζωή που μοιάζουν βγαλμένες από θεατρική πρόβα  αλλά από εκείνες που ακυρώνονται λόγω… υπερβολικού δράματος. Ο Διαμαντής Καραναστάσης, βουλευτής της Πλεύσης Ελευθερίας και κατά δήλωσή του απεσταλμένος του Πολιτισμού στο ναρκοπέδιο της πολιτικής, αποφάσισε να παραιτηθεί γιατί  όπως μας πληροφορεί με τόνο αγανακτισμένου ποιητή  «η ανοχή στη βρομιά έχει όρια».

Τι είπε λοιπόν ο Διαμαντής μας; Πως προσπάθησε να μετακινήσει τα αμετακίνητα. Σαν άλλος Ηρακλής, αλλά αντί για την Κόπρο του Αυγεία, βρέθηκε να παλεύει με τα αποδυτήρια της Πλεύσης. Τελικά, ο άνδρας που μπήκε στη Βουλή με τα λάβαρα της τέχνης, αποχώρησε γιατί η σκηνή της πολιτικής ήταν γεμάτη μυγάκια. Και πού πήγε το γάλα, θα ρωτήσεις; Εκείνος ήταν το γάλα! Καθαρό, παστεριωμένο, ολίγον τι αγελαδινό και άκρως κουλτουρέ

Η ανάρτησή του με τίτλο «Σαν το Γάλα μες στις Μύγες» μοιάζει με trailer από έργο του Φελλίνι σε σκηνοθεσία ΕΡΤ3. Ευχαρίστησε φίλους, συνεργάτες και τη Ζωή Κωνσταντοπούλου  διότι χωρίς αυτήν, προφανώς, ούτε μυγοσκοτώστρα δεν θα του εμπιστεύονταν. Και αφού παρέδωσε τα πολιτικά του όπλα, με βαρύ βλέμμα και ακόμα βαρύτερα αποσιωπητικά, δήλωσε ότι επιστρέφει εκεί που ανήκει, στον Πολιτισμό. Γιατί, όπως όλοι γνωρίζουμε, η Βουλή είναι προφανώς το αντίθετο του πολιτισμού  είναι το μέρος όπου τα έργα του Ευριπίδη παίζονται ανάμεσα σε φωνές για τα Τέμπη και τους εξοπλισμούς.

Αναρωτιέται κανείς όμως, αφού είσαι γάλα, Διαμαντή μου, τι γύρευες στο πανηγύρι της πολιτικής; Ποιος γάλακτος νους σου είπε πως οι μύγες θα σε αφήσουν ήσυχο; Και τελικά, δεν είναι λίγο άδικο να μπαίνεις εθελοντικά στο χοιροστάσιο και μετά να παραπονιέσαι ότι  βρωμάνε οι γαλότσες;

Ίσως, βέβαια, να είναι κι αυτό μια παράσταση, μια έξοδος θεαματική, με μελοδραματική μουσική υπόκρουση, δάκρυα στις κουΐντες και χειροκρότημα από τα πολιτιστικά πεζοδρόμια. Άλλωστε, στην Ελλάδα, η πολιτική και το θέατρο έχουν κάτι κοινό, όλοι ανεβαίνουν στη σκηνή, αλλά ελάχιστοι ξέρουν το έργο.

Δέστε τις ζώνες σας, θα είναι μια ταραγμένη νύχτα

Bette Davis,   θρυλική Αμερικανίδα ηθοποιός στην ταινία All About Eve (1950), ένα έργο γεμάτο ίντριγκα, εγωισμούς και θεατρικότητα.

