Φαιδρά Πορτοκαλέα #017: Η Theopinion μας, η ταξιθεσία, το Άγαλμα, ο κρατικός Εκτελεστής, η Χαμάς, το Τραμπέλειο, οι Συνταξιοπληρωτές, ο Αντώνης, ο Καμμένος και η Βόμβα….

The Opinion μας για το The Opinion, ένα site, πολλές λέξεις, ακόμα περισσότερη αγάπη

Όταν λάβαμε το email από την ιδιοκτησία του The Opinion που μας ζητούσε να πούμε την άποψή μας για το site, κάναμε αυτό που κάνει κάθε σοβαρός επαγγελματίας των media, το αφήσαμε αδιάβαστο για 3 μέρες και μετά φτιάξαμε καφέ για να το αντιμετωπίσουμε με αξιοπρέπεια. Ευτυχώς, το site δεν μας άφησε περιθώρια για σνομπισμό.

Το The Opinion είναι το μέρος όπου οι απόψεις δεν πάνε να πεθάνουν, πάνε να ζήσουν, να τσιρίξουν, να βαφτούν κόκκινες και να γίνουν viral. Είναι κάτι σαν το Netflix των απόψεων, έχει απ’ όλα, είναι καλοφτιαγμένο, και κάθε φορά λες “θα διαβάσω ένα άρθρο ακόμα και μετά θα κοιμηθώ”  και τελικά ξημερώνεσαι.

Η συνολική του δράση, αν ήταν άτομο, θα ήταν αυτός ο φίλος που τα ξέρει όλα, έχει άποψη για τα πάντα και μπορεί να στηρίξει τη θέση του χωρίς να φωνάζει ή να ανεβάζει story. Είναι ένα digital σαλονάκι για σοβαρές σκέψεις, καυστικές αναλύσεις και την απαραίτητη δόση του “τι είπε τώρα ρε φίλε!” που χρειάζεσαι για να νιώσεις ότι ζεις στην εποχή του internet και όχι στην εποχή  του ‘80.

Το The Opinion είναι εκεί που πάνε οι απόψεις όταν μεγαλώνουν και θέλουν να κάνουν καριέρα. Η παρουσία μας εκεί; Θεωρούμε τον εαυτό μας σαν τον γαρνιτούρα πάνω στο ήδη πεντανόστιμο κυρίως πιάτο. Δεν το φτιάξαμε εμείς το The Opinion, αλλά νιώθουμε περήφανοι που είμαστε κομμάτι του

Να είσαι ο εαυτός σου. Όλοι οι άλλοι ρόλοι είναι ήδη καπαρωμένοι

Oscar Wilde

 

Διαβάζοντας Ανάμεσα στις Καρέκλες

Στην πρόσφατη εκδήλωση του βουλευτή Ευριπίδη  Στυλιανίδη, το ενδιαφέρον δεν εστιάστηκε στις ομιλίες, τις υποσχέσεις ή τα καθιερωμένα χειροκροτήματα. Το πραγματικό «σενάριο» εκτυλίχθηκε αλλού, στη διαρρύθμιση των καθισμάτων.

Σαν καλά μελετημένο θεατρικό σκηνικό, η ταξιθεσία δεν εξυπηρετούσε την άνεση των προσκεκλημένων.                                                                                                          Αντίθετα, λειτουργούσε σαν ένας σιωπηρός κώδικας εξουσίας, ένα παιχνίδι θέσεων και νοημάτων που μιλούσε για σχέσεις, συμμαχίες, μηνύματα προς τα μέσα και τα έξω. Στο κέντρο της σύνθεσης, ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας, Νίκος Δένδιας παρών, όχι μόνο ως θεσμική φιγούρα, αλλά και ως κεντρικό σημείο αναφοράς γύρω από το οποίο χτίστηκε η ισορροπία της εικόνας. Ίσως όχι για όσα ειπώθηκαν, αλλά για το ποιοι κάθισαν δίπλα του.

Αριστερά κι αριστοτεχνικά δεξιά του, οι πρώην διεκδικητές της ηγεσίας της Νέας Δημοκρατίας Απόστολος Τζιτζικώστας  και  Άδωνις Γεωργιάδης. Η παρουσία τους εκεί  πλάι στον Υπουργό και όχι απλώς κάπου στην αίθουσα δεν ήταν τυχαία.

 Η θέση τους μιλούσε από μόνη της, ήταν ένα μήνυμα: «Είμαστε εδώ. Είμαστε ακόμη μέσα στο κάδρο. Στην άλλη μεριά της πρώτης σειράς, καθόλου τυχαία κι αυτή, η Ντόρα Μπακογιάννη  με τον  Κωστή Χατζηδάκη. Δύο πολιτικά πρόσωπα με ξεχωριστό βάρος και αναγνωρίσιμο πολιτικό κεφάλαιο. Η μεταξύ τους παρουσία, ήσυχη αλλά ευδιάκριτη, πρόσθετε υπόσταση στην εικόνα της συνέχειας. Ίσως και στη διακριτική υπενθύμιση ότι το παρελθόν δεν είναι ποτέ εντελώς παρελθόν, ειδικά όταν ξέρει να κάθεται στην κατάλληλη στιγμή, στο κατάλληλο κάθισμα.

Η σύνθεση όλων αυτών  ενός Υπουργού παρόντος, δίπλα σε πρώην και διακριτικά πλαισιωμένου από διαχρονικές πολιτικές φυσιογνωμίες δημιουργεί μια ισορροπία συμβόλων, όχι απλώς ένα στιγμιότυπο εκδήλωσης.

Δεν ήταν απαραίτητες οι δηλώσεις. Η σκηνοθεσία αρκούσε. Και το κοινό κατάλαβε. Οι «παλιοί» παρόντες, οι «νυν» σε πλήρη ενσωμάτωση, το σύστημα σε λειτουργία όχι τόσο ανανέωσης, όσο επιβεβαίωσης. Όχι απαραίτητα κάτι αρνητικό, μα σίγουρα κάτι πολύ γνώριμο. Σε αυτή την παράσταση, ο λόγος είναι διακριτικός και η ισχύς υπονοείται. Οι πραγματικοί διάλογοι δεν γίνονται με λόγια, αλλά με βλέμματα, τοποθετήσεις, αποστάσεις και φωτογραφικά καρέ.

Κι έτσι, η πολιτική ξαναγίνεται αυτό που συχνά είναι, μια τέχνη του να δείχνεις χωρίς να λες, να δηλώνεις χωρίς να αναλαμβάνεις και να παρίστασαι χωρίς να εκτίθεσαι. Και το κοινό; Παρόν κι αυτό, σε ρόλο θεατή, προσπαθώντας να διαβάσει τους υπαινιγμούς πίσω από τα στρογγυλεμένα χαμόγελα και τα μελετημένα καθίσματα. Γιατί τελικά, αυτό που ορίζει το παιχνίδι δεν είναι πάντα το ποιος μιλά, αλλά το ποιος κάθεται πού.

Δεν είναι καλός αυτός που λέει τα ωραία, αλλά αυτός που τα πράττει

Περικλέους Επιτάφιος

 

 

Άγαλμα στο Λουκέτο, Ο θρίαμβος της Μικρομεσαϊκής Τεφροδόχου

Και να που επιτέλους, μετά από δεκαετίες αναμονής, οι μικρομεσαίοι της Ελλάδας αποκτούν το άγαλμά τους. Όχι φυσικά ένα φιλοσοφημένο μνημείο μνήμης και περισυλλογής, αλλά ένα άγαλμα-παρηγοριά. Σαν εκείνες τις σοκολάτες που δίναμε στο παιδί που έπεσε και χτύπησε. Μόνο που εδώ το παιδί έχει χάσει το μαγαζί, το σπίτι και την πίστη του στον καπιταλισμό  αλλά τουλάχιστον έχει άγαλμα.

Κυρίες και κύριοι, καλωσορίσατε στη Μικρομεσαϊλα, τη νέα εθνική ιδεολογία, όπου αντί για πολιτικές στήριξης έχουμε εγκαίνια με μπάντες, λόγους, κορδέλες και μπρούντζινα ανθρωπάκια που κοιτάζουν το μέλλον… άδειο.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, λέει, θα κάνει τα αποκαλυπτήρια. Πιθανότατα θα χρειαστεί και έναν γρύλο, γιατί οι μικρομεσαίοι δεν σηκώνονται πια εύκολα,  ούτε μεταφορικά, ούτε κυριολεκτικά. Στο πλάι του, οι γνωστοί εκπρόσωποι του παλιού καλού ΠΑΣΟΚ, που σαν καλοί νοσταλγοί του ’80 έφεραν πίσω τα πανηγύρια, αν όχι τις επιδοτήσεις.