Ο Ψυχολόγος της Πτώχευσης και οι Μεγάλες Χαρές του Κρατικού Ανορθολογισμού

Ω, αγαπητέ μου αναγνώστη, θαρρείς πως ζούμε σε εποχές παραλογισμού αντάξιες της πιο άγριας σελίδας του Καντίτ (ήρωας του Βολταίρου). Εκεί όπου η αισιοδοξία του συστήματος διακηρύσσει πως όλα βαίνουν καλώς αρκεί, φυσικά, να έχεις χρεοκοπήσει πρώτα. Διότι, σε αυτήν την θαυμαστή ελληνική πολιτεία, η οποία καυχάται ότι προσφέρει λύσεις με τη γενναιοδωρία αλτρουιστή μονάρχη, μαθαίνουμε ότι στους υπερχρεωμένους δεν θα απομένει πλέον μόνο η αγωνία, όχι, όχι! Τώρα θα έχουν και ψυχολόγο, επιδοτούμενο παρακαλώ.

Εδώ εισέρχεται ο κύριος Πιερρακάκης, ένας τεχνοκράτης που, αντί να σηκώσει τα μανίκια για να διευκολύνει τον μικρομεσαίο από το να καταλήξει στον γκρεμό, φροντίζει να του στρώσει το στρώμα στο οποίο θα προσγειωθεί ή  για να μιλήσουμε με το τσίμπημα που αρμόζει στην εποχή, δεν βελτιώνει τον δρόμο επιδοτεί τον τραυματιοφορέα.

Η νέα ρύθμιση λοιπόν προβλέπει ότι  ο χρεωμένος δεν θα πηγαίνει φυλακή. Ύστερα από τόσες δεκαετίες, συνειδητοποίησε το κράτος ότι το κελί δεν είναι λύση. Μπράβο, όμως, αντί να εξυγιάνει την επιχειρηματικότητα, να μειώσει τους φόρους που συνθλίβουν τον μικρομεσαίο όπως η Ιερά Εξέταση έναν αιρετικό, αντί να απλουστεύσει ένα γραφειοκρατικό σύστημα που έχει περισσότερα χαρτιά και υπογραφές από το Βατικανό, τι κάνει; Προσφέρει ψυχολόγο!!!!

Ποια ευκολία! Ποια χάρη! Πτωχευμένος μεν, αλλά ψυχολογικά στηριγμένος. Πτωχεύεις; Θα σε βοηθήσουμε να το… αποδεχθείς, σαν να σου καίγεται το σπίτι και η πολιτεία να σου προτείνει μαθήματα διαχείρισης άγχους μπροστά στη φωτιά. Θα περίμενε κανείς πως ένας άνθρωπος της τεχνολογίας θα επεδείκνυε μια ελάχιστη πρακτικότητα, μα όχι. Επειδή το πρόβλημα των μικρομεσαίων δεν είναι, βλέπεις, η υπερφορολόγηση, η έλλειψη ρευστότητας, ο αθέμιτος ανταγωνισμός, οι εισφορές, το δυσκίνητο κράτος….. είναι το άγχος τους. Τι ειρωνεία! Αυτό ακριβώς που χρειάζεται ο άνθρωπος που πνίγεται είναι να μάθει να χαμογελάει όσο καταπίνει νερό.

Θα μου πείτε: «Μα, κύριε, δεν είναι καλό να υπάρχει ψυχολογική στήριξη;» Φυσικά και είναι! Όμως, αγαπητέ μου, όταν κάποιος πνίγεται, του ρίχνεις σωσίβιο, όχι φυλλάδιο με αναπνευστικές ασκήσεις. Και η ελληνική μικρομεσαία τάξη πνίγεται χρόνια τώρα, ενώ οι σωτήρες της στέκουν στην ακτή κρατώντας εγχειρίδια mindfulness. Έτσι, αντί να δούμε μεταρρυθμίσεις που αποτρέπουν την πτώχευση, βλέπουμε μέτρα που απλώς την καθιστούν πιο… ψυχολογικά ανεκτή. Αν αυτό δεν είναι ο θρίαμβος της πολιτικής φαντασίας, τότε δεν ξέρουμε τι είναι.