Το άγαλμα είναι «υψηλού συμβολισμού», λέει το Επαγγελματικό Επιμελητήριο Αθηνών. Πολύ σωστά. Είναι σύμβολο της πολιτικής εκείνης που σου κλείνει το μαγαζί με φόρους, σου στέλνει τον λογιστή σε ψυχολόγο, σου βάζει POS και την Εφορία μέσα στο ψυγείο σου, και μετά σου στήνει και ένα άγαλμα για να μην γκρινιάζεις άλλο. Σαν να βλέπεις κάποιον να σε μαχαιρώνει και μετά να σου γράφει ποιήματα στον επικήδειο. Αυτό είναι το Ελληνικό Οικονομικό Παράδοξο, σου σου αφιερώνουμε  άγαλμα γιατί σου πήραμε τα πάντα.

Και για το τέλος, ένα τραγούδι από τη Φιλαρμονική. Ένα μαρς για τις ταμειακές μηχανές που δεν άνοιξαν ποτέ και τις βιτρίνες που έγιναν καθρέφτες της απελπισίας.

Δεν είναι το άγαλμα που με προσβάλλει. Είναι που με κοιτάζει χωρίς ντροπή

ΦΑΙΔΡΑ ΠΟΡΤΟΚΑΛΕΑ

 

Κράτος εκτελεστής, η κατάσχεση της ζωής ενός πολίτη στ’ όνομα του δημόσιου χρέους

Ένας πολίτης στη Θεσσαλονίκη, εταίρος σε ομόρρυθμη εταιρεία, βλέπει το ΚΕΒΕΙΣ να κατάσχει όχι μόνο τα τρέχοντα κέρδη του αλλά και τα μελλοντικά, παρά το γεγονός ότι στο φορολογικό του μητρώο δεν διαθέτει κανένα άλλο εισόδημα.  

Το αποτέλεσμα; Να μην έχει χρήματα ούτε για φάρμακα που του είναι απολύτως απαραίτητα λόγω σοβαρής ασθένειας. Το κράτος, με πρόσωπο ψυχρού γραφειοκράτη, του στερεί ακόμη και την αξιοπρεπή επιβίωση.

Η υπόθεση αυτή δεν είναι απλώς διοικητική αμέλεια, είναι κραυγή αδικίας, εκδίκηση του συστήματος απέναντι στον πιο αδύναμο. Αυτή δεν είναι «εισπρακτική πολιτική». Είναι κρατική κακομεταχείριση  που παραβιάζει τα ελάχιστα ανθρώπινα δικαιώματα.

Το ΚΕΒΕΙΣ Θεσσαλονίκης λειτουργεί ως βραχίονας διοικητικής βίας, όχι ως δημόσια υπηρεσία. Εκτελεί με ψυχρότητα αποφάσεις που ισοδυναμούν με οικονομική και βιολογική εκτέλεση. Δεν μπορεί να κρύβεται πίσω από το «εκτελώ εντολές» όταν η εντολή ισοδυναμεί με βασανισμό.

Ο Υπουργός Οικονομικών Κυριάκος Πιερρακάκης είναι θεσμικά υπεύθυνος γι’ αυτή την πολιτική επιλογή, να κυνηγάς ως εγκληματία τον μη έχοντα. Η ΑΑΔΕ, που πια λειτουργεί σαν μηχανή άτεγκτης είσπραξης, έχει μετατραπεί σε εργαλείο ισοπέδωσης αντί για φορέα εξισορρόπησης. Ούτε ανθρωπιά, ούτε κοινωνική δικαιοσύνη, ούτε μέριμνα για επιβίωση.

Η πολιτεία πρέπει να προστατεύει, όχι να εξοντώνει. Αν αυτό το καθεστώς αυθαιρεσίας και σκληρότητας δεν ανατραπεί από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, τότε ποιος ακριβώς θα αποδώσει το αυτονόητο, δικαιοσύνη;

Αυτό δεν είναι απλώς λάθος, είναι προμελετημένη κοινωνική εκτέλεση. Στο τέλος, δεν απειλείς τον πολίτη  τον αφανίζεις. Το κράτος που δε σέβεται τον άνθρωπο χάνει τη νομιμοποίησή του.

Εμπρός καλές μου καρακάξες τραγουδήστε «Κραα, κραα, κραα…»

Η αδικία όπου κι αν συμβαίνει είναι απειλή για τη δικαιοσύνη παντού

Martin Luther King Jr

 

Χαμάς, Η Οργάνωση που Έκανε τον Λαό της Ερείπια και το Μίσος της Στρατηγική

Δύο χρόνια μετά τη σφαγή στο φεστιβάλ Supernova στο Ισραήλ  και η Χαμάς κατάφερε επιτέλους κάτι, να εξαϋλώσει κάθε ίχνος νομιμοποίησης, να διαλύσει τις ελπίδες του λαού της  και να αφήσει πίσω της μόνο νεκρούς, ερείπια και παγκόσμια αηδία.

Ξεκίνησαν, λέει, με «αντίσταση». Τελείωσαν να υπογράφουν συμφωνία μέσω… Ντόναλντ Τραμπ!!!!  Ναι, αυτόν, ούτε καν τον τύπο που ξέρει γεωπολιτική, αλλά τον τύπο που ξέρει ριάλιτι. Και ακόμα κι αυτόν τον ανάγκασαν να μπει στη μέση για να καταφέρουν να συμφωνήσουν πως… έχασαν.

Και τι κόστισε αυτή η δήθεν αντίσταση; Ο παλαιστινιακός λαός,  ένας λαός ήδη κατακερματισμένος, κουρασμένος, απομονωμένος  πλήρωσε το απόλυτο τίμημα, χιλιάδες νεκροί, εκατοντάδες χιλιάδες άστεγοι, 190.000 κτίρια ισοπεδωμένα. Νοσοκομεία, σχολεία, νερό, ρεύμα  όλα εξαφανισμένα. Παιδιά ψάχνουν το φαγητό τους στα χαλάσματα, γυναίκες γεννούν δίπλα σε σκόνη και αίμα και οι άνδρες δεν έχουν να υπερασπιστούν τίποτα πια, γιατί τίποτα δεν έμεινε.

Και όλα αυτά, γιατί κάποιοι σε υπόγεια με WiFi αποφάσισαν ότι το «μήνυμα» της ελευθερίας περνάει από τη σφαγή νέων σε συναυλία και οικογενειών στα σπίτια τους  και την εκτόξευση ρουκετών σε πόλεις. Μπράβο. Αν το σχέδιο ήταν να μετατραπεί η Γάζα σε κρανίου τόπος και ο παλαιστινιακός λαός σε σύμβολο παγκόσμιας θλίψης, τότε πέτυχαν με άριστα.

Και τώρα τι κάνουν; Δίνουν συνεντεύξεις, υπογράφουν «ειρηνευτικά στάδια». Δηλώνουν ότι θα συμμετέχουν σε ανταλλαγές ομήρων. Δηλαδή κάνουν ό,τι δεν ήθελαν, με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, χωρίς αξιοπρέπεια, χωρίς αποτέλεσμα, μόνο με ντροπή και εκατό χιλιάδες τραύματα.

Η Χαμάς δεν είναι κίνημα, είναι πολιτική καταδίκη του ίδιου της του λαού. Δεν τον υπερασπίστηκε ποτέ, τον χρησιμοποίησε, τον θυσίασε για εντυπώσεις, για φαντασιώσεις, για δηλώσεις με μούτρα στο Al Jazeera.

Και το τέλος; Ένα χαρτί συμφωνίας, μια εκεχειρία με σπόνσορα τον Τραμπ, και τίποτα απολύτως ως επίτευγμα. Η αντίσταση πέθανε την ημέρα που το όραμά της έγινε βίντεο με νεκρά παιδιά.

Η αθλιότητα δεν είναι ιδεολογία. Κι αν το αίμα των αθώων είναι η στρατηγική σου, τότε είσαι απλώς εγκληματίας με marketing

 Ανώνυμος

 

Τραμπ, Ειρήνη και Άλλα Μυστήρια του 21ου Αιώνα

Σε έναν κόσμο που βραβεύει την ειρήνη με το ίδιο κριτήριο που απονέμεται ο τίτλος «υπάλληλος του μήνα» σε εταιρεία τηλεμάρκετινγκ, η απουσία του Ντόναλντ Τραμπ από τη λίστα των νικητών του Νόμπελ Ειρήνης 2025 φαντάζει, αν μη τι άλλο, ως ένα μεταφυσικό κενό που ούτε το CNN δεν μπορεί να εξηγήσει με επαρκή σοβαρότητα.