Η αισιοδοξία είναι η  τρέλα να επιμένουμε ότι όλα πάνε καλά όταν βρισκόμαστε σε δυστυχία.

 Βολταίρος

 

Το περιπολικό δεν είναι ταξί, εκτός αν λέγεσαι Βανδή, φοράς γόβα και έχεις Instagram

Στην Ελλάδα του 2025, το «καλέστε το 100» είναι μια φράση με προϋποθέσεις  κάτι σαν τα πάρτι των κοσμικών, μπαίνεις μόνο αν είσαι VIP, επώνυμος ή αν έπεσες θύμα… σκασμένου λάστιχου. Για τους υπόλοιπους, η γραμμή λειτουργεί σαν αυτόματο τηλεφωνικό κέντρο που παίζει hold music πάνω από την ίδια την αγωνία σου.

Ας ξετυλίξουμε λοιπόν την υπόθεση που μας καίει, γιατί αυτό το έργο έχει πλοκή, δράμα, τραγωδία και μια έλλειψη  εμφάνισης της κοινής λογικής που κράτησε μόλις τρία δευτερόλεπτα.

Η 28χρονη Κυριακή Γρίβα δεν ήταν διάσημη, ούτε περνούσε από κόκκινα χαλιά. Ήταν μια γυναίκα που φοβόταν  και είχε κάθε λόγο. Ο πρώην σύντροφός της την απειλούσε επανειλημμένα, τη στοίχειωνε, την ακολουθούσε. Απελπισμένη, κάλεσε το «100» ζητώντας ένα περιπολικό , όχι για μεταφορά εξυπηρέτησης αλλά  για βοήθεια, για να μην καταλήξει η ιστορία εκεί που κατέληξε.

Και τότε ακούστηκε η ιστορική, μνημειώδης, γρανιτένια φράση του αστυνομικού- τηλεφωνητή:*«Το περιπολικό δεν είναι ταξί.» το είπε, το εννοούσε, το πίστευε.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο ίδιος υπάλληλος,  αυτός που απέκρουσε μια κραυγή για βοήθεια με την άνεση ανθρώπου που απορρίπτει κουπόνι σούπερ μάρκετ αφέθηκε ελεύθερος με περιοριστικούς όρους. Όχι προφυλάκιση, όχι απόταξη απλώς λίγη… «ελευθερία με αστερίσκους».

Όπως φαίνεται, στη χώρα μας η ανευθυνότητα δεν είναι αδίκημα  είναι προσόν.

Μόνο που η πραγματικότητα δεν συγχωρεί τέτοια λάθη: Η Κυριακή Γρίβα δολοφονήθηκε άγρια  από τον πρώην σύντροφό της μπροστά στο αστυνομικό τμήμα Αγίων Αναργύρων . Εκείνος έκανε πράξη αυτό που η πολιτεία είχε ακούσει, είχε προειδοποιηθεί, αλλά δεν έκρινε αρκετά σημαντικό για να κουνήσει  από το parking ένα περιπολικό.

Κι ενώ το πένθος ακόμα μυρίζει μπαρούτι, η επικαιρότητα μας χάρισε πρόσφατα  ένα δεύτερο κεφάλαιο, αυτή τη φορά σπαρταριστό, σχεδόν κωμικό  αν δεν ήταν τόσο θλιβερό.

Η τραγουδίστρια Δέσποινα Βανδή έμεινε από λάστιχο, ναι, από λάστιχο, όχι από απειλή αλλά από Goodyear. Και ω του θαύματος! Το περιπολικό,  το ίδιο είδος οχήματος που δεν είναι ταξί όταν μια γυναίκα κινδυνεύει, έγινε ταξί, Uber, οδηγός service και  με συνοδευτικό φρουρό, όλα μαζί. Την παρέλαβε, την μετέφερε στο ξενοδοχείο της και όλα κύλησαν ομαλά, με τη θέρμη και την προσοχή που επιφυλάσσεται σε εθνικές ντίβες και σε πρόσωπα που κάνουν trending hashtags χωρίς να χρειάζεται να πεθάνουν.