Ας αναλογιστούμε τις ειρηνοποιές του κινήσεις, άνοιξε διαύλους επικοινωνίας με τον Κιμ Γιονγκ Ουν, δίχως να σκάσει ούτε ένας πυρηνικός πύραυλος στο Μαϊάμι (σημείο-σταθμός για την ειρήνη, αν όχι για το μπέιζμπολ). Υπέγραψε συμφωνίες στην Μέση Ανατολή με ονόματα τόσο ποιητικά όσο και ένα τραγούδι των Bee Gees. Και, το πιο σημαντικό, κράτησε τη Ρωσία σε σχετική απόσταση ασφαλείας  όχι από πολιτική ικανότητα, αλλά επειδή «είχε καλές σχέσεις με τον Βλαδίμηρο, εννοείται τον Πούτιν ».

Και όμως, αντί για Νόμπελ, του απένειμαν διεθνώς τη «Χρυσή Κωλοτούμπα»  ένα βραβείο φαντασίας για το πώς μπορεί κανείς να ξεκινήσει μια πρόταση με “I love Peace” και να την τελειώσει με “Let’s bomb them a little“. Φαίνεται πως η Ειρήνη, εκείνη η κυρία με το φτερό στο κεφάλι και το χρυσό μετάλλιο, δεν εκτιμά την αμεσότητα του Τραμπικού Λόγου  ή απλώς προτιμά leaders που δεν επικοινωνούν με κεφαλαία στο Twitter.

Ας ιδρύσουμε, λοιπόν, ένα νέο βραβείο, το Τραμπέλειο Ειρηνιστικόν, απονεμόμενο στον ηγέτη που καταφέρνει να απειλήσει όλη την υφήλιο με πόλεμο και τελικά να φέρει… μια σχετική ησυχία, κυρίως λόγω σύγχυσης.

Ποτέ μην εμπιστεύεσαι έναν ηγέτη που δεν μπορεί να γελάσει με τον εαυτό του.»

 Václav Havel,  θεατρικός συγγραφέας, διανοούμενος, ακτιβιστής και  πρόεδρος της Τσεχοσλοβακίας και κατόπιν της Τσεχίας.

 

Συνταξιοπληρωτές ,οι νέοι χορηγοί της πατρικής ανευθυνότητας

Καινούρια επεισόδια από το ελληνικό νομικό Netflix, με guest star τον Άρειο Πάγο, εάν ο πατέρας δεν πληρώνει διατροφή στο παιδί του, το δικαστήριο κοιτάει… προς το ΚΑΠΗ. Ναι, ο παππούς και η γιαγιά δεν είναι πια απλώς συγγενείς. Είναι Συνταξιοπληρωτές, όντα που, εκτός από χαρτζιλίκι και ιστορίες από το ’40, τώρα δίνουν και τα ρέστα τους για τα παιδιά των παιδιών τους.

Το σκεπτικό είναι «αφού είναι οικογένεια, ας πληρώσουν». Ωραία. Και μετά; Ο θείος; Η νύφη; Ο τρίτος ξάδερφος απ’ το χωριό; Πού τελειώνει αυτή η αλυσίδα ευθύνης; Στον Χριστόδουλο απ’ τα Lidl που είπε καλημέρα μια φορά στον εγγονό;

Το αποτέλεσμα; Οι παππούδες που ήδη μετράνε ευρώ με το σταγονόμετρο αναλαμβάνουν και τη διατροφή, γιατί το κράτος είπε “αφού μοιάζει με γονέα, θα πληρώσει σαν γονέας”. Ο πατέρας μένει υπόλογος, αλλά πρακτικά η τρύπα καλύπτεται από τη γενιά που νόμιζε ότι είχε πάρει σύνταξη… και από την ανατροφή.

Κι έτσι, στη χώρα των θαυμάτων, η γιαγιά κάνει σπιτικές πίτες και φοροτεχνικό σχεδιασμό μαζί. Το επόμενο βήμα είναι να τους δώσουμε POS και τιμοκατάλογο: «1 παιδικό γεύμα με διατροφή, 120€, πληρωμή σε 3 άτοκες συνταξιοδόσεις». Προτείνουμε νέο όρο στη Δημόσια Διοίκηση, την Οικονομική Πολυγονεϊκότητα, πληρώνουν όλοι, για όλα, για πάντα.