Και η κοινωνία αναρωτήθηκε, άρα, τελικά, τα περιπολικά είναι ταξί  απλώς όχι για όλους. Ένα κράτος που δεν προστατεύει τους αδύναμους, αλλά εξυπηρετεί τους δημοφιλείς, πάσχει από κάτι βαθύτερο, αξιακή μυωπία.

Αν θέλεις να μάθεις ποιος κυβερνά μια κοινωνία, δες ποιος ζητά βοήθεια και ποιος τη λαμβάνει

 ΦΑΙΔΡΑ ΠΟΡΤΟΚΑΛΕΑ

 

Les Transkareklistes, η Αρετή του Πολιτικού Περιπατητισμού

Στην Α’ Θεσσαλονίκης, εκεί όπου η πολιτική λογική πηγαίνει διακοπές και οι βουλευτικές έδρες αντιμετωπίζονται σαν κληρονομικά δικαιώματα, δυο πρώην Συριζαίοι, νυν Πασόκοι και αυριανοί, ποιος ξέρει τι,  κάνουν τις ιδεολογικές κωλοτούμπες να μοιάζουν με αγώνισμα Ολυμπιακών. Ο λόγος για τη Ράνια Θρασκιά και τον Πέτρο Παππά, δύο εκλεγμένους με τη σημαία του ΣΥΡΙΖΑ, που με ευκολία μεγαλύτερη κι από αυτήν που αλλάζει ο καιρός στη Θεσσαλονίκη, βρήκαν πολιτική θαλπωρή στο ΠΑΣΟΚ ή  τουλάχιστον έτσι νομίζαμε…

Γιατί, απ’ ό,τι φαίνεται, ούτε στο νέο τους σπίτι νιώθουν αρκετά άνετα. Η μεν κυρία Θρασκιά, με δηλώσεις περί «προσέγγισης» με τον Αλέξη Τσίπρα, άνοιξε διάπλατα την πόρτα στις υποψίες για πολιτική ανακύκλωση, ενώ ο δε κύριος Παππάς έχει πίσω του τόσο αιχμηρές αναρτήσεις κατά του κ. Τσίπρα που, αν τον δεις τώρα να κάθεται πλάι του σε πάνελ, θα πιστέψεις πως ζούμε σε κάποιο επεισόδιο του «Black Mirror: Greek Politics Edition»

Φυσικά, αυτή η ελαφρότητα στη στάση και την ιδεολογική τοποθέτηση δεν είναι ακριβώς «ανωμαλία του συστήματος», είναι το ίδιο το σύστημα. Η μόνη σταθερά δεν είναι οι θέσεις, οι απόψεις, τα προγράμματα, αλλά η έδρα. Η καρέκλα, εκεί, στην Α’ Θεσσαλονίκης, δεν κυκλοφορεί πολιτικός αέρας  μόνο η φλόγα του σταυρού των επόμενων εκλογών. Κι αν πρέπει να αλλάξεις κόμμα, ιδέες ή ακόμα και… φύλο για να τη διατηρήσεις, ε, μικρό το κακό.

Όσο για τους οπαδούς  του ΠΑΣΟΚ; Ανήσυχος και δίκαια. Πώς να απαντήσει ένας κομματικός όταν δεν ξέρει αν οι βουλευτές του μιλούν με τον κ. Τσίπρα στο φως ή στο σκοτάδι; Όταν οι σχέσεις ανάμεσα στους εκ των μεταγραφών είναι πιο ψυχρές κι από νύχτα Δεκέμβρη στη Νεάπολη; Η Διγλωσσία δεν είναι πια πολιτικό πρόβλημα  είναι πολιτική ταυτότητα.

Μα ίσως τελικά να μην είναι η ιδεολογία που τους κινεί. Ίσως το μόνο σταθερό ιδεολογικό τους πρόταγμα να είναι η αγωνία της επιβίωσης: «βρέξει-χιονίσει, να κρατήσουμε την έδρα». Το Κοινοβούλιο ως καταφύγιο από τον πολιτικό χειμώνα της ανυπαρξίας.

 Η πολιτική είναι η τέχνη να εμποδίζεις τους ανθρώπους να ανακατεύονται με αυτά που τους αφορούν

Ζαν-Πολ Σαρτρ

 

Όταν οι γάτες γουργουρίζουν… αλλά το θέαμα χασμουριέται

Λένε πως οι γάτες έχουν εννιά ζωές. Το μιούζικαλ Cats μάλλον τις έκαψε όλες στις πρόβες. Το πολυδιαφημισμένο musical του Andrew Lloyd Webber προσγειώθηκε επιτέλους στη Θεσσαλονίκη, φορώντας τα καλά του, τρίβοντας πατουσάκια στο κόκκινο χαλί του Μεγάρου Μουσικής και κάπου εκεί τελειώνει και η μαγεία. Γιατί αυτό που παρακολουθήσαμε δεν ήταν ένα αριστούργημα του μουσικού θεάτρου, αλλά μια πολύ καλή παράσταση… του 1993,το 2025, απλώς ήρθε με Ryanair.

Φυσικά, η παραγωγή είναι προσεγμένη, κοστούμια με γούνες που θυμίζουν καρναβάλι Πάτρας, χορευτές που κάνουν τη δουλειά τους τίμια, σκηνικά που προσπαθούν να μας πείσουν ότι το παλιό είναι κλασικό. Αλλά το πρόβλημα είναι αλλού, όταν το έργο σου έχει λιγότερη πλοκή από TikTok βίντεο  και η πιο δραματική στιγμή είναι όταν μία γάτα… σηκώνει το πόδι της με χάρη, κάτι πάει λάθος.

Το κοινό χειροκρότησε, ναι  άλλωστε, δεν είναι εύκολο να πληρώσεις εισιτήριο Μεγάρου και να μη δείξεις λίγο ενθουσιασμό. Αλλά κανείς δεν βγήκε με το βλέμμα του υπερευχαριστημένου, ούτε καν του μισο-διασκεδασμένου. Περισσότερο με τη σκέψη «Ίσως έπρεπε να πάω σινεμά…»

Τώρα, για να λέμε και του… sold out το δίκιο, μπορεί στις πλατφόρμες να φιγουράριζε περήφανα η ένδειξη «όλες οι παραστάσεις εξαντλημένες», όμως εμείς βρεθήκαμε Κυριακή βράδυ, στην τελευταία παράσταση  και το θέατρο ήταν  μόνο τρία τέταρτα γεμάτο!!!  Άρα ή κάποιοι γάτοι το ‘σκασαν τελευταία στιγμή… ή το “sold out” είναι νέα μορφή τέχνης, sold… κάπου… out… αλλού.

Και βέβαια, ας μιλήσουμε για την ουσία, πώς γίνεται να φέρνεις ένα τόσο θρυλικό έργο και να μη λέει τίποτα καινούριο; Όλη αυτή η παράσταση έμοιαζε με powerpoint παρουσίαση με μουσική υπόκρουση. Μια αποστειρωμένη, επιμελημένη αναβίωση, χωρίς ρίσκο, χωρίς ερμηνευτική πρόταση, το μόνο που ρισκάρει είναι να σε πάρει ο ύπνος στο “Memory”.

Πριν πείτε ότι είμαστε  υπερβολικοί,  όχι, δεν λέμε πως ήταν χάλια. Ήταν απλώς μια γάτα που γουργουρίζει χωρίς λόγο. Και όταν το Μέγαρο Μουσικής , ένας θεσμός που οφείλει να εμπνέει,  φέρνει κάτι τόσο επιφανειακά “ποιοτικό”, τότε συγγνώμη, αλλά κάποιος χρειάζεται ξύπνημα με ψεκαστήρα.

Ο πολιτισμός δεν είναι μαριονέτα του ονόματος ή του παρελθόντος. Κι αν είναι να δούμε κάτι που είδαμε και ξαναείδαμε, τουλάχιστον ας έχει νύχια, εδώ, το μόνο που γρατζούνισε ήταν η υπομονή μας.

Το τίποτα με περιτύλιγμα είναι ακόμα τίποτα

 Μαλβίνα Κάραλη

Με τον Βουλγαράκη και άλλους σαν αυτόν μπροστά, κανείς  λύκος δεν πλησιάζει το μαντρί

Σε μια εποχή που η πολιτική σκηνή θυμίζει περισσότερο επιθεώρηση παρά εθνική στρατηγική, και όπου ο πολιτικός λόγος έχει αντικατασταθεί από τον τηλεοπτικό χαρτοπόλεμο, η Νέα Δημοκρατία μοιάζει να ξεχνά τους παλιούς της μαχητές, εκείνους που έπαιξαν με φωτιές, πέρασαν από «συγκλητικές»  εξετάσεις και βγήκαν πιο μπλε κι απ’ το λογότυπο του κόμματος. Ένας από αυτούς, ο Γιώργος Βουλγαράκης, επιστρέφει σιγά-σιγά στα δημόσια πάνελ, σαν φάντασμα καλών καιρών, όχι για να μας τρομάξει, αλλά για να μας υπενθυμίσει ότι κάποτε η κεντροδεξιά ήξερε να μιλά, να απαντά και κυρίως  να μην απολογείται για την ιδεολογία της.

Ο πρώην Υπουργός και βουλευτής, κομμάτι αναπόσπαστο της μετακαραμανλικής παράταξης, εμφανίζεται ξανά στα τηλεοπτικά παράθυρα και είναι σαν να μπαίνει φρέσκος αέρας σ΄ ένα δωμάτιο που έχει κλείσει . Η ρητορική του είναι σφιχτή, στοχευμένης πολιτικά   και με εκείνη τη δόση παλαιάς στοχευμένης  ειρωνείας που σε κάνει να χαμογελάς ακόμα και όταν διαφωνείς. Γιατί ναι, μπορεί να πει «είμαι γέννημα θρέμμα, κυρίες και κύριοι» χωρίς να του βγαίνει αλλεργία και μόνο γι’ αυτό αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία.

Την ώρα που η ΝΔ αιμορραγεί προς τα δεξιά της, βλέποντας ψηφοφόρους να πηδούν από το καράβι όπως οι ποντικοί απ’ τον «Τιτανικό του Κέντρου», το κόμμα φαίνεται να έχει χάσει την πυξίδα. Και τι κάνει; Σου λέει «θα απαντήσουμε με κάτι τεχνοκρατικό». Όχι αγαπητοί  με εξισώσεις δε φτιάχνεις παράταξη, φτιάχνεις excel. Και τα excel δεν κερδίζουν εκλογές.

Χρειάζονται, λοιπόν, πρόσωπα που ξέρουν από πολιτική μάχη, που δεν φοβούνται να συγκρουστούν με ιδεολογικούς αντιπάλους χωρίς να τρέμει η φωνή  τους. Ο Βουλγαράκης είναι ένα τέτοιο στέλεχος, έχει περάσει από την πολιτική πρέσα, έχει κάνει λάθη( ποιος δεν έκανε)  αλλά παραμένει ενεργός, αιχμηρός και κυρίως, με άποψη. Στην εποχή της «στρογγυλεμένης» πολιτικής, που όλοι μιλάνε σαν να τους γράφει το PR γραφείο του Netflix, αυτό είναι πολυτέλεια.

Η Νέα Δημοκρατία οφείλει να θυμηθεί τους ανθρώπους που έδωσαν μάχες στα χαρακώματα της πολιτικής, όχι μόνο στα ασφαλή studio. Ο Βουλγαράκης, με την εμπειρία του, το ιδεολογικό του στίγμα και την επικοινωνιακή του άνεση, είναι ένα στέλεχος που μπορεί να τραβήξει πίσω στο «μαντρί» εκείνους που πλέον φλερτάρουν με διάφορα δεξιά μορφώματα….

Ας πάψει επιτέλους η ΝΔ να φέρεται σαν να ντρέπεται για τον εαυτό της. Αντί να ψάχνει για «καινούριες ιδέες» στο TikTok, ας ξανακούσει εκείνους που γνωρίζουν την ιστορία της και την υπηρέτησαν με κόστος.

Η τόλμη που συνοδεύεται από γνώση και κρίση, είναι το ασφαλέστερο όπλο

Θουκυδίδης

 

FlipSide ,το Μπαρ Που Επιμένει να Διασκεδάζει Σωστά, 27 Χρόνια Μετά

Η Θεσσαλονίκη κάποτε είχε διασκέδαση με ταυτότητα. Πλέον, βγαίνεις και νιώθεις πως αλλάζεις μαγαζί, αλλά ακούς το ίδιο playlist, λίγο τσιφτετέλι, λίγο “πάμε γερά ρεεε” και μετά το remix που δεν ζήτησε ποτέ κανείς. Η πόλη γέμισε “βραδινά fast food”  όλα ίδια, όλα προβλέψιμα.

Και κάπου εκεί… στέκει ακόμη το FlipSide, το τελευταίο αυθεντικό μπαρ που δεν παίζει για να γεμίσει χώρο, παίζει για να γεμίσεις ψυχή. Στην Προξένου Κορομηλά, εδώ και 27 χρόνια (ναι, ακόμα εδώ!), συνεχίζει να σερβίρει πραγματική διασκέδαση, DJs με γούστο, μουσική που δε σε παίρνει από τα μούτρα και βραδιές που δεν χρειάζονται “stories” για να μείνουν αξέχαστες.

Εδώ ακούς ό,τι δεν τολμούν να παίξουν αλλού, με παλιούς και νέους DJs που ξέρουν τι πάει να πει “κρατάω το vibe”. Όχι remix του remix με φωνές τύπου “Θεσσαλονίκη σπάστε το!” κάθε 3 λεπτά.

Το FlipSide δεν είναι απλώς “ένα classic bar”,είναι  το bar που απέδειξε τι σημαίνει να έχεις στυλ, χαρακτήρα και διάρκεια. Εκεί που δεν χρειάζονται lasers και γαρύφαλλα για να περάσεις καλά, εκεί που διασκεδάζεις γιατί το νιώθεις,  όχι γιατί σε παρασύρει η αγγαρεία της παρέας!!!!

Μην χάσεις τα γενέθλια των 27 χρόνων του FlipSide στις 30 Νοεμβρίου. Από το απόγευμα ξεκινά ένα συνεχόμενο πάρτι, χωρίς παύση, χωρίς φίλτρα, χωρίς κλισέ. Μουσική, ρυθμός, άνθρωποι, ιστορία,  όλα εκεί, όπως πρέπει.

Γιατί όταν γύρω σου όλα έχουν γίνει αντιγραφή του ίδιου βαρετού template, η αυθεντικότητα δεν είναι πολυτέλεια  είναι η μόνη επιλογή και το FlipSide της Θεσσαλονίκης,  είναι από τα λίγα μέρη που ακόμα το αποδεικνύουν… κάθε βράδυ.

Πίνω για να δείχνουν οι άλλοι πιο ενδιαφέροντες

Έρνεστ Χέμινγουεϊ