Η αληθινή δικαιοσύνη δεν είναι η τιμωρία, αλλά η επανόρθωση

 Μαχάτμα Γκάντι

 

 

Απόντες με παρόν, Ο Αντώνης, η καρέκλα και το βιβλίο που δεν διάβασε

Υπάρχουν απουσίες που δεν κάνουν αίσθηση, κι υπάρχουν και απουσίες που κάνουν… εντύπωση επειδή απλά φωνάζουν “παρασκήνιο”. Ο  Αντώνης Σαμαράς, λοιπόν, επέλεξε να απουσιάσει από την παρουσίαση του βιβλίου του Ευριπίδη Στυλιανίδη ,μια απουσία όχι τόσο διακριτική όσο ήλπιζε. Γιατί, βλέπετε, , ακόμα κι όταν δεν εμφανίζεσαι, ο κόσμος υποψιάζεται ότι κάτι ετοιμάζεις πίσω απ’ την κουρτίνα.

Ο πρώην πρωθυπουργός δείχνει μια αξιοζήλευτη ικανότητα να παρίσταται πολιτικά χωρίς να εμφανίζεται φυσικά. Κάτι σαν τον Έλβις της Νέας Δημοκρατίας, όλοι μιλάνε γι’ αυτόν, κανείς δεν τον βλέπει, αλλά κάποιοι ορκίζονται πως θα επιστρέψει. Η μη παρουσία του στην εκδήλωση δεν ήταν απλώς «δεν μπορώ». Ήταν καθαρό «δεν θέλω»  ένα πολιτικό statement με την παλιά καλή γεύση της Καλαματιανής δυσαρέσκειας.

Και σε αντίθεση με τα φαντάσματα του παρελθόντος, ο Κυριάκος Μητσοτάκης συνεχίζει να κυβερνά με σοβαρότητα και νηφαλιότητα, χωρίς να παρασύρεται από καπρίτσια και παλαιοκομματικά φλερτ. Επέλεξε, φυσικά, να  παραστεί στην εκδήλωση, όχι από καπρίτσιο, αλλά από θεσμική ευπρέπεια και πολιτική κομψότητα. Δεν μπαίνει σε μικρότητες και προσωπικά δράματα προτιμά να προχωρά.

Είναι αυτή η στάση που ξεχωρίζει έναν πρωθυπουργό από έναν πρώην που ακόμα ψάχνει χειροκροτήματα σε λάθος αίθουσες. Ο Μητσοτάκης κοιτά μπροστά. Ο Σαμαράς, μάλλον, κοιτάει πίσω και βλέπει μόνο τον εαυτό του.

Το μέλλον δεν γράφεται με απόντες, αλλά με παρόντες που αρνούνται να μείνουν κομπάρσοι.

 Βολταίρος

 

Καμμένος Reloaded, επιστροφή με Τζούλη και Οικογενειακή Δημοκρατία

Αν η ελληνική πολιτική σκηνή ήταν σαπουνόπερα, ο Πάνος Καμμένος θα ήταν ο χαρακτήρας που σκοτώθηκε στον πρώτο κύκλο και επέστρεψε ζωντανός, ντυμένος σερίφης, παντρεμένος και με νέο κόμμα. Ο πρώην υπουργός άμυνας – και νυν μόνιμος σχολιαστής του εαυτού του  αποφάσισε να μοιραστεί με το πανελλήνιο ένα πολιτικό concept που κάνει το House of Cards να μοιάζει με Κωνσταντίνου και Ελένης, η σύζυγός του, Τζούλη, θα μπορούσε να ηγηθεί νέου κόμματος, ενώ εκείνος θα κινεί τα νήματα… από πίσω.

«Δεν θα της το απαγορεύσω ποτέ», δηλώνει με ύφος υπερπροοδευτικού συζύγου, λες και μιλάμε για σπουδές στο εξωτερικό κι όχι για πολιτική εκστρατεία. Την ίδια ώρα δηλώνει ότι έχει «τεράστια εκτίμηση» στους ψηφοφόρους του αυτούς που τον ξέχασαν ήδη μια φορά και δεν αντέχουν άλλο sequel.

Το πολιτικό brand «Καμμένος» θυμίζει κινηματογραφική «στρακαστρούκα»: εντυπωσιακή είσοδος, πολλή φασαρία, και μετά… κάπνα. Μιλά για «σκουντήματα» του Τσίπρα στα υπουργικά συμβούλια, για τον Σαμαρά που ίσως κάνει κόμμα, για ένα τηλεφώνημα με τον Αρχιεπίσκοπο… και δεν είμαστε σίγουροι αν βλέπουμε συνέντευξη ή stand-up.

Το καλύτερο; Ο Καμμένος αποκαλύπτει πως κάποτε κάποιος του πρότεινε να μεσολαβήσει για έναν παπά στην Κίμπερλι), κι εκείνος απάντησε: «Την έχω δίπλα μου». Αυτοσαρκασμός ή δηλωμένη ενορχήστρωση; Ό,τι κι αν είναι, μυρίζει cult επιστροφής χειροποίητου εθνικολαϊκισμού.

Η πολιτική σκηνή, κουρασμένη από την ανακύκλωση των ίδιων προσώπων με διαφορετικά καπέλα, παρακολουθεί τον Πάνο να ακροβατεί ανάμεσα σε ρόλο ηθοποιού, πατρικίου και πνευματικού ηγέτη της Τζούλης. Το μόνο που λείπει είναι το τρέιλερ: «Εκεί που η πολιτική γίνεται οικογενειακή υπόθεση… Έρχεται το κόμμα Τζούλη!» Κι εμείς; Απλώς αναρωτιόμαστε πόσο απέχουμε από το να δούμε την επόμενη Βουλή σε σκηνικό από το GNTM.

Στην πολιτική, ένα ψέμα που δεν απαντήθηκε γίνεται αλήθεια μέσα σε 24 ώρες

 Willie Brown, Αμερικανός πολιτικός και δικηγόρος, με μακρά διαδρομή στην Καλιφόρνια.

 

Θα Πέσει Βόμβα Μεγάλη, Όταν η ειδοποίηση προηγήθηκε της ευλογιάς  και ο Υπουργός κοιμόταν με τα Πρόβατα

Αχ, η ελληνική γραφειοκρατία αιώνια, αμετάβλητη, ενώ εμείς παλεύουμε με σμήνη από κουνούπια και κοπάδια απ’ τα οποία λείπουν πλέον… τα κοπάδια.

Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες  υπάρχουν πληροφορίες για ένα θέμα που ζέχνει περισσότερο κι από  μαντρί τον Αύγουστο, την ευλογιά των ζώων. Λένε, ότι εδώ και έναν χρόνο, το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης είχε ειδοποιηθεί. Πριν δηλαδή αρχίσουν τα πρώτα βελάσματα αγωνίας. Πριν ακόμη ο πρώτος κτηνοτρόφος αρχίσει να ρωτάει γιατί η προβατίνα έχει φαγούρα και ο τράγος βήχει σαν βετεράνος καπνιστής.

Και λένε επίσης πως ο ίδιος ο  αρμόδιος Υπουργός Τσιάρας είχε ενημερωθεί, πλήρως και παρ’ όλα αυτά, η αντίδραση του Υπουργείου ήταν τόσο ηχηρή όσο και ένα άδειο καζάνι: βουβή και άχρηστη.

Αληθεύει; Ε, τίποτα δεν είναι απολύτως αληθινό σ’ αυτή τη χώρα  εκτός από τους φόρους και το  ΦΠΑ στην κατσικίσια φέτα. Αναρωτιόμαστε, λοιπόν. Όχι επειδή δεν ξέρουμε, αλλά επειδή θέλουμε να σας δώσουμε την ευκαιρία να φανταστείτε τις απαντήσεις πριν τις διαβάσετε. Την επόμενη εβδομάδα, θα καταθέσουμε τις πληροφορίες. Όχι επειδή είναι της μόδας τ’ αποκαλυπτικά, αλλά γιατί ακόμα κι οι κατσίκες αξίζουν την αλήθεια.

Αν σωπάσεις γι’ αυτό τώρα, βοήθεια και λύτρωση θα προκύψει από αλλού

Εσθήρ, Κεφάλαιο 4, Στίχος 14 (Παλαιά Διαθήκη